Bij KV Mechelen fonkelt er weer een ster. Rechtsachter Xavier Chen bloeit open.
Naast play-off 1 nemen hij en zijn ploegmaats ook de halve finales van de beker in het vizier, ondanks het 2-0-verlies op Sclessin in de heenmatch van de kwartfinales.
‘Malinwa en de beker, dat is een love story.’
De aanloop van Xavier Chen naar dit seizoen was knotsgek. “Het begon op mijn 26e verjaardag”, lacht hij. “In de kleedkamer van KV Mechelen vond ik een postpakket. Er zat een cadeau in, een truitje van de Taiwanese nationale ploeg. Iemand die ginder de pr van de voetbalbond verzorgt, had via internet ontdekt dat ik Taiwanees bloed heb. Die man kwam me wat later opzoeken in Brussel. Hij nodigde me uit voor een promotionele toer in Taiwan. Hij wilde mij voorstellen aan de media en me ter plekke overtuigen om voor de nationale ploeg te spelen.”
Gillende meisjes
“Afgelopen zomer ging ik naar daar. De tweede dag was er een persconferentie. Daar waren zestien cameraploegen! Plus de schrijvende pers. Er zat zeker vijftig man. Ik vroeg: ‘Is dat allemaal voor mij?’ Ik begreep er niks van. Baseball en basketbal zijn de belangrijkste sporten in Taiwan, voetbal stelt daar weinig voor.
“Eerst moest ik met een bal een demonstratie geven, nadien was er tijd voor interviewtjes. Ze kwamen echt naar mij toe gelópen. In het begin deden ze nog een beetje alsof mijn voetbalcarrière hen interesseerde, maar ze kwamen snel uit bij zaken die daar niks mee te maken hadden. De meest absurde vraag was of ik van Keanu Reeves hou. Ik antwoordde: ‘ Euh … ja.’ Die journalist zei: ‘ Ah, goed, want u lijkt er een beetje op.’ Daarna vroegen ze of ik het tof zou vinden als hij zou meespelen in mijn film. ‘Welke film?’, vroeg ik. ‘De film van je leven, natuurlijk!’ Ik realiseerde me stilaan dat ik daar op een andere planeet stond. Of lijk ik echt op Keanu Reeves? ( lacht)
“Toen ik aankwam bij een school, stond daar een enorm orkest en een ongelooflijke meute gillende meisjes. Ik moest vragen beantwoorden. Wat ik leuk vind bij vrouwen, bijvoorbeeld. ( lacht) Ik probeerde zo diplomatisch mogelijk te blijven. Achteraf deelde ik handtekeningen uit. Iedereen wou met mij op de foto. Er waren zelfs meisjes die begonnen te wenen. Het was compleet zot.
“Nooit werkte ik harder dan in die zes dagen daar. Alle pers moest eerst via mijn contactpersoon passeren. De derde dag rinkelde zijn telefoon zeventig keer. Allemaal voor mij. Het stopte gewoon niet. Ik keek ’s avonds naar het journaal. Op het eerste kanaal: Xavier Chen. Op het tweede kanaal ook. Drie, vier, vijf, zes … Al na twee dagen werd ik in Taipei herkend op straat.”
Faire vedette
Wat spreekt hen zo aan in jou?
“Ik heb een Franse moeder en een Taiwanese vader, dat Euro-Aziatische is iets wat ze op het fysieke vlak heel aantrekkelijk vinden. Ze volgen ginder het Westen nogal sterk.
“De meeste Taiwanese sportmannen worden ook eerst in eigen land beroemd en trekken daarna naar het buitenland. Ik volg de omgekeerde weg. Daar zijn ze heel trots op.”
Weten ze daar goed wat je hier doet?
“Dat is niet zo heel belangrijk voor hen. Toen ik eens meedeed in een reclamespotje, vroeg de chef van dat merk waarom ik eigenlijk voetbalde. Om mijn brood te verdienen, antwoordde ik. Hij zei dat ik dat daar ook kon, louter door beroemd te zijn. ‘ Tu dois faire vedette.’ Ik vroeg op welke basis dat kon. ‘Gewoon’, antwoordde hij. Blijkbaar heb ik een heel commercieel profiel dat het publiek daar aanspreekt.
“Het was bizar en absurd. Ik weet heel goed wat voor een speler ik ben: een gemiddelde voetballer. Als ze je dan behandelen als een superster, is dat buiten alle proportie. Ik geneerde me een beetje. Het ligt niet zo in mijn aard om mezelf op het voorplan te schuiven. Ook realiseerde ik mij dat het heel moeilijk zou zijn om daar te leven. Toen ik de laatste dag op de luchthaven afscheid nam van mijn grootvader, wilde ik graag een moment voor ons tweeën. Maar de camera’s bleven in de buurt. Als ik naar ginder ga, moet ik aanvaarden om dat spel te spelen.”
Hoe stellen ze je daar voor op tv?
“Vorig jaar kwam ook de Chinese voetbalbond me hier in België eens opzoeken. Ze vroegen me om voor China te spelen. De politieke rivaliteit met China is iets wat in Taiwan enorm leeft. Dat ik benaderd ben door China en misschien toch voor Taiwan kies, maakt hen enorm trots. Het accent lag heel erg daarop. Maar ik spreek de taal niet, dus ik verstond het niet allemaal.” ( lacht)
Hoe kan het dat jij voor China mag spelen?
“Omdat mijn grootvader daar geboren is. Hij vluchtte naar Taiwan toen de communisten kwamen.
“Voor China spelen sprak mij op het sportieve vlak aan, maar ze aanvaarden daar geen dubbele nationaliteit. Ik zou mijn Belgisch paspoort moeten inleveren en dat wil ik niet.”
Zin in avontuur
Dan toch maar Taiwan?
“Als ik deze zomer terugga, zullen we het daar nog eens over hebben. Ik stelde mijn voorwaarden. De belangrijkste is dat ik alleen officiële matchen wil spelen. Het zijn verre verplaatsingen, ik denk ook aan KV Mechelen en mijn plaats daar.”
Waarom overweeg je het dan toch?
“Sportief bekeken is het niet interessant, er is daar enkel een kampioenschap met amateurs en semiprofs. Maar op menselijk vlak kan het me veel bijbrengen. Ik vind een internationale carrière wel aantrekkelijk. Ik heb altijd willen reizen, tijdens mijn studie sprak een Erasmusbeurs me sterk aan. Ik heb zin in een beetje avontuur en ik vind het interessant om naar mijn roots terug te keren.”
Nochtans wist je in een van je vorige interviews met dit blad niet eens goed hoe je vader in België beland was, alsof je dat allemaal niet erg interesseerde.
“Dat interesseert me wel, alleen praat mijn pa daar niet zo vaak over. Zijn filosofie is dat we louter naar de toekomst moeten kijken. Maar geschiedenis was mijn favoriete vak op school. Ik denk dat de zaken altijd terugkomen en vind het boeiend om het verleden te kennen, zodat we niet opnieuw dezelfde fouten maken.”
Naweeën van de breuk
Er is nu die interesse van Taiwan, maar Marc Wilmots, assistent-trainer bij de Rode Duivels, liet onlangs in de krant blijken dat ook hij je volgt.
( lacht) “Ik was heel geflatteerd.”
Dat hou je in je achterhoofd, neem ik aan, terwijl Taiwan aan je mouw trekt?
( blaast) “Op mijn twintigste zou ik het risico genomen hebben om de kat uit de boom te kijken. Maar nu ben ik 27. Ik ga niet heel mijn carrière wachten op een eventuele selectie voor de Rode Duivels.”
Dat Wilmots je naam kent, is geen toeval. Je bent aan een prima seizoen bezig.
“Ik ben tevreden. Hier word ik erkend voor wat ik doe, dát is belangrijk.”
Waaraan zijn je goede prestaties te danken?
“Ik blesseer me minder vaak. In 2007 brak ik mijn been. Na minder dan vijf maanden voetbalde ik weer. De dokters zeiden dat het sowieso één à anderhalf jaar zou duren eer ik weer volledig op niveau zou zijn. Ze kregen gelijk. Al die kleine kwaaltjes van de afgelopen jaren waren naweeën van die breuk.”
Voel je dat je lichaam nu sterker is?
“Ja, ik recupereer sneller. Bij Marc Brys is de fysieke voorbereiding meer ontwikkeld en intenser. Bij Peter Maes stonden we maximaal één dag per week twee keer op het veld. En die ene dag was het: ’s morgens anderhalf uur en ’s namiddags een uurtje. Maes had meer oog voor de rust van zijn spelers. Nu staan we verscheidene dagen twee keer twee uur op het veld. Tijdens onze stage trainden we bijna alle dagen drie keer. Zelfs vóór het ontbijt gingen we al lopen. Niet joggen, hé, lópen.”
Historisch gecreëerde passie
Hoe blik je vooruit naar de terugmatch in de kwartfinales van de beker. Jullie moeten in eigen huis tegen Standard een 2-0-nederlaag rechtzetten.
“We weten dat we op kwalitatief vlak niet met hen kunnen wedijveren. We moeten dat compenseren met engagement. 2-0, dat is nog te doen. Maar we zijn geen favoriet.”
Intussen blijft ook jullie strijd om een ticket voor play-off 1 belangrijk.
“Ja. Anderzijds krijg je in Mechelen van de supporters of het bestuur nooit de toelating om louter daarvoor te kiezen, ook al zou dat misschien redelijker zijn, omdat we geen kern van 35 man hebben. Maar Malinwa en de beker, dat is een love story, historisch gecreëerde passie.
“Vóór ik naar deze club kwam, waren bekermatchen niks speciaals voor mij. Sinds ik de finale eens speelde, wil ik maar één ding: dat overdoen. Bij KV Mechelen zijn er niet veel jongens die ooit eens op een WK of in de Champions League zullen mogen spelen. Voetballers met ons statuut beleven in zo’n bekerfinale de sterkste emoties.”
DOOR KRISTOF DE RYCK
“Sinds ik de bekerfinale eens speelde, wil ik maar één ding: dat overdoen.”
“Brys legt veel fysieke druk, Maes legde psychologische druk.”
