Marc Overmars

© KOEN BAUTERS

Bestaat het nog, trage dagen die zacht voorbijglijden zonder uitschieters? Dagen die gevuld zijn met rustige routine, waar niets echt heel belangrijk is en toch betekenisvol aanvoelt. Terwijl ik tegelijkertijd ook schrik heb voor een overvloed aan zulke dagen in mijn leven, glijden we van een corona-eenzaamheid naar een oorlogswaanzin. Een gebrek aan wc-papier wordt vervangen door een gebrek aan tarwe, de grens aan de eigen voordeur wordt uitgebreid tot eigen land, de blijf-in-uw-kot wordt ontvang-in-uw-kot, en heel wat jodiumpillen schuiven over de toonbank van de lokale apotheker.

Tegen de achtergrond van die beslommeringen besloot ik om maandag 21 maart tóch rustig het leven te consumeren. Met een koffie in de hand, op een zonnig en goed gelegen terras, de tijd laten vertragen door alles even af te vlakken naar een ordinaire maandag in mijn hoofd. Wist ik veel dat de heer Marc Overmars – halverwege mijn caffè latte – daar anders over dacht. Ordinair kent vele definities en bleef in dat opzicht ook staande, afvlakken kon ik vanaf dat moment weer even schrappen.

U kent het verhaal: begin februari, Marc Overmars per direct weg bij voetbalreus Ajax na ongewenste ‘pixels’ richting vrouwelijke collega’s. Mea culpa, mea culpa, mea niet-zo-maxima culpa van de Nederlandse ex-international, want twee weken later zit Marc Overmars tegenover Paul Gheysens, en nog eens enkele weken later wordt hij voorgesteld bij de Great Old. Terwijl de algemeen manager van Antwerp, Sven Jaecques, voorzichtig zoekt naar de juiste woorden op de persconferentie, met een schijnbaar ontspannen Overmars langs zijn zijde, begint de collectieve verontwaardiging in België en Nederland vorm te krijgen. Een kleine greep uit mijn gedachtestroom, net na de laatste slok koffie: wat? Lekker ongevoelig Paul. Marc toch, nooit komt een mens zo snel in het reine met zichzelf. Laat dat vooral het allergrootste probleem in deze situatie zijn: schuldbesef in de vorm van ‘ik heb iets fout gedaan’ is lang niet voldoende. Achter de toegeving zit de inschatting, het doorvoelen van de impact van zijn daden bij zijn slachtoffers.

Gelieve eerst de slachtoffers recht te helpen vooraleer de heer Overmars een handtekening mag zetten onder zijn contract.

Dat brengt ons bij het volgende probleem: machtige mensen in een machtige wereld verleren het doorvoelen. Geen machtshebber die nog wil voelen wat een discipel voelt, geen machtshebber die het zinvol acht om het perspectief van de ander aan te nemen. Heel wat machthebbers voelen zich onaantastbaar, laten zich niet leiden door bijkomstige maatschappelijke gevoeligheden en rekenen een weekje opschudding mee in hun kosten-batenanalyse. Want ach, binnen een half jaar komen de eerste toffe transfers binnen en worden sportieve successen bij elkaar gevoetbald. Geen mens die nog kraait naar Marco, de collectieve verontwaardiging heeft plaatsgemaakt voor collectief gejuich in de tribunes en in de kranten. Tot zover de diepgang van het schuldbesef en de kans op snel herstel. Het brein achter de aanstelling, Paul Gheysens, is in hetzelfde bedje ziek. Begrijp me niet verkeerd, gepolariseerde wereld, ik sprokkel geen hout voor een brandstapel. Een gevallen man verdient veelal een tweede kans, maar gelieve eerst de slachtoffers recht te helpen vooraleer de heer Overmars, nog half liggend op de straat, een handtekening mag zetten onder zijn contract. Geen brandstapel, geen hand boven het hoofd, genuanceerde gedachten zijn de aangename uitschieters in mijn hoofd op een ordinaire maandag die ik afsluit met een laatste koffie. Een aanrader.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content