Aan het eind van dit seizoen verlaat Mehdi Carcela, kind van de Vurige Stede, allicht opnieuw Sclessin, voor de derde keer dan al. Een terugblik op een 2018/19 met hoogtes en laagtes.
Mehdi Carcela houdt van paars, zou je denken. Het gebeurt alleszins zelden dat hij niet uitblinkt wanneer een wedstrijd tegen Anderlecht op het programma staat. Bijna een jaar geleden, op 18 april 2018, maakte de Marokkaanse international, met de aanvoerdersband om de arm, de winning goal tegen paars-wit (2-1).
Hij deed dat op zijn eigen speciale manier, zoals ook Arjen Robben het placht te doen: de bal met links controleren op de rechterflank, een dribbel naar binnen, voor Ivan Obradovic langs, en dan een gekrulde trap buiten het bereik van Matz Sels. Reeds zeven jaar daarvoor, op 14 mei 2011, ook al in play-off 1, rondde de geniale linkspoot een gelijkaardige actie af, toen met de arme Roland Juhász in de rol van Obradovic.
Enkele weken voor de uitreiking van de Gouden Schoen vernam Carcela dat hij niet meer in de toekomstplannen van Standard past.
Vorig jaar, in het midden van een seizoen dat als een rollercoaster verliep, ontpopte Mehdi Carcela zich al tot verlosser van dienst. Hij kwam helemaal op het einde van de winterse transferperiode uit Griekenland over en toonde zich in de zes wedstrijden van de reguliere competitie die hij nog mocht afwerken, maar liefst vijf keer beslissend (twee doelpunten en drie assists). Daarmee kaapte Standard op de valreep het zo begeerde ticket voor play-off 1 weg, waarin Carcela dan helemaal zou ontploffen (drie doelpunten en zes assists). Zo eindigden de Rouches van Ricardo Sá Pinto nog op een tweede plaats.
In het huidige seizoen haalt de Belgische Marokkaan niet hetzelfde rendement. Hij heeft vier doelpunten en zeven assists in de reguliere competitie op zijn teller (in 28 wedstrijden), statistieken die eigenlijk onwaardig zijn voor zo’n buitengewoon talent. Hoe valt dat te verklaren, zo’n seizoen tussen top- en flopprestaties?
Stormachtige zomer
Het was allemaal al slecht begonnen. Mehdi Carcela keerde ontgoocheld terug van het WK in Rusland, dat het hoogtepunt van zijn carrière had moeten worden, maar waarop hij slechts vijftien miezerige minuutjes speeltijd kreeg tegen Portugal.
Meteen zorgde hij bij het Standard van Michel Preud’homme voor de eerste polemiek. Op maandag 16 juli had de Marokkaanse international zich moeten aanmelden, maar hij verscheen niet op de trainingen.
Vier dagen later liet Preud’homme, met zijn petjes van coach én vicevoorzitter, in zijn kantoor een nogal stevige verklaring optekenen: ‘Het is een ingewikkeld verhaal, want dit komt bijzonder onverwacht. Zijn aankoopoptie werd op de laatste dag gelicht, de voorzitter had een welbepaald transferbedrag vooropgesteld. Hij had aan zijn makelaar beloofd dat als die som zou verminderen, het in het voordeel van de speler zou zijn en Standard ‘er niks zou aan verdienen’. Maar uiteindelijk was de transfersom niet lager. Voor ons is dat erg vervelend. Hadden we een maand geleden geweten dat Mehdi niet op tijd zou terugkomen van het WK, dan hadden we dat geld kunnen gebruiken om een goede speler te kopen die heel de voorbereiding met ons kon meemaken.’
Bij de clan-Carcela verweet men het bestuur van de Rouches dat het nogal onhandig was omgesprongen met het hele dossier rond het lichten van die optie. Tot op heden heeft de speler het nog altijd niet geheel verteerd dat hem aan het eind van het vorige seizoen een salarisverhoging was beloofd – hetgeen de club overigens ontkent – en dat hij die nooit gekregen heeft.
Het is een zo goed als definitief breekpunt voor een man die enorm veel belang hecht aan vertrouwen en aan affectie. Hij is ook een artiest die een bepaalde vrijheid op het veld geniet. Vorig jaar kreeg hij die zoveel hij wou – een beetje te veel, volgens zijn criticasters – maar dit seizoen was hij daar vaak van beroofd in het systeem van MPH en Emilio Ferrera, dat veel strikter is en maar weinig ruimte laat voor improvisatie.
Carcela vond daar maar moeilijk een evenwicht in, zoals hij zelf toegaf in L’Avenir: ‘Wanneer we de richtlijnen van de coach opvolgen, dan zien we dat het vruchten afwerpt, maar ik moet alleszins mijn vrijheid behouden… ( glimlacht) Als ik die niet krijg, dan komt dat zo ongeveer overeen met mij van het veld halen.’
Volgens sommigen kan die vorm van vrijheid evenwel makkelijk verward worden met een gebrek aan professionalisme.
Laat komen en vertrekken
Eind september, na twee pijnlijke uitnederlagen, de ene in Sevilla (5-1), de andere op Anderlecht (2-1), brengt Sud Presse het verhaal van de directie van Standard. Daarin valt te lezen dat Mehdi Carcela herhaaldelijk te laat opdaagt voor de training.
Drie maanden later op het gala van de Gouden Schoen, waarbij de Standardspeler als tweede zou eindigen na de gedoodverfde winnaar Hans Vanaken, was het Preud’homme zelf die de afwezigheid van zijn speler moest vaststellen: ‘Hij heeft alle kwaliteiten om een Gouden Schoen te winnen, maar hij moet regelmatiger zijn en zijn gedrag zou voorbeeldig moeten zijn…’
Carcela was niet opgedaagd nadat hij intern te kennen had gegeven dat hij geen goesting had om naar het gala te gaan. Preud’homme rechtvaardigde de afwezigheid van Carcela met een ironisch: ‘Hij zal in slaap gevallen zijn…’ Een publieke terechtwijzing van zijn eigen speler, die niet in goede aarde viel binnen de spelersgroep.
Enkele weken voor de uitreiking van de Gouden Schoen vernam Mehdi Carcela op de winterstage in Marbella (via via) dat hij niet meer in de toekomstplannen van Standard past voor het komende seizoen, dat stilaan in de steigers wordt gezet, en dat hij mag uitkijken naar een nieuwe club voor volgend jaar. Een ongelukkige communicatie die de relatie tussen de club en het kind van Sclessin nog wat meer vertroebelt. En ook al verbiedt zijn trots dat hij met zijn emoties te koop loopt, na de zomerse perikelen betekent dit opnieuw een steek door zijn hart.
Na de kostbare winst van Standard tegen Antwerp bij het begin van play-off 1 zagen we hoe Michel Preud’homme in de armen viel van zijn Marokkaanse international. Alsof er nog helemaal geen einde zou komen aan de derde termijn van het grote talent bij Standard.
Nochtans is voor de bijna dertigjarige het moment gekomen om de voorrang te geven aan zijn portemonnee en zijn carrière verder te zetten bij een club in een van de Golfstaten. Een min of meer gelijkaardige keuze als die in augustus 2011, toen Carcela ook voor de centen koos door te tekenen bij het Russische Anzji Machatsjkala. Een bijzonder gevaarlijke trap van Chris Mavinga tegen zijn hoofd deed hem toen op de grasmat en vervolgens in het ziekenhuis belanden. Er waren er die toen dachten dat zijn carrière ten einde was.
Dit keer hopen zijn aanhangers dat ze het kind van het huis met veel egards kunnen uitwuiven. Liefst met een tweede titel in zijn bagage, tien jaar na die van 2009.
