Hebt u vorige week ook zo genoten van de Champions League? Wervelend, nee, hemels voetbal. “Van een andere planeet”, zou Aad de Mos zeggen. Ik heb het dan over de kwartfinales van Bayern München en Barcelona, niet over de stadsruzie in Madrid.
Toch is er iets grondig mis met het kampioenenbal. Als bij de start van het seizoen aan de voetballiefhebbers was gevraagd welke clubs de halve finales zouden bereiken, zouden de namen van Barça, Bayern en Real op bijna alle formulieren hebben gestaan. Heel wat kenners zouden ook Juventus ingevuld hebben.
Hoe mooi het voetbal vorige week dinsdag ook was, de Champions League valt stilaan ten prooi aan de toenemende ongelijkheid in voetballand. Bayern-Porto was na het Duitse gestuntel in de heenmatch als keispannend aangekondigd, maar aan de rust bleek het al een gelopen koers. Barcelona legde PSG voor de tweede keer in één week ongenadig over de knie.
Real Madrid staat al voor de vijfde keer op rij in de halve finales. Bayern München en Barcelona ontbraken vanaf 2010 slechts één keer op deze afspraak. De afgelopen tien seizoenen waren slechts vijf landen vertegenwoordigd in de halve eindstrijd: Spanje (15 keer), Engeland (13), Duitsland (7), Italië (4) en Frankrijk (1).
Ter vergelijking: in de periode 1996-2005 waren dat nog negen landen en van 1986 tot 1995 zelfs veertien.
De elite is moeilijk te doorbreken. Zelfs met kisten vol geld. De sjeiks uit Abu Dhabi investeerden de afgelopen zeven jaar 860 miljoen in Manchester City, maar haalden alweer de laatste acht niet. De Katarezen stopten vanaf 2011 450 miljoen euro in Paris Saint-Germain maar kwamen ook alweer van een kale reis terug.
Er is nog veel meer geld nodig in de inhaalrace op de grote jongens, die én toptransfers doen én sinds jaar en dag eigen jeugd opleiden. Nog meer geld werd echter onmogelijk gemaakt door de nieuwe regels van financiële fair play.
Je kan ook proberen de poort hardhandig in te beuken – zoals Atlético Madrid vorig seizoen deed – maar dan mag je niet al te kieskeurig zijn over de manier waarop. En ook vechtvoetbal kent zijn grenzen, zoals Diego Simeone vorige week ervoer. Bij beelden van het team van de Argentijn hoort stilaan een blokje om aan te geven ‘vanaf 16 jaar’.
De enige club die erin slaagde met handenvol geld de oude orde te breken en het hoogste podium te beklimmen, is Chelsea. Roman Abramovitsj pompte echter roebels in The Blues toen dit nog mocht van de UEFA en de Russische munt iets voorstelde. En met voetbal waar Simeone ’s nachts van droomt.
In zijn boek over José Mourinho vat El País-journalist Diego Torres de voetbalfilosofie van de Portugees in vier zinnetjes samen: ‘de ploeg die het minste aantal foute passes verstuurt wint’; ‘de ploeg die de tegenstander tot het meeste aantal foute passes verplicht wint’; ‘wie de bal aan de tegenstander laat, vermindert de kans om fouten te maken’; en ‘wie de bal heeft, heeft angst fouten te maken’.
Als Chelsea niet op een zucht zou staan van de Engelse titel zou de conclusie kunnen luiden dat de voetbalschool van Machiavelli haar beste tijd heeft gehad. Mourinho kreeg bij zijn terugkeer op Stamford Bridge van Abramovitsj de opdracht aantrekkelijker voetbal op te dissen . In het begin van het seizoen werd hij op zijn wenken bediend, maar langzaam maar zeker kwam de ware aard van Mourinho in het spel naar boven.
Resultaat is dat de club in afwachting van de kampioensschaal vorige week door de voetbalbond werd uitgeroepen tot minst sportieve team van het land en de Londenaars in een enquête van de antiracismeorganisatie ‘Kick it Out’ iedereen voorafgaan als minst sympathieke club van het land.
Dat imago lijkt helaas ook af te stralen op de grote vedette van het team: Eden Hazard. De beste voetballer van de Premier League werd door The Guardian geen winnaar van het niveau van zijn illustere voorgangers – Cristiano Ronaldo, Gareth Bale, Luis Suárez – genoemd. Gary Neville, de invloedrijkste analist van de Britse eilanden, plaatste hem vorig weekeinde helemaal onder aan een rijtje met Robben, Neymar, Bale en James Rodríguez. De B-sterren, ver achter Ronaldo en Messi. Hazard moet naar Barça, Real of Bayern verkassen om hen naar de kroon te steken.
DOOR FRANÇOIS COLIN
De Champions League is hemels én vreselijk voorspelbaar.
