M bo Mpenza moet niet, maar mag weg bij Anderlecht. Voor 1,5 miljoen euro wordt gezegd. Engeland en een club uit de Spaanse tweede klasse zouden uitwijkmogelijkheden zijn, net als de golfstaten waar zijn jongere broer Emile nu al uitbolt. Door de komst van Mémé Tchité lijkt hij, ondanks een contract tot 2008, overbodig te zijn geworden. Beide aanvallers zijn vergelijkbare types : veel snelheid en diepgang, maar geen grootse techniek. Tchité is wat wendbaarder, Mpenza doet het meer op kracht, maar spitsen die een tegenstander op finesse in de wind zetten, zijn het niet.

Mpenza, die al dertig wordt in december, was een transfer van Hugo Broos in het seizoen dat die zou worden ontslagen (2004/05). Alleen begin vorig seizoen wekte de 51-voudige Rode Duivel even de indruk het te zullen gaan maken in Brussel. In de eerste vijf competitieduels maakte hij zeven doelpunten, waaronder drie in het Fenixstadion van Genk (3-3), waar hij en Broos elkaar na afloop hartelijk begroetten. Na de winterstop speelde Nicolás Frutos Mpenza in de vergetelheid : hij startte nog drie keer in de basis en sloot het kampioenschap af met elf goals en een blessure. Voor de eerste (oefen)interland onder René Vandereycken, in mei tegen Saudi-Arabië, moest hij afzeggen.

Mbo’s twee seizoenen bij Anderlecht zijn een illustratie te meer van de onstabiele carrières die de Mpenza’s bijeen hebben gevoetbald. Vaak stond hun rendement in directe verhouding tot hun fitheid. Zeker voor technisch minder begaafde voetballers die het vooral van andere kwaliteiten moeten hebben, is dat niet verwonderlijk. Helaas lopen blessures als een rode draad door hun carrières. Ook het onvoorwaardelijke vertrouwen van de trainer is voor beide broers steeds belangrijk gebleken. In een sterk concurrentiële omgeving hadden ze het vaak moeilijk : Anderlecht is Moeskroen niet, Frank Vercauteren Georges Leekens niet.

Mbo, karakterieel de rustigste en de evenwichtigste van de twee, verhief zelden zijn stem. Hij straalde vaker berusting uit dan strijdlust, een vuist zag je hem zelden maken. In het professionele voetbalmilieu wordt dat snel uitgelegd als een gebrek aan ambitie en persoonlijkheid. Voor iemand die op 51 caps staat en zich een Belgische (sub)topper mag noemen, wordt het merkwaardig genoemd dat hij niet vaker op zijn strepen stond en steeds een twijfelaar is gebleven. Geen onbelangrijk detail wellicht is dat hij vorig jaar vader werd van een dochtertje. Sindsdien lijkt Mbo Mpenza de prioriteiten in zijn leven wat te hebben herschikt, al zou inleveren op zijn vorstelijke loon bij Anderlecht om elders het spelplezier terug te vinden, nog steeds geen optie zijn. Een binnenlandse transfer, naar AA Gent en Georges Leekens, bijvoorbeeld, wordt daardoor uitgesloten geacht.

JH

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content