Chelsea heeft een nieuwe wereldtopper, titelde het Nederlandse weekblad Voetbal International vorige week na de wedstrijd tussen de Londense club en Liverpool. Vervolgens werd er ode gebracht aan Eden Hazard. Te lezen stond hoe de door José Mourinho geprikkelde Hazard in balbezit altijd aanspeelbaar was, hoe hij met dribbels en tempoversnellingen uitpakte en de verdedigers van Liverpool tot wanhoop dreef, en hoe hij vaak in het eigen strafschopgebied te vinden was en daar zelfs in duel ging met een dreigende Luis Suárez. De conclusie luidde dat Eden Hazard zich had ontwikkeld van een gemakzuchtige momentenvoetballer tot een bepalende speler die in staat is om een topclub als Chelsea op de schouders te nemen. En België, zo ging het verder, kan op het komende WK weleens een wereldtopper in de gelederen hebben.

Steeds meer lyrische verhalen verschijnen er in het buitenland over de Rode Duivels. Het verhoogt het al immense verwachtingspatroon. Iedereen blijft meedraaien in de hype. De Rode Duivels, zo liet CEO Steven Martens onlangs horen, moeten uitgroeien tot een wereldmerk, met Brazilië niet als eindpunt, maar als een begin. Het is de vraag of al deze hoeraverhalen er zouden zijn gekomen met Georges Leekens als stuurman. Of beter nog: zonder de passage van Dick Advocaat. De Nederlander is het geweest die een andere manier van denken en voetballen introduceerde en ongeacht de tegenstander bleef vasthouden aan de gekozen lijn. Hij rolde een nieuwe structuur uit en inspireerde niet alleen daarmee Marc Wilmots. Maar ook met zijn visie: vooruit verdedigen, aanvallen, durven, kansen creëren, vertrouwen geven. De bondscoach liet in een reeks eindejaarsinterviews niet na dat te benadrukken.

In die zin is Dick Advocaat bepalend geweest voor het Belgische voetbal. Zoals dat vroeger vaak met buitenlandse clubtrainers het geval was. Ernst Happel die bij Club Brugge de buitenspelval als offensief wapen hanteerde, de gecontesteerde Tomislav Ivic die goeie voetballers achteraan plaatste omdat daar de ruimte lag, Aad de Mos die in zijn glorieperiode bij KV Mechelen een groep uitgerangeerde voetballers door een zeer directe en soms provocatieve aanpak tot een ijzersterk geheel smeedde.

Maar net zoals goeie buitenlandse voetballers voor onze competitie niet meer haalbaar zijn, is ook het niveau van de buitenlandse trainers gedaald. Over de Spaanse invloeden bij Club Brugge en AA Gent spreekt niemand nog en trainers als John van den Brom, Mario Been, Stanley Menzo, Mircea Rednic en de door Bergen opgeviste Cedomir Janevski vallen niet bepaald op door een vernieuwende, laat staan revolutionaire aanpak. Alleen Guy Luzon liet van zich spreken, maar dan wel door zijn extreme manier van roteren.

Lang viel het te begrijpen dat clubs hun coaches over de grenzen zochten. Belgische trainers leken vanuit behoudende denkbeelden eenheidsworst te serveren. Tot een paar kroonprinsen hun intrede deden. Het was niet toevallig Cercle Brugge dat eerst Glen De Boeck en later Bob Peeters een kans gaf. Hun aanpak was een verademing maar vervolgens gingen beiden zichzelf overschatten. Niet alleen voor voetballers, ook voor trainers komt het eropaan op het juiste moment de juiste stap te zetten.

Intussen komen ook Belgische trainers die al jaren uitstekend werk verrichten niet in aanmerking voor de top. Hein Vanhaezebrouck,Francky Dury en Peter Maes koppelen vakmanschap aan gedrevenheid en gebetenheid, maar ze ontstijgen het regionale niveau amper, korte intermezzo’s van de eerste twee in Genk en Gent ten spijt. Kennelijk voldoen ze niet aan alle criteria. Alleen Michel Preud’homme is wat dat betreft de uitzondering op de regel. Hij kan overal aan de slag en heeft zelfs bij de meest kritische pers een aura van onaantastbaarheid verworven.

Nu buitenlandse coaches niet langer voor nieuwe impulsen zorgen, kunnen clubs zich net zo goed op de Belgische markt oriënteren. Het trainerswereldje heeft nood aan nieuw bloed, aan verjonging en verfrissing. Heel mooi leek het voornemen van KV Mechelen om na het ontslag van Harm van Veldhoven af te wijken van de platgetreden paden. Maar uiteindelijk kwam de club toch bij Frankie Vercauteren terecht. Dat mag geen afbreuk doen aan diens kwaliteiten. Maar het is een spiegel van de competitie, een gipsafdruk voor een conservatieve manier van denken: liever zekerheden dan risico’s.

DOOR JACQUES SYS

Buitenlandse trainers zorgen niet langer voor een meerwaarde.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content