John Cordier had een flair voor het aantrekken van de juiste mensen. Zo maakte hij met Telindus in recordtijd van een kleine kmo een multinational en bracht hij met KV Mechelen de troon van Anderlecht aan het wankelen. Maar niet iedereen uit de starre voetbalwereld was blij met zijn vernieuwende ideeën.
Bijna was John Cordier met zijn telecommunicatiebedrijf Telindusin het basketbal terechtgekomen. De geboren West-Vlaming praatte met Kortrijk, maar het avontuur zou hem twee miljoen Belgische frank kosten, zo’n 50.000 euro. Eerder liet Cordier ook al zijn interesse voor Club Brugge blijken, maar daar zaten ze niet op hem te wachten.
Zo werd John Cordier in 1982 voorzitter van het toen gammele KV Mechelen. Hij herbekeek de structuur van de club en bouwde het fundament voor een gouden periode, waarin KV Mechelen uitgroeide tot een zwaargewicht in het Belgisch voetbal. Doorzettingsvermogen, visie, vriendschap en motivatie waren de sleutelwoorden waarmee deze voormalige marconist op de lange omvaart het in het zakenleven had gemaakt. Hij was met zijn bedrijf Telindus een van de voortrekkers van de Vlaamse technologie.
Revolutionair waren ook zijn ideeën in de voetbalwereld. Cordier werkte als allereerste voorzitter met een open boekhouding en richtte de investeringsmaatschappij Cova Invest als kapitaalverschaffer van de club op. Spelers werden er als eigen activa ingeschreven. Cordier zette zich af tegen financiële buitensporigheden die voor een onevenwicht in de exploitatierekening zorgden en bepaalde altijd vooraf wat er uitgegeven mocht worden. Toch heette het toen dat Cordier de markt kapot concurreerde en onredelijke salarissen betaalde, een verwijt dat hem altijd bevreemdde. Terwijl hij er juist voor pleitte om loonbarema’s in te voeren, hij het steeds bizar vond dat clubs niet verplicht waren hun leefbaarheid aan te tonen en hij probeerde zijn bedrijfseconomische visie op het voetbal te projecteren. John Cordier was na Anderlecht de eerste die loges en bussinessseats bouwde en hij brak rond het televisiecontract de concurrentie tussen VTM en de VRT open, iets waar alle clubs uiteindelijk hun voordeel uit zouden halen.
In velerlei opzichten was John Cordier een visionair, al werden zijn ideeën niet door iedereen bejubeld en gold hij hier en daar als een opstandeling. Toen Cordier zich ooit kandidaat stelde voor het uitvoerend comité van de voetbalbond belde hij alle voorzitters van de eersteklassers op met de vraag hoe ze tegenover die kandidatuur stonden. Zeven voorzitters beloofden voor hem te zullen kiezen, maar uiteindelijk kreeg hij maar één stem. Toch stuurde hij een dankbriefje naar alle zeven voorzitters, al wist hij sinds die dag dat er in het voetbal een grote maskerade wordt opgevoerd.
Een enorme slagkracht
John Cordier verstond de kunst om voor sleutelposities de juiste mensen aan te trekken. Toen hij tijdens het seizoen 1985/86 op zoek ging naar een nieuwe trainer stond de memorabele Oostenrijker Ernst Happel boven aan zijn verlanglijstje. Maar die reageerde niet op een telefoontje en zo kwam Cordier bij kandidaat nummer twee terecht. Dat was Aad de Mos. Meteen was de basis gelegd voor de meest schitterende periode uit de geschiedenis van KV Mechelen, ook al omdat De Mos’ zaakwaarnemer, de Nederlander Ger Lagendijk, door zijn waaier aan contacten uitstekende Nederlanders naar KV bracht. Later legde Cordier ook Paul Courant als manager vast. De oud-speler van onder meer Club Brugge profileerde zich meteen in dit vak en haalde het oorspronkelijke clubshirt, het verticaal gestreepte rood en geel, weer vanonder het stof. Hij vond dat clubs niet mochten breken met tradities en dat ze zich zeker niet mochten laten meezuigen in een spiraal van commercie. John Cordier steunde hem hierin en gaf zijn manager op velerlei terreinen de vrije hand.
Het was een van de kwaliteiten van John Cordier dat hij mensen vertrouwen schonk. Hij luisterde, delegeerde, maar nam uiteindelijk wel de beslissingen. Telkens weer gaf hij blijk van een enorme slagkracht. Zo was hij ook uitgegroeid tot een inspirerende ondernemer, die bleef herhalen dat zowel in het bedrijfsleven als in de voetbalsport regels van dezelfde strekking gelden.
Lyrisch communiqué
Het vertrek van John Cordier betekende uiteindelijk een keerpunt voor KV Mechelen. In een lyrisch communiqué aan het persagentschap Belgaliet Cordier op 24 maart 1992 weten dat hij met pijn in het hart opstapte. Vijf maanden had hij getobd voor hij die voor hem dramatische en beklemmende beslissing had genomen. Steeds weer werd dat in verband gebracht met de economische situatie van zijn bedrijf Telindus,waar grootscheepse herstructureringen onder meer voor 109 afdankingen hadden gezorgd.
Maar er speelden ook andere dingen mee. Het feit dat Cordier een nieuw stadion wilde laten bouwen bijvoorbeeld, maar op veel tegenkanting stuitte. Dat zat bij hem zeer diep. Eerder had hij al werk gemaakt van een geleidelijke modernisatie van de voetbalarena.
Toen John Cordier op 22 januari 2002 op 60-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartstilstand overleed, was hij al een tijdje ziek. Daar had hij het zeer moeilijk mee. Een dag zonder werk was voor hem een verloren dag. Hij sleet 70 uur per week in zijn bedrijf en was iedere vrije minuut met het voetbal bezig. De onverslijtbare sympathie die hij in deze periode van vele supporters van KV Mechelen kreeg, heeft hij altijd gekoesterd als een kostbaar relikwie.
Hoe stug John Cordier vaak ook overkwam, hoe vaak hij zijn gevoelens ook verborg achter een masker van autoriteit en kordaatheid, hij was een gevoelsmens. Hard voor zijn omgeving, maar vooral hard voor zichzelf. En vooral: hij was in staat fouten openlijk toe te geven, hij kon mensen uitkafferen en zich de dag daarop verontschuldigen. Egotripperij duldde hij niet. Alles moest wijken voor het resultaat. In het zakenleven en in het voetbal.
DOOR JACQUES SYS
