Philippe Gilbert werd verkozen tot Flandrien.

Met de Ronde van Lombardije viel zaterdag het doek over het wielerseizoen. Voor Philippe Gilbert, de glansrijke winnaar, mocht er gerust nog een vervolg aan gebreid worden. De Waal sloot het seizoen immers af in de vorm van zijn leven. In tien dagen tijd won hij vier eendagswedstrijden, die stuk voor stuk een erelijst hebben om u tegen te zeggen.

Na zijn overwinningen in Parijs-Tours en twee niet te onderschatten Italiaanse semiklassiekers (de Coppa Sabatini en de Ronde van Piëmont) werd Gilbert bij de favorieten gerekend voor de Ronde van Lombardije. Dat op zich was al bijna historisch. De Waal, die al zeven jaar prof is maar nog altijd maar 27 jaar jong, maakte het tijdens zijn leven nooit mee dat een Belg de klassieker van de dode bladeren won. Fons De Wolf was de laatste Belgische winnaar in Lombardije, in 1980.

Samen met de Australiër Cadel Evans (de derde van de Vuelta en de verdiende wereldkampioen) bezorgt Gilbert Si-lence-Lotto de mooiste wielerherfst die de ploeg zich maar kon dromen. Hun prestaties halen de spons over de voorjaarscampagne van de ploeg, die in de breedte faalde en de pedalen verloor toen de pers ging graven naar oorzaken.

Toen al was het Gilbert die voor Si-lence-Lotto de meubelen moest redden. In een vlaag van paniekvoetbal werd hij opgetrommeld voor de Ronde van Vlaanderen, waarin hij gevleid derde werd. Daarna sprintte hij nog naar een verdienstelijke vierde plaats in de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. De beloning voor zijn regelmaat volgde met ritwinst in de Ronde van Italië.

In een jaar waarin Tom Boonen alweer niet aan de verleiding van de cocaïne kon weerstaan en Stijn Devolder zijn hoogvorm na de Ronde van Vlaanderen niet meer terugvond, werd Gilbert zaterdagavond op het Gala van de Flandrien in Mechelen door zijn collega’s terecht verkozen tot de beste Belgische profrenner van het jaar.

Gilbert bevestigde dat hij een renner is van alle seizoenen, maar ook van alle terreinen. De combinatie van winst in Parijs-Tours, waar de sprinters zich in hun sas voelen, en de Ronde van Lombardije, die in de balans ligt met Luik-Bastenaken-Luik voor de titel van de klassieker met het zwaarste parcours, is een illustratie van Gilberts veelzijdigheid. Als hij wint, dan is het met panache. Zijn impulsieve koersstijl ligt aan de basis van zijn populariteit in Wallonië én Vlaanderen.

Tegelijk vormt zijn onstuimigheid ook al lang onderwerp van kritiek, net als zijn duurtrainingen volgens de oude, computerloze methode. Sceptici meenden dat Gilbert op een lastig parcours nooit een klassieker van meer dan tweehonderd kilometer zou winnen. Gilbert heeft afgelopen weekend hun ongelijk bewezen.

Nu al is het uitkijken naar zijn prestaties volgend voorjaar. Moet hij zijn zinnen zetten op de Ronde van Vlaanderen of op de klassiekers in zijn geliefde Ardennen? Of is Gilbert de eerste renner sinds lang die de brug kan slaan tussen de kasseiklassiekers en het Ardense luik?

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content