Marseille staat dicht bij een nieuwe Europese finale. In 1991 geraakte het voor het eerst zo ver, na een opmerkelijke ervaring met ex-Clubspits Jean-Pierre Papin.
Een onwaarschijnlijke ervaring was het, de terugwedstrijd van de kwartfinales van wat in 1991 nog de Europabeker voor Landskampioenen heette (nu Champions League). Na de heenwinst uit bij AC Milan won Marseille opnieuw. Op het veld werd het 1-0, door een goal van Chris Waddle na een assist van Jean-Pierre Papin, maar het duel ging de boeken in als een 3-0-zege voor Marseille. Milan weigerde na het uitvallen van een lichtmast in minuut 88 terug op het veld te komen, en kreeg een zwaardere nederlaag aangesmeerd.
In het stadion zaten 39.400 uitverkorenen. Er waren 433 journalisten (op 612 aanvragen), onder wie een jonge Belgische verslaggever van dit blad die via een Franse collega van de plaatselijke krant ‘Le Provençal’ voor de dag na de match een interview met JPP geregeld heeft. Na de winst ziet dat er goed uit, maar in volle euforie aangeklampt, zegt Papin vlakaf: ‘ Non. Misschien morgen.’ ’s Anderdaags na de training kijkt hij verbaasd naar dezelfde journalist: ‘Ben je hier nog steeds?’ Hij herhaalt: ‘Het is neen vandaag.’ En morgen? ‘Ook niet.’ Paniek, spoedoverleg met de redactie. Wat te doen? De raad is: blijf en probeer morgen nog eens. De vlucht wordt herboekt, via de plaatselijke bank moet geld overgemaakt worden, want het budget is op, en nog niet iedereen grossiert in die tijd in kredietkaarten.
’s Anderdaags wordt Papin net niet boos wanneer hij wéér hetzelfde gezicht ziet. ‘Ik had toch nee gezegd?’ En hij loopt weg. Wat moesten we nu zeggen tegen Clubdoelman Philippe Vande Walle, die zoveel goeds had verteld over zijn copain bij Club, aan wie we veel warme groeten moesten overmaken? Abrupt draait de spits zich om, en zegt: ‘Na de training. Vijf minuten.’ Na de training komt hij aansloffen in de catacomben van het Stade Vélodrome. Waar we gaan zitten voor het korte gesprek? ‘Doe hier maar, staand’, klinkt het kort. Maar gaandeweg krijgt Papin er zin in, worden de antwoorden steeds langer, maar na twintig minuten zijn alle vragen op. De spits kijkt verbaasd: ‘Heb je echt geen vragen meer? Allez, doe de groeten aan Philippe’, en hij schrijft nog iets op een papiertje. Zijn privételefoonnummer: ‘Als je ooit nog in de buurt bent, bel me, altijd welkom.’ Een paar weken later verliest Marseille de finale na strafschoppen van Rode Ster Belgrado. Een jaar later verhuist Papin naar… AC Milan, waar hij een ander adres en een nieuw telefoonnummer krijgt, en dus niet meer bereikbaar is.
