Argentijn, geboren op 9 mei 1988 in Córdoba. 1,82 meter – 74 kilo. Profiel: de introverte.

M atías Suárez: “Samen met mijn broer Adrian en mijn vier zussen – Marisa, Nora, Susana en Roxana – ben ik opgegroeid in Córdoba. Ik volg hen vanop afstand. Mijn broer is nu wel op bezoek in België met een vriend. Mijn moeder bel ik geregeld. Zij komt me opzoeken in maart. Mijn vriendin Magali is op dit moment zwanger van een dochtertje. Binnenkort komt ze naar België om hier in april te bevallen. Daar kijk ik echt naar uit.

“De eerste maanden had ik het hier enorm moeilijk. Ik miste mijn familie. Maar met de hulp van mijn vriendin en van de Argentijnen hier op de club ben ik erdoor gekomen. Ik volg nu Franse lessen, maar aangezien ik weet dat ik toch altijd Spaans kan praten met mijn landgenoten, schiet het niet echt op. Frans begrijpen gaat al heel goed, maar spreken is een ander paar mouwen. Op school vroeger kregen we vroeger wel wat Engels, maar nee … eigenlijk spreek ik uitsluitend Spaans.

“Af en toe luister ik hier weleens naar de radio. Ik begrijp er niks van, maar ik vind de muziek goed. Ik hou van alle soorten muziek. Favoriete groepen of zangers heb ik niet, nee.

“Met Magali heb ik iemand gevonden die qua karakter heel erg op me lijkt. Ze is ook maar vijf dagen ouder dan ik. Als we gaan shoppen, vindt zij de dingen mooi die ik mooi vind, en omgekeerd. We denken op dezelfde manier, dus maken we bijna nooit ruzie. Of dat niet saai is? ( lacht) Nee hoor.

“Ik sta graag met iedereen op goede voet. Ik ben niet echt een prater, veeleer een luistertype. Expressief ben ik ook niet: ik ben eigenlijk best introvert. Als je zo’n avontuur aangaat als het mijne hier in België, is dat wel een nadeel. Mijn moeder zegt altijd dat ik moet veranderen, dat ik meer met de mensen moet praten. Maar dit is nu eenmaal mijn karakter: ik ben verlegen. Als ik met een probleem zit, zal ik er ook niet zo snel mee naar buiten komen. Maar toch vind ik dat ik al heel wat geëvolueerd ben ten opzichte van vroeger, zeker nu ik op het punt sta om vader te worden. Dat brengt met zich mee dat ik meer verantwoordelijkheid zal dragen en beslissingen zal moeten nemen. Ik moet wel zeggen dat ik me in het begin helemaal niet klaar voelde voor het vaderschap, maar nu heb ik er wel zin in. Ik ga onze dochter opvoeden zoals ik zelf opgevoed ben. Mijn ouders hebben dat heel goed gedaan, vind ik.

“Met mijn moeder heb ik een speciale band. Ik ben de jongste, dus ja, ze vertroetelde mij het meest. Toen ik veertien was, is mijn vader gestorven. Hij schilderde auto’s. In een fabriek. Doordat hij zijn ademhalingsbescherming nooit gebruikte, werd hij ziek van de giftige stoffen in de verf. Een ziekte die hem fataal werd. Hij stierf op 7 mei 2003, juist op de verjaardag van mijn zus Susana. Twee dagen later, op mijn verjaardag, is hij begraven. Dat zal ik nooit vergeten.

“Vanaf dan was ik vaak bij mijn moeder. Mijn broer en mijn zussen waren allemaal het huis uit. Ik miste mijn vader wel. Hij bracht me altijd naar de training, naar de wedstrijden, overal. En als je gaat voetballen, wil je toch dat er iemand komt kijken. M’n broer en m’n oom hebben die rol een beetje overgenomen. Heel de familie heeft me eigenlijk altijd gesteund. Daarom is mijn familie het belangrijkste voor mij. Belangrijker dan m’n carrière, ja …” S

door steve van herpe

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content