18 december 1980 – Reykjavik (IJsland) – Voetballer bij Lokeren
“Vertrouwen en positivisme, daar draait mijn hele leven rond. Ik ben iemand die relaxed overkomt, helemaal niet agressief is – ondanks de twee rode kaarten die ik eerder dit seizoen incasseerde – en graag geniet in het gezelschap van enkele goede vrienden. Ik hou helemaal niet van mensen die een masker opzetten. Na verloop van tijd valt dat toch af, komt hun ware aard boven. Personen die vriendelijk zijn in het gezicht van iemand, maar achter de rug kwaad spreken, daar walg ik van. Ik ben altijd rechtuit. Wie me echt niet bevalt, daar spreek ik ook niet tegen. Dat is een van de vaste principes die ik hanteer sinds mijn kinderjaren. Ik kan altijd mezelf zijn en ben op mijn manier gelukkig.
“Het aantal echte vrienden kan ik op mijn ene hand tellen. Iemand close is voor mij iemand die ik altijd kan lastigvallen met een aantal persoonlijke zaken, iemand die ik voor de volle honderd procent vertrouw. Als ik goed tel, kom ik aan twee personen. Die band bestaat al sinds onze jeugdjaren. Mijn vriendin reken ik daar niet direct bij, omdat we elkaar nog maar drie jaar kennen. Maar ook daar is de relatie hecht, bestaat er een blindelings vertrouwen. In het voetbal spreek ik liever over collega’s. Pas na mijn loopbaan zal ik kunnen oordelen of ik bijvoorbeeld Runar Kristinsson, Arnar Gretarsson en Arnar Vidarsson als echte vrienden kan aanzien.
“Ik moet iemand lang genoeg kennen vooraleer ik hem of haar volledig vertrouw. Je ziel eens kunnen blootleggen kan enorm bevrijdend werken. Niet dat het mij vaak overkomt, want ik ben een eeuwige optimist. Ik probeer altijd het goede te onthouden, me positief op te stellen. Tijdens de kerstperiode keerde ik bijvoorbeeld terug naar Reykjavik. Toen ik iets wilde gaan drinken, werden we op straat aangeklampt door een oude schoolvriend die nu zwaar aan de drugs zit. Die jongen was vroeger een goede student, maar nu een echt wrak. Een junkie. A sad story, but true. Hij praatte heel traag, zag er wat depressief uit. Maar in plaats van hem te negeren nodigde ik hem uit om in ons vroeger stamcafé een koffie te gaan drinken. Ik voelde me raar. Toen dacht ik : lucky me.
“Op mijn veertiende kon ik ook gemakkelijk naar joints en alcohol grijpen, maar ik trok al snel een lijn. Die zaken waren echt niet aan mij besteed. Ik wilde ten volle van mijn leven profiteren en had geen nood aan machogedrag. Daardoor verloor ik misschien een hoop schoolkameraden, maar ik maakte ten minste de juiste keuze. De overheid heeft begrepen dat het drugsprobleem in IJsland groot is. Vandaar dat er nu een aantal programma’s werd ontwikkeld, ook voor de schoolgaande jeugd, om de zware gevallen te begeleiden. Ik kan dergelijke initiatieven alleen maar toejuichen.
“Ik weiger te doemdenken, ook al bestaat er de grootste onzekerheid na mijn knieoperatie en was er sprake van dat ik naar de B-kern zou worden verwezen. Dat leidt toch nergens toe. Ik zal geen traan laten als ik moet stoppen met voetballen. Dan zal ik op zoek moeten gaan naar een nieuwe passie. Daarom dat ik nu, tijdens mijn revalidatie, ook mijn interesses wat probeer te verleggen. Ik leerde de beurs en zijn wetten ontdekken, want de geschiedenis herhaalt zich daar constant. Periodes van hoogconjunctuur worden gevolgd door tijden van laagconjunctuur, alles volgens een bepaalde cyclus. Je moet dus bijzonder alert zijn en een beetje toekomstgericht leren denken. Een fascinerende wereld opende zich voor mij. Daar focus ik me nu op. Het is een enorme challenge om wegwijs te worden in die markt. Ik lees er boeken over, investeerde wat geld in aandelen en ben er dagelijks mee bezig. De websites van de bedrijven consulteren, jaarverslagen en vooruitzichten lezen. Als je dan te maken krijgt met een algemene daling, terwijl je zelf ongeveer dertig procent winst boekt, zorgt dat voor een euforisch gevoel. Het is een spelletje waar ik sinds een tweetal jaar sterk van geniet. Mijn vriendin keerde in augustus terug naar IJsland om haar business-studies af te werken. Daar wordt er ook veel aandacht besteed aan financiën en economie. Misschien kunnen we later een eigen zakenkantoor oprichten.”
door Frédéric Vanheule
