Ben jij als enige vrouw in een voetbalgezin niet blij wanneer er eens niet over voetbal gepraat wordt ?

Weet je, ik heb eigenlijk nooit anders gekend. Toen ik met Jos begon te verkeren, voetbalde hij al. Dat is ondertussen 28 jaar geleden. Ik kan me een leven zonder het voetbal gewoonweg niet meer voorstellen. Gelukkig hou ik zelf ook van het spelletje. Ik was vroeger supporter van SK Tongeren en Jos is zijn carrière net daar begonnen. We hebben elkaar dus via die weg leren kennen. Ondertussen voetbalt Koen in eerste klasse en is mijn andere zoon, Bart, scheidsrechter. Bart koos voor zijn studies en studeert dit jaar af als industrieel ingenieur chemie. Ik had eerlijk gezegd wel verwacht dat de jongens in het voetbalwereldje zouden belanden. Van ons mochten ze evengoed iets anders gaan doen, maar ze hebben nooit iets anders gezien en wilden zelf liefst gaan voetballen.

Kan je nu genieten van een dagje zonder voetbal ?

O ja, zeker en vast. Ik kijk daar echt naar uit ! Voor mij zijn dat dagen zonder stress. Wanneer ze bijvoorbeeld vrijdagavond spelen, zijn de zaterdag en zondag daarop dagen waarop je tot rust kan komen. Als ze verliezen, is er natuurlijk nog stress, maar dat is toch anders. Ik ben iemand die zelf enorm meeleeft met het voetbal, dus ik ben voor een wedstrijd net zo zenuwachtig als Jos en Koen zelf. De wedstrijden van Bart volg ik minder, maar dan vooral omdat hij zelf liever niet heeft dat we komen kijken. Hij wil liever anoniem blijven als arbiter.

Hoe kan je je ontspannen ?

Mijn grootste hobby is het voetbal. Dat is langs de ene kant spannend, maar langs de andere kant ook ontspannend. Toen Bart nog zelf voetbalde, had ik vaak drie wedstrijden per weekend om te gaan kijken, maar ik vond dat helemaal niet erg. Het hoort er gewoon bij en als vrouw in een voetbalgezin moet je jezelf nu eenmaal kunnen wegcijferen. Pas op, er zijn momenten dat ik wel eens op tafel klop en hen erop wijs dat ik er ook nog ben, hé. Maar ik hou van voetbal en zou het niet kunnen missen. Ik geniet van het hele randgebeuren. Dat is best gezellig. Ik denk zelfs niet dat ik andere hobby’s heb. Ook wegens tijdsgebrek. Mijn leven draait rond voetbal, het huishouden en de school.

De school ?

Ja hoor, ik geef les in het buitengewoon middelbaar onderwijs in Genk. Ik ben onderwijzeres van opleiding, maar aanvankelijk hadden wij een sportzaak, dus deed ik niet zo veel met mijn diploma. Later werd het allemaal wat te druk en zijn we met de zaak gestopt. Ik heb dan een aantal jaren niet gewerkt, maar dat begon op de duur te knagen. Ik had nood aan iets en ben weer in het onderwijs gestapt. Het feit dat ik in het buitengewoon onderwijs sta, is eerder toeval. Dat was geen bewuste keuze. Het is zwaarder dan het gewone onderwijs, maar het valt best mee. Ik hou me vooral bezig met het aanleren van dagelijkse dingen, dingen waaraan de kinderen later nog iets hebben. Voor mij is het niet belangrijk dat ze foutloos kunnen schrijven, maar wel bijvoorbeeld dat ze naar een bank kunnen gaan en een overschrijving kunnen doen, hoe ze moeten telefoneren, hoe ze het openbaar vervoer moeten gebruiken…

Wat zijn de kwaliteiten en de gebreken van Jos ?

Hij is eerlijk en hondstrouw ! Allez, dat dénk ik toch, hé (lacht). Nee serieus, ik weet wat ik aan hem heb. Hij is ook een nieuwe man. Wanneer hij thuis is, helpt hij zoveel hij kan in het huishouden. Maar hij heeft een druk leven, dus hij is er ook heel vaak niet. Een mindere eigenschap voor mij is dat hij niet gemakkelijk zegt wat er op zijn lever ligt. Ik merk dan wel aan hem dat er iets is, maar hij vertelt me niet wat. Hij kan ook heel moeilijk genieten van iets. Wanneer hij bijvoorbeeld gewonnen heeft, is hij nooit echt uitgelaten. Hij zegt dan : ‘Volgende week is het misschien al over.’ Hij is heel realistisch en staat met zijn twee voeten op de grond. Langs de ene kant is dat goed, maar langs de andere kant zou ik liever hebben dat hij wat meer geniet van de mooie momenten.

door Ilse Peleman