Koen Meulenaere
Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

door Koen Meulenaere

Maandag 6/1

“Om te beginnen wil ik duidelijk stellen dat ik helemaal niets tegen Johan Museeuw heb.” Laat iemand die zin uitspreken en elke toehoorder weet dat wat zal volgen een opsomming is van wat de spreker allemaal tegen Johan Museeuw heeft. Zeker als die spreker Roger De Vlaeminck heet. Hij kan het niet wegsteken en hij wil het niet wegsteken : Vlaeminck moet niet weten van Museeuw. In zijn jaaroverzicht in Het Laatste Nieuws liet Roger er geen twijfel over bestaan : men kan een zeker respect opbrengen voor iemand die drie keer Parijs-Roubaix wint, zij het dat alleen wie vier keer heeft gewonnen echt een grote is, maar met de HEW-Classic in Hamburg moet Roger lachen. “Een kermiskoers winnen is moeilijker.”

En dat een kerel op zijn 37ste de beste kan zijn in twee wereldbekerwedstrijden bewijst voor Vlaeminck maar één ding : de tegenstand moet ongelooflijk zwak geweest zijn. Patrick Lefevere moet dat artikel uitknippen en half april in Compiègne onder de neus van Museeuw duwen. Dan wint die van woede niet alleen de editie van 2003, maar ineens ook die van 2004 en 2005. Museeuw moet dan maar vanop de piste een kaartje naar Kaprijke sturen : “Le nouveau monsieur Paris-Roubaix est arrivé.”

Woensdag 8/1

Met sardonisch genoegen de vorige Voetbal International op het bureau van Bruno Govers gelegd. Met een briefje erbij : “Beste wensen voor 2003.” Op de cover van die VI : “Mido, koning van Caïro.”

U herinnert zich de zomerserie van inmiddels twee jaar geleden. Diep in de Andes zag tante Mendoza tot haar afgrijzen plotseling Daniel Devos voor haar armoedige haciënda opduiken. En Christian Vandenabeele ging hond flambé eten bij de familie Seol in Seoel. Bruno Govers was toen naar Caïro gereisd, op zoek naar de roots van Ahmed Hossam, spits van AA Gent die naar Anderlecht zou gaan. Afspraak voor hotel Toetanchamon. Of Ramses II, dat zijn wij vergeten. Op het afgesproken uur : geen Ahmed. Een uur later, twee uur later, nog altijd geen Ahmed. Bruno, ongerust, getelefoneerd naar huize Hossam : hij lag nog in zijn bed ! En moeder wilde hem niet wakker maken.

Weer twee uur gewacht, weer getelefoneerd naar moeder Hossam : lag nóg in zijn bed. Het was toen al half drie ’s middags. Weer gewacht, weer gebeld, nog in zijn bed… en toen was de maat vol. Via het Egyptische Belgacom ontspon zich een scheldpartij met aan de ene kant van de lijn een dampende Bruno Govers en aan de andere kant een kokende Ma Mido, waarbij zware verwijten en etnische schimpscheuten niet uit de lucht waren.

Om kwart voor zes ’s avonds, negen uur te laat, arriveerde Ahmed bij Bruno’s hotel. Om daar mee te delen dat hij maar vijf minuten had want dat hij om zes uur op de training van de nationale ploeg moest zijn. (Bruno las de volgende morgen in Al Ahram dat de training al ’s morgens was afgelast.) Verder wenste hij zich niet te verplaatsen naar de piramides van el-Fajoem, waar Bruno hem op een kameel had willen zetten om een typisch Egyptisch kiekje mee naar Brussel te nemen. En zelfs voor de moskee achter de hoek wou hij zich niet laten fotograferen. Toen hij na een paar nietszeggende korte antwoorden vijf minuten later in een open sportwagen het inferno van het Caïronese verkeer indook, riep hij tot afscheid dat hij niet naar Anderlecht maar naar Ajax ging. En verdween achter de hoek. Bruno hebben ze met ijswater moeten bijbrengen.

Donderdag 9/1

Welnu, de mannen van Voetbal International – hebben ze het met opzet gedaan of is het toeval – zijn ook naar Caïro gevlogen. Ook voor een reportage vol couleur locale over de roots van Mido. Schitterend ontvangen ! Stipt op tijd kwam Mido hen aan hun hotel ophalen, heel de stad doorkruist, piramides van Gizeh gezien, op kameel en dromedaris gezeten, raadseltje opgelost bij de sfinx (het is de mens !), Berberse kruidenkoeken gegeten, foto’s mogen nemen voor alle duizend de moskeeën van Caïro, zelfs bovenop een minaret van de Mohammed Alimoskee.

Bij Mubarak geweest, de president. Een viske gaan eten op een terras aan het Suezkanaal, en na de middag thee gaan drinken bij baron Empain, nota bene een Belg. Daarna in de Nijl gaan zwemmen. Tot slot het hele gezelschap meegenomen naar een verjaardagsfeestje van een vriend op een luxe cruiseschip. Opium, buikdanseressen en waterpijpen naar believen. Mido zit ook in de jury van Miss Libanon.

Vrijdag 10/1

Naar men ons vertelt, proberen ze Bruno Govers weer op de been te brengen met sterke bouillon en krachtvoedselbeschuiten. Er worden hem ook vitaminepreparaten toegediend. Niet meer doen schrikken, heeft de dokter gezegd.

‘Met de HEW-Classic moet Roger lachen.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content