Op zevenentwintigjarige leeftijd lijkt Mary Pierce helemaal niet meer op het meisje dat acht jaar geleden in Australië haar eerste finale van een Grand Slamtoernooi bereikte. Toen was het hele tennismilieu nog onder de indruk van de knappe Franse speelster met de uitgesproken Amerikaanse tongval. Nu is ze veeleer de gevallen engel van het internationale tenniscircuit.
Over haar jeugd doen talloze verhalen de ronde, waarover Pierce steeds vaker nog weigert te praten. Zo wordt gezegd dat haar vader – die in het begin van de jaren zeventig als Bobby Glenn Pearce de naam Jim Pierce kocht – de kleine Mary heel hardhandig en brutaal aanpakte. Verbaal en fysiek geweld zouden meer regel dan uitzondering zijn geweest. Telkens als ze niet voldeed aan zijn verwachtingen, werd haar incasseringsvermogen op de proef gesteld. Dergelijke verhalen konden officieel nooit bevestigd worden. Feit is wel dat Jim Pierce al meermaals manu militari van menig tennistoernooi werd weggestuurd, nadat hij de tegenstandsters van zijn dochter had uitgescholden.
Na de scheiding van haar ouders koos Mary Pierce dan ook beslist het kamp van haar moeder, wat de vermoedens toch enige schijn van waarheid verlenen. Samen verhuisden ze meteen naar Frankrijk, maar sinds enkele jaren woont Pierce in Sarasota (Florida), een uitstekende thuishaven om te trainen en van daaruit de vele verplaatsingen te maken. Door haar Franse landgenoten werd haar vlucht naar de Verenigde Staten echter nooit echt aanvaard. Een haat-liefdeverhouding was het resultaat. De Fransen vinden the Body, zoals de bijnaam van Mary Pierce luidt, bovendien te Amerikaans door het hoge showgehalte in haar optredens op de courts.
Zelf buit Pierce ook gretig de nationaliteitskwestie rond haar persoon uit. In het circuit wordt er een beetje meewarig over gedaan.
ehalve dat ze er goed uitziet, kan Mary Pierce ook aardige sportieve adelbrieven voorleggen. Drie keer al bereikte ze de derde plaats op de wereldranglijst. Daar zijn haar tot op vandaag vijftien toernooizeges niet vreemd aan. Bovendien stond ze ook al drie keer in de finale van een Grand Slam. Twee keer was dat in Melbourne, maar telkens verloor ze de eindstrijd van de Australian Open.
In Parijs kende ze meer succes. Juni 2000 kende Pierce, ondertussen getraind door haar broer David, er een hoogtepunt. Sinds 1967 en Françoise Durr was het niet meer gebeurd dat Française Roland Garros won. Daarmee kwam voor Pierce een einde aan een periode van tegenslagen met niet alleen de fratsen van haar vader, maar ook de veelvuldige trainerswissels (onder andere de Harry Hopman Tennis Academy en Nick Bolletierri passeerden de revue).
Toch bleven ook de negatieve verhalen haar achtervolgen. Aanleiding daartoe waren de grote sponsorcontracten die ze afsloot voor mannequinwerk, haar gebruik van creatine waardoor ze een opgeblazen indruk maakt, en haar mediastilte tegenover een groot deel van de Franse pers die ze als haar grootste vijand beschouwt.
Haar carrière komt het allemaal niet ten goede. Want waar iedereen na de winst op Roland Garros de grote doorbraak verwachtte, draaide het helemaal anders uit. Op Wimbledon werd ze vroeg uitgeschakeld, waarna ook op de US Open in Flushing Meadow alles fout liep. In de achtste finales, tegen de Duitse Anke Huber, verliest Pierce de eerste set en geeft op. Diagnose : tendinitis aan de rechterpols. Pierce verdwijnt van het internationale tennistoneel tot het einde van het seizoen 2000.
inds die dag blijft het wachten op de grote terugkeer van de blonde vamp, een titel waarmee ook Sabine Appelmans haar wel eens bedacht. Ze verloofde zich met de Amerikaanse baseballster Roberto Alomar van de Cleveland Indians, en speelde op twee jaar tijd maar zeventien partijen. Allemaal rampzalige ontmoetingen, die de indruk van een toenemende tennismoeheid wekten.
Pierce is ondertussen weggegleden naar de 291ste plaats op de wereldranglijst. Voor de recentste Australian Open, haar favoriete toernooi – ze bereikte er de laatste vijf jaar telkens de derde ronde -, kreeg ze een wild card. In de eerste ronde trof ze Jill Craybas, maar hoe onbekend deze Amerikaanse ook is, voor Pierce draaide de ontmoeting uit op een nachtmerrie. Van bij de eerste opslag ondervond ze last aan de buikspieren. Vier spelletjes later gaf ze op en verliet het toernooi langs de achterdeur.
Lang werd daar niet om getreurd in Frankrijk. Met Amélie Mauresmo kregen de pers en de kenners al een geknipte opvolgster. Bovendien ook een die fysiek bijzonder indrukwekkend voor de dag komt.
door Florent Etienne en Frédéric Vanheule,
“Als ze wint, beschouwt Pierce zich liever als een Française; na een verliespartij is ze Amerikaanse.”
