Vier speeldagen in deze competitie hebben bij een aantal clubs al diepe bressen geslagen. Bij Standard bijvoorbeeld dat onder de explosieve Ricardo Sá Pinto aan een nieuw tijdperk leek te beginnen. De spelers zijn onder de indruk van het discours van de Portugees en gaan mee in zijn verhaal. Maar bij een achterstand komt een getraumatiseerd verleden weer aan de oppervlakte en hobbelt Standard als een ploeg zonder systeem over het veld. En dan begint het weer te borrelen langs de boorden van de Maas.
Veel turbulenter is het nog bij AA Gent. Hein Vanhaezebrouck blijft met zijn bestuur in de clinch gaan en komt daar kennelijk steeds weer mee weg. Vanhaezebrouck roept wat hij denkt, veegt nog maar eens de vloer aan met de scoutingcel, stelt vragen over de transferpolitiek, terwijl de bestuurlijke top verbaasd luistert, maar, heel verstandig, niet openlijk reageert. Ongeacht of hij nu gelijk heeft of niet, het is verbijsterend dat Vanhaezebrouck zijn bestuur openlijk zo kan bekritiseren. Op- en aanmerkingen dien je binnenskamers te houden en uit te praten. Dat gebeurt vooraf en niet, zoals nu, achteraf.
De kracht van een club blijkt ook in de serene manier waarop er naar buiten toe met crisissen wordt omgegaan. Hoog tijd dat iedereen bij AA Gent zichzelf in vraag stelt. Dat doe je niet door de schuld bij de pers te leggen, spelersinterviews voorlopig te schrappen en na de wedstrijd in Moeskroen een persconferentie te geven waarin er geen vragen gesteld mogen worden. Dat is niet alleen een teken van zwakte, het botst met het imago van volwassenheid en toegankelijkheid dat AA Gent de afgelopen jaren opbouwde.
Ervaring om met crisissen om te gaan heeft Anderlecht altijd getoond. Onrust is er nu weer na het verlies tegen STVV. Er wordt weer getwijfeld aan de kwaliteiten van René Weiler. De constatering dat het voetbal onder de Zwitser te wensen overlaat, is niet nieuw. De kampioen kan niet versnellen en defensies ontgrendelen. Dat los je zeker niet op door spelers op posities neer te zetten die ze normaal niet bekleden. Wat dat betreft lijkt Weiler het spoor kwijt te zijn. Afgelopen zondag zag hij dat er geen spelpatronen in zijn ploeg zitten. En weinig vechtlust.
Ook bij Club Brugge loopt het, een 12 op 12 ten spijt, nog niet naar wens en slaagt Ivan Leko er niet echt in zijn denkbeelden op de groep te projecteren. Dat dit tijd zou vragen had hij vooraf aangekondigd. Maar intussen staat Club donderdag in Athene voor een cruciaal duel. Een Europese uitschakeling zal hard aankomen en de goede cijfers in de competitie naar de achtergrond duwen.
Snel kan het allemaal veranderen. Dat blijkt bij KV Oostende, op dit moment echt een stuurloos schip waarin de met veel poeha binnengehaalde Nicolas Lombaerts (voorlopig) een karikatuur blijkt te zijn van zichzelf. En hoe voelen ze zich nu bij KRC Genk waar Albert Stuivenberg na zijn komst werd opgehemeld als de evangelist van avontuurlijk voetbal? Nu telt de ploeg drie punten minder dan vorig seizoen na vier speeldagen en is er sprake van een dode kleedkamer.
Erg knap is het werk dat Felice Mazzu bij Charleroi verricht. Elk seizoen opnieuw spelers en een stuk stabiliteit verliezen en toch een collectief neerzetten en de kwaliteiten van de tegenstanders aan banden te leggen. Bitter moet het voor Mazzu zijn dat zijn naam bij topclubs al vaker is genoemd maar die steeds weer voor iemand anders kiezen. Het toont dat hij nog altijd wordt onderschat.
En echt vakwerk blijft ook Francky Dury bij Zulte Waregem neerzetten. Hij kan als weinig anderen een ploeg neerzetten. Vijf nieuwe spelers stonden er op Standard aan de aftrap, maar dat viel niet te zien. Geen gezeur in Waregem over automatismen die nog moeten groeien, over vraag om geduld, maar gewoon voetballen als een perfect geoliede ketting. Daar kunnen ze bij veel andere clubs nog iets van leren.
DOOR JACQUES SYS
Felice Mazzu wordt nog altijd onderschat.
