Marc Wilmots wordt volgende vrijdag, 22 februari, vijftig jaar. Hij zal die verjaardag allicht alleen met familie en vrienden vieren.
Het is stil rond Marc Wilmots. Ruim vijftien maanden geleden kwam er een einde aan zijn periode als bondscoach bij Ivoorkust, sindsdien ging hij geen nieuw trainersavontuur meer aan. Wilmots zegt dat het hem niet aan aanbiedingen ontbreekt, maar dat hij op het juiste moment de juiste werkgever wil kiezen. Hij leidde vier jaar lang de Rode Duivels, smeedde een hecht team, maar verloor nadien enigszins de zin voor realiteit. Hij ging zich met alles en nog wat bemoeien. Wilmots, volgens velen een geboren assistent, leek zich op een gegeven moment als trainer zwaar te overschatten.
Dat is vreemd want als voetballer was Marc Wilmots aanvankelijk de nuchterheid in persoon. We herinneren ons de eerste reportage die we met hem maakten, in juni 1988, toen hij van Sint-Truiden naar KV Mechelen overstapte. Op de gemoderniseerde ouderlijke boerderij in Geldenaken heerste een warme sfeer. Er was koffie en taart. Hartelijkheid is een deugd die dit perfect aan elkaar hangend gezin hoog in het vaandel draagt. Het is een familie van harde werkers die een imponerende veestapel bezitten en ruim 70 hectare grond bewerkten. Graag vertelde Marc dat hij geregeld een handje toestak. Zo ontstond in die tijd het wat geromantiseerde verhaal van een voetballer die ’s ochtends op het veld zat en ’s avonds voor Sint-Truiden op doelpuntenjacht ging. Wilmots leerde wat werken is. Hij vertelde heel erg te houden van het leven op de hoeve.
Negentien jaar was Marc Wilmots toen. Een prachtatleet met flair en uitstraling. Clubs die hem wilden inlijven waren er genoeg, Standard voorop, vader Wilmots voerde alle onderhandelingen met de kandidaat-kopers. Uiteindelijk koos Marc voor KV Mechelen waar hij in alle rust wilde rijpen. Hij bleek toen al iemand met een uitgesproken eigen mening. Die zich volledig bewust was van zijn mogelijkheden, maar geen moment de nuchterheid verloor die de meeste boerenzonen typeert. Praten met de jonge Wilmots was een verademing. Hij kwam niet aandraven met vlakke teksten, hij praatte recht voor de raap. Zoals Marc Wilmots dat later in zijn carrière vaak zou doen. Hij haalde er als voetballer het maximale uit, meer dan dat zelfs, maar hij trok de lijn als trainer niet door. Vier jaar als bondscoach ten spijt. Twijfelen aan zichzelf deed Marc Wilmots echter nooit. Soms kreeg je de indruk dat zijn hoog zelfbeeld hem in de weg zat.
