Sinds hij rust vond in zijn privéleven, zijn Chris Janssens de schellen van de ogen gevallen. Toch maakt wat hij ziet hem niet bitter, want het leven blijkt mooier dan ooit.
Geen ontroerender beeld dan de trouwfoto die Chris Janssens aan het eind van het interview laat zien : de dakwerker die voetballer werd in een innige omhelzing met de vrouw aan wie hij zijn sportieve wederopstanding zegt te danken. Want na vijf jaar Lokeren kreeg Chris Janssens eindelijk de transfer waar hij al zo lang naar snakte.
Opgelucht ?
Chris Janssens : Zeker. Die transfer was voor mij een doelstelling die ik al van bij het begin van vorig seizoen voor ogen hield. Ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik mijn carrière in eerste klasse niet wou afsluiten bij een en dezelfde club. Ik was graag in Lokeren en geliefd bij de supporters, maar er zou iets ontbroken hebben als ik nergens anders gespeeld zou hebben. Willem II nam al redelijk snel contact op. Gent had zich ook aangeboden en Brugge, voor als Lembi eventueel zou vertrekken. Maar ik heb voor het zekere gekozen.
Je hebt een paar keer oorlog gemaakt om aan te geven dat je weg wou.
Eigenlijk was het de enige manier. Vóór de match tegen Standard van afgelopen seizoen heb ik in een interview aangegeven dat sommige ploeggenoten veel meer verdienden dan ik. Ik ben de zondag daarop wel vroeger naar de club gegaan om mijn kastje alvast leeg te maken. Ze zeiden altijd dat ik belangrijk was voor de ploeg. Maar als ik dan te horen kreeg dat er een verschil van veel miljoenen was tussen mij en vijf, zes spelers, dan vond ik dat niet eerlijk ten opzichte van mijzelf. Het bewijs is dat Lokeren mij op het eind nog een voorstel deed waaruit bleek dat ze inderdaad wél meer konden bieden.
Vroeger begon je in zo’n geval weer te twijfelen.
Maar nu niet. Voor mij was het gewoon gedaan omdat ik wist dat ze mij de afgelopen jaren belogen hadden.
Hoe wist je dat ?
Mijn vrouw, toen nog mijn vriendin, werkt bij Stany Rogiers, de kinesist van Lokeren, en daar kwamen ook mensen van het bestuur. Die hadden tegen haar gezegd : de Chris verdient te weinig, want weet je wat die andere mannen daar verdienen ? Toen ze het mij thuis kwam vertellen, dacht ik : dat kan niet. Toen ben ik na een wedstrijd naar de voorzitter gestapt met de vraag hoe het kwam dat de anderen zoveel meer verdienden. Hij heeft zich toen gewoon omgedraaid en is weggegaan. Toen wist ik dat het waar was, zeker toen ze mij voor mijn vertrek naar Willem II nog een nieuw voorstel voor drie jaar deden. Terwijl ze mij altijd hadden voorgehouden dat ze niet meer kónden doen voor mij. Dat vond ik erg.
Je hebt je in de luren laten leggen.
Ik heb altijd alléén met hen gepraat en ze wisten hoe ze mij moesten aanpakken. Ze duwden mij in een hoekje en af en toe kreeg ik een klein centje erbij en dan was ik tevreden. Dus het ligt ook aan mij. De laatste twee jaar ben ik een beetje harder geworden en laat ik mij niet meer doen. Ik was heel kwaad en ik heb toen alles gezegd wat mij op de lever lag. De voorzitter kwam mij dan nog zeggen dat ik gelijk had ook ( lacht). Alleen vond hij dat ik er een dag langer mee had moeten wachten, want nu kon hij mij niet opstellen tegen Standard. De waarheid doet altijd zeer, hé. Leekens wou het oplossen met een boete, maar de voorzitter wou daar niet van weten. Ik moest naar huis. ’s Zondags heb ik mij nog aangeboden voor de match, maar Leekens zei dat hij me niet mocht opstellen. Hij heeft toen nog een brief geschreven dat ik me had aangeboden, want je weet achteraf nooit hoe het loopt. Ik heb direct naar een advocaat, Maesschalk, gebeld om te vragen of ze me wel zomaar naar huis konden sturen. Lokeren heeft toen een aangetekende brief gekregen dat ze mijn contract eenzijdig verbroken hadden. Normaal had ik goeie papieren om daar een rechtszaak van te maken, maar er kwamen wat dreigementen over en weer en toen heeft Willem II gezegd : wij betalen gewoon die 20 miljoen en dan is alles opgelost. Maar eigenlijk heeft Lokeren een fout gemaakt.
Heb je hier geen kans laten liggen om van je af te bijten ?
Misschien had ik het moeten doen, maar van de andere kant had ik geen zin meer om de oorlog verder te zetten. Ik was tevreden dat de transfer in orde kwam. Voor mij was dat het belangrijkste.
Klopt het dat Lokeren voor een deel je leningen betaalde, waardoor ze meer druk konden uitoefenen als je weg wou ?
Ze hebben alles geprobeerd. Ik wil daar niet verder op ingaan. Maar ze hebben wel alles geprobeerd ( lachje). Van de andere kant moet ik wel toegeven dat ze me altijd correct hebben betaald wat ze beloofden. Dat kunnen veel clubs niet zeggen. Ik ben altijd graag in Lokeren geweest, alleen kreeg ik dus de laatste twee jaar het gevoel dat ze tegen mij aan het liegen waren. Toen heb ik actie ondernomen.
Klopt het verhaal dat sommige spelers van Lokeren geen exemplaar van hun contract hebben ?
Over de anderen kan ik niet oordelen, maar ik had een officieel door de bond erkend contract. Dat lag bij meester Maesschalk, met wie ik ook over mijn transfer contact heb gehad. Eigenlijk is alles twee maanden geleden begonnen met Gino Laureyssen, die nog bij Lokeren gewerkt heeft en mij in contact bracht met Didier Frenay. Ik heb al veel makelaars gehad, misschien een stuk of twintig, maar hij kwam heel goed over. Voor hem was zijn commissie niet zo belangrijk. Het klikte direct tussen ons drieën.
Hoe komt het dat je zoveel managers versleten hebt ?
Ik wou absoluut weg en dan praat je op den duur met iedereen. Soms kom je dan bedrogen uit. Liechtenstein heeft mij bijvoorbeeld al belogen van het moment dat Staelens naar Japan ging. Hij zei : nu ben je zeker dat je naar Anderlecht kan. Begin februari zou hij een contract opstellen. Er is nooit iets van gekomen. Het strafste van al ( lacht) : Luc Van den Bon heeft mij al anderhalf jaar niet meer gebeld en nu er een transfer is, belt die weer. Dat is toch om te lachen ( lacht) ? Als je absoluut weg wil, dan ben je tot alles in staat. Ik geloofde altijd wat die mensen vertelden. Als ze zeiden dat ze mij niet hier of daar konden transfereren, was ik daar meteen mee weg. Nu zou ik daar niet meer in trappen. De laatste jaren heb ik daar – ook dankzij mijn nieuwe vrouw – een schifting in gevoerd.
Dat je beïnvloedbaar bent, liep als een rode draad door je carrière.
Ja en dat wisten ze in Lokeren ook. Ze zeiden zelf : als je met Chriske eens tien minuten praat, blijft hij toch. Voor een paar honderdduizend frank meer was ik content. Ik ben toen ik van Sint-Niklaas kwam, begonnen met een minimumcontract. Wat wist ik van prijzen ? Ik was al blij dat ik een kans kreeg. Zij waren niet eerlijk tegenover mij, maar ik was te goedgelovig. Mijn nadeel is geweest dat ik van te ver moest komen in vergelijking met anderen. Ik ben er soms als een blinde in gesprongen en anderen hebben daar soms misbruik van gemaakt. De ene staat al sterk op zijn twintigste. Ik ben pas op mijn drieëntwintig- of vierentwintigste goed beginnen te presteren. Had ik in de onderhandelingen het karakter getoond van op het veld, had ik al veel verder gestaan. Nu kon ik weg voor 20 miljoen, maar voordien steeg de prijs naarmate ik ouder werd. Als Lokeren 15 miljoen vroeg en een club wou dat betalen, werd het ineens 20 miljoen. Na een jaar wilden ze mijn contract al verlengen, maar het moest zonder manager gebeuren. Toen is het spel begonnen. Toen ik international werd, heeft Lokeren mij een contractverbetering gegeven, maar als ik de cijfers uitreken, dan verdiende ik daarna nog altijd evenveel als drie jaar voordien. Dat hadden ze goed bekeken. Ze hadden gewoon een en ander herschikt. Ze wilden niet dat ik met een manager afkwam en ze dreigden altijd. Dit jaar hebben ze het dikwijls genoeg gedaan bij jongeren : bijtekenen of B-kern. Maar al bij al heb ik altijd gekregen wat ik wou, alleen heb ik me te veel laten doen. Ik had nog een contract voor drie jaar, maar als ik niet met een manager afkwam, wilden ze het openbreken tot vijf jaar. Ik had geen andere keuze. Achteraf bekeken, had ik beter dat van drie jaar uitgedaan, maar na één jaar wou de voorzitter het verdubbelen en ik dacht : schitterend. Ik was daar toen content mee. Maar dat is nu, met mijn nieuwe vrouw, niet meer het geval. Zij heeft mij sterker gemaakt. Ik laat mij niet meer doen.
Hoe was het als een van de weinige Belgen tussen al die buitenlanders ?
Dat viel wel mee. Het moeilijkste waren alleen die oefenkampen, waar ik alleen op de kamer lag. Dat was triestig. Voor een goed gesprek kon ik op den duur alleen ’s avonds aan de bar terecht bij de materiaalman. Vroeger zat ik op de terugreis altijd met een man of vier, vijf samen op de bus en konden we samen een pintje drinken. Dat zat er de laatste tijd niet meer in. Ik heb wel altijd voor iedereen goed willen doen, maar ik spreek alleen een beetje Engels en geen Frans. Dus ik kon eigenlijk alleen met die IJslanders wat praten. Op het veld communiceren was nog het gemakkelijkste. Ze wisten hoe ik was : ik ben iemand die hen uitkafferde, maar ook aanmoedigde. Dat moet je aanvaarden. Het gaat tenslotte om geld, het is je broodwinning.
Omgaan met stress was daarbij niet je sterke kant.
Dat zal nu zeker geen probleem meer zijn. Ik denk dat ik daar de laatste twee jaar weinig last van heb gehad. Ik presteer nu in tegenstelling tot vroeger het beste onder druk. Mijn vrouw weet heel goed hoe ze de druk moet wegnemen. Elk vrij weekend ga ik nu met haar weg. Dat stelt mij in staat om dat spelletje toch af en toe eens los te laten en met een frisse kop weer aan de week te beginnen. Ik denk dat het ergens normaal is dat je problemen krijgt met stress als je pas op je zevenentwintigste profvoetballer wordt en na twee jaar al international bent. De kranten scheven voortdurend van Chris Janssens kan naar hier of naar daar. Misschien was dat voor een deel ook mijn fout. Er zaten veel transfergeruchten tussen die niet waar waren. Vroeger zou ik bijvoorbeeld in de kleedkamer gekomen zijn en verteld hebben over de minste interesse die er voor mij bestond. Blijkbaar kwam dat niet zo goed over. Dit jaar wist ik al lang dat er interesse was, maar ik heb dus gewoon mijn mond gehouden. Ik besef nu dat het beter is om zelf rustig te blijven. Ik denk dat de mensen mij nu daardoor ook liever hebben dan vroeger. Ik heb veel meer uitstraling gekregen, ik ben meer relax en ik kan echt genieten van de dingen. Onlangs was ik uitgenodigd door de supportersclub van Anderlecht. Wel, ik ga daar naartoe. Eén avond op voorhand vroegen ze mij om de prijsuitreiking te doen op een jeugdtoernooi in Bassevelde. Wel, ik sta daar. Dát zijn, vind ik, dingen die meetellen. Ach ja, ik ben door Lokeren een aantal keren bedrogen, maar de wereld is al zo cru, dus ik vergeef het die mensen.
Je bent dus ondanks alles niet verbitterd ?
Neen, gij ! Het is een spelletje en dat is plezant. Alleen zijn in het leven een paar dingen belangrijk en daar is geld ook bij. Als voetballer moet je je toekomst veilig stellen : je moet een spaarpotje hebben voor als je zonder werk valt. Ik heb nu bij Willem II een contract voor drie jaar met optie voor nog een jaar, dus ik zit redelijk gerust. Geld is niet alles voor mij, maar het is beter dat je het hebt. Ik ben op huwelijksreis geweest naar Mauritius en die mensen moeten daar rondkomen met 15.000 frank in de maand. Als je ziet dat ze moeten bedelen om rond te komen, dan is het gemakkelijker als je wat geld hebt. En ik ben gezond én gelukkig.
Word je op den duur niet heel wantrouwig ?
Ik kan niet meer tegen leugens, maar in de wereld gaat het nu eenmaal zo. Ik ben misschien te goed. Maar je leert daaruit dat je gewoon niet iedereen kan vertrouwen. Dat is uitgesloten. Vroeger kon je dat ook niet, maar ik deed het wel. Ik kijk er met een lach op terug. In de put zit ik dus zeker niet. Ik ben gelukkig. Wat moet ik nog meer hebben ?
Dat je hertrouwd bent, heeft blijkbaar een grote rol gespeeld.
Ik ben mijn vrouw tegengekomen op het gepaste moment. Na twee weken woonden we al samen. Je voelde gewoon dat het goed zat tussen ons. Je hebt altijd iemand nodig die achter je staat. Wie weet wat er anders van mij geworden was. Ik woonde op dat moment weer bij mijn ouders en ik voelde mij alleen. Meer wil ik daar niet over zeggen. Maar mijn prestaties zijn de laatste twee jaar de hoogte ingegaan, vind ik. Ik ben ook goed omringd door mijn ouders en schoonouders, dat maakt mij mentaal heel sterk. Want ik heb steun van anderen nodig. Vierentwintig goals als centrale verdediger en redelijk goed gespeeld : dat is dankzij mijn vrouw. Daarom dat het mij zo’n goed gevoel gaf dat ik zonder zorgen op reis kon en alle aandacht kon hebben voor mijn vrouw. We zijn getrouwd op Mauritius : zon, blauwe zee en witte stranden. Alles was perfect.
door Raoul De Groote
