In alle stilte vierde Walter Meeuws vorige maand zijn zeventigste verjaardag.
Je hoort of ziet hem nauwelijks nog. Walter Meeuws heeft zich teruggetrokken in de luwte. Op 11 juli werd hij 70 jaar, maar dat ging onopgemerkt voorbij. Vreemd voor iemand die als speler en trainer zo vaak in de media kwam. Zelf moeten we Meeuws een keer of vijftien hebben geïnterviewd en altijd weer had hij zinnige dingen te vertellen. Telkens werd je, in zijn villa in Gierle, uitstekend ontvangen. Een stukje taart, later een flesje wijn; Meeuws en zijn vrouw Liliane waren een en al hartelijkheid.
Een karwei was het derhalve nooit om Meeuws te interviewen. Ook al omdat hij steeds zei wat hij dacht. Geen kronkels, geen omwegen, Walter kwam snel ter zake. We herinneren ons een interview in oktober 1983, toen Meeuws bij Standard speelde. De Rouches waren in enkele maanden afgegleden van een trotse kampioen tot een kleurloze middenmoter en Meeuws praatte onverbloemd over de verdwenen discipline, de ongelukkige transferpolitiek, maar vooral over de machtsstrijd in het middenveld. Hij sprak over Gérard Plessers die niet als spelmaker werd geaccepteerd omdat Guy Vandersmissen en Jos Daerden die rol ook claimden. ‘Soms’, zei Meeuws, ‘is het zo dat succes verblindt en dat voetballers zichzelf gaan overschatten.’ Hij wist dat zijn woorden niet in dank zouden worden afgenomen, maar dat stoorde Meeuws niet: de waarheid mocht verteld worden.
Een gebrek aan zelfvertrouwen had Walter Meeuws niet. Toen hij bij Club Brugge speelde en op een gegeven moment van de positie van libero naar die van rechtsachter werd verbannen, was dat voor hem haast een belediging. Het had te maken met de komst van de Hongaarse libero László Bálint die door trainer Han Grijzenhout meteen als organisator van de defensie werd neergezet. Meteen concludeerde Meeuws dat er voor hem geen toekomst meer was bij blauw-zwart, ook al bleef hij in de nationale ploeg wel als libero staan.
Doorgaans liet Walter Meeuws zich niet snel uit zijn lood slaan. Toen hij medio 1984 bij Ajax belandde, nadat hij na de roemruchte omkoopaffaire als een van de Standardspelers werd geschorst, was het de bedoeling dat hij de Amsterdamse club tactisch sterker zou maken. De ploeg was bij momenten te stuurloos en niet bij machte om naar een realistisch systeem over te schakelen of een tactische correctie aan te brengen. Trainer Aad de Mos zag in Meeuws de ideale man om dat te doen. Hij bleef probleemloos overeind tussen alle brutale en mondige Amsterdammers, al keerde hij na een jaar wel terug naar België en belandde bij RC Mechelen.
Walter Meeuws leek alle kwaliteiten te hebben om tot een toptrainer uit te groeien. Maar dat lukte niet. Tussen 1987 en 2016 veranderde hij zestien keer van werkgever. Veel te vroeg werd hij, in 1989, ook bondscoach; na één jaar Lierse en één seizoen assistent van Guy Thys. Het werd voor hem een sinister avontuur dat hem tot in lengte van jaren zou achtervolgen. Hij had, zo besefte hij later, dit aanbod nooit mogen aannemen, omdat het toch even duurt voor hij het omschakelingsproces van speler naar trainer maakt. Hij voegde eraan toe dat hij dacht dat alle mensen in dezelfde richting werken; dat ze gezamenlijk ijveren voor hetzelfde einddoel. Hij moest echter constateren dat er ook stromingen waren die tegenwerken.
Ofschoon Meeuws met Antwerp de finale van de Europacup 2 bereikte, en nadien botste met voorzitter Eddy Wauters, moest hij als trainer vaak onder het nulpunt beginnen. Soms moest hij meer praten dan trainen, maar telkens weer probeerde hij de ploeg op zijn kompas te laten varen. De ene keer lukte dat al beter dan de andere keer. Zijn laatste Belgische club was Lommel, waar Meeuws op 28 oktober 2016 werd aangesteld, maar de samenwerking werd minder dan een maand later stop gezet. Langzaam maar zeker verdween Meeuws uit de publiciteit. Hij voelt niet de behoefte om zich bij het leger van analisten aan te sluiten.
