In oktober begon Frank Boeckx een liefdesrelatie met ‘hapjesprinses’ Julie Van Weehaeghe en in november werd hij eerste doelman bij Anderlecht. Dat was twee keer onverwacht. ‘Ik breng wat meer rust in zijn leven’, zegt zijn geliefde. ‘Als hij alleen is, kan hij moeilijk thuisblijven.’
Julie Van Weehaeghe(28): ‘Ik kende Frank al lang van in het Gentse uitgaansleven en ik vond hem wel een toffe gast, maar het was nooit in mij opgekomen dat ik ooit iets met hem zou beginnen. Het beeld van voetballers dat in die tijd in mijn hoofd zat, was niet zo positief. Ik dacht: die zijn allemaal oppervlakkig, daar kun je geen deftig gesprek mee voeren, alles draait bij die mannen om uiterlijk vertoon en ze beschikken over veel vrije tijd om met andere vrouwen bezig te zijn. En: een krantenartikel over ‘de 9 levens van Frank Boeckx’ bracht mij natuurlijk ook niet meteen op andere gedachten. (lacht)
‘Maar toen ik vrijgezel werd, is hij contact beginnen zoeken via sociale media. Ik houd een voedingsblog bij, op www.hapjesprinces.be, af en toe postte ik ook gerechtjes op snapchat en daar reageerde hij dan soms op. Toen ik eens bananenbrood gebakken had, stuurde hij mij ‘ik heb ook bananenbrood gemaakt’ met een foto erbij van een brood met een banaan erbovenop. (lacht)
‘Dat ging zo maandenlang door tot ik eindelijk eens ben ingegaan op weer eens een uitnodiging van hem. In een vrij weekend zijn we toen gaan eten in La Botte in Genk en het was snel duidelijk dat het klikte tussen ons. Ik voelde ook dat hij het oprecht met mij meende, dat zijn intenties goed waren en hij mij echt beter wou leren kennen. Maar het duurde toch een tijd alvorens dat vooroordeel uit mijn hoofd verdwenen was. Ik bleef mij afvragen: een voetballer, is dat wel iets voor mij? Maar omdat hij er honderd procent voor ging, is dat bij mij dus ook gekomen. Nu ben ik heel blij dat ik hem een kans gaf. Want zes maanden later zou ik hem niet meer kunnen missen.
‘Frank is een heel warm, lief en allesbehalve oppervlakkig persoon. Ik denk dat ik op hem verliefd ben geworden omdat hij mij altijd doet lachen. Met hem is het elke dag fun. Dat vind ik superbelangrijk in een relatie. Tegen hem kan ik ook echt zeggen hoe ik mij voel. Ik kan altijd eerlijk zijn tegen Frank en ik denk dat hij ook alles tegen mij zegt.’
Samen leven
‘Toen we een koppel werden, zat Frank bij Anderlecht op de bank en niets wees erop dat dat ooit zou veranderen. Ik zei nog tegen hem: ‘Jammer dat ik jou nooit ga zien spelen.’ Maar ik dacht: ook al speelt hij niet, ik moet interesse tonen in zijn job en toch gaan kijken. De eerste keer was in Waregem, van waar ik afkomstig ben. Anderlecht verloor en de volgende wedstrijd stond Frank in doel! Hij is er niet meer uitgegaan. Daar plaag ik hem wel eens mee: ‘Lieveke, ik ben jouw geluksfactor, hé.’ Op professioneel vlak was dat voor hem een droom die onverwacht uitkwam. En: op privévlak was het eigenlijk ook onverwacht dat ik alsnog zijn vriendin was geworden. Hij vertelde mij achteraf dat het zijn laatste poging was om mij mee uit te krijgen. Gelukkig zei ik toen ‘ja’.
‘Ik denk wel dat ik voor wat meer rust in zijn leven zorg. Frank is heel sociaal, hij komt heel graag onder de mensen en als hij alleen is, kan hij moeilijk thuisblijven. Nu apprecieert hij ook wel een avondje samen in de zetel, denk ik.
‘Rust in zijn hoofd is superbelangrijk. Het is voor hem echt nodig dat hij zich nergens zorgen over hoeft te maken. Zelfs als er iets scheelt met iemand uit zijn entourage trekt hij zich dat aan en loopt hij daar ambetant van. Zo is Frank, enorm goed van hart: hij zou alles doen voor zijn familie en zijn vrienden.
‘Ook fysieke rust is noodzakelijk natuurlijk. De dag voor de wedstrijd komt hij eigenlijk alleen buiten om samen met mij boodschappen te doen om dan samen te koken. Na de wedstrijd gaan we doorgaans iets drinken of eten met vrienden.
‘Wat Frank veel deugd deed, was zijn contractverlenging tot 2020 en de toekomstzekerheid die hem dat geeft. Het sleepte wat aan en dat begon te wegen. Als keeper wil je daar niet mee in je hoofd zitten. Zeker niet na wat hij in zijn carrière al allemaal meemaakte. Er is zelfs een tijd geweest dat hij zonder club zat. Dankzij zijn vriend Olivier Speltdooren kon hij toen zijn conditie onderhouden bij Hamme. En nu staat hij in doel bij Anderlecht! Gek hoe snel het in voetbal zo plots kan keren. Ik denk dat Frank daar zelf ook van schrikt. Hij zei al enkele keren: ‘Mochten we kampioen worden, dan zou het dubbel zo mooi zijn!’ Nadat zoveel mensen hem afschreven. In elk geval voelt hij een enorme dankbaarheid voor iedereen die wel in hem is blijven geloven en die hem in zijn mindere periode is blijven steunen. Dat vertrouwen is voor hem ontzettend belangrijk geweest.
‘Maar Frank is ook realistisch. Hij beseft: volgend seizoen kan er iemand anders in de goal staan. Hij weet dat je in voetbal maar zo goed bent als je laatste wedstrijd en dat alles plots kan veranderen en tegenvallen. Een paar tegenslagen kunnen soms volstaan om met de grond gelijkgemaakt te worden. Maar zelfs al zou het allemaal beginnen tegen te zitten, dan nog is en blijft hij voor mij de beste keeper en wil ik er ook op die momenten voor hem zijn.
‘Frank is een echte teamspeler. Hij gelooft ook in karma, hij is ervan overtuigd dat je in het leven krijgt wat je geeft. Ze zijn bij Anderlecht met drie keepers, het zijn collega’s en ook concurrenten, maar hij zal nooit hopen dat een van de anderen een fout maakt. Altijd zal hij hen verdedigen en hopen dat ze het goed doen. Hij speelt uiteraard liever zelf, daar doet hij hard zijn best voor, maar als hij niet speelt, accepteert hij dat. Hij redeneert: dan ga ik mij opnieuw moeten bewijzen, want dat is hoe het werkt. Veel vertelt hij tegen mij niet over wat er op de club gebeurt, maar ik kan mij wel inbeelden wat hij met zijn sociaal karakter en zijn humor voor de groep en de teamspirit betekent.
‘Ook in onze relatie zorgt hij voor teamspirit. Misschien is het dat wat ik in mijn vorige relaties wat miste. Want ik wil echt een team zijn met mijn vent. Na drie langdurige relaties vroeg ik mij af: ligt het aan mij? Nu ik bij Frank ben, weet ik: het lag niet aan mij. Frank vindt dat we op één lijn staan en dat we één zijn. Hij praat over ‘wij’ en over ‘ons’. Ik voel dat we samen een goed team zijn en dat is een gevoel dat ik heel hard koester.’
Samen koken
‘Nu krijgt Frank veel positieve aandacht, zijn imago is intussen verbeterd, maar eigenlijk is hij nog altijd dezelfde Frank.
‘Hij is iemand die gemakkelijk bijkomt en hij probeert echt wel op zijn eten te letten. Maar we eten allebei zo supergraag. Wij kunnen echt blij worden van lekker eten. Wanneer ons bord leeg is en er is wat nog over, dan halen we de pot beter meteen weg van tafel om hem buiten ons zicht te zetten. Want anders blijven we eten.
‘Frank is souschef van opleiding en kookt net als ik heel graag. Ik kook altijd heel gezond, Frank kookt wat meer bourgondisch. Door hem ben ik iets minder streng geworden. Nu geniet ik meer van het leven. Ik denk dat we elkaar op een goeie manier motiveren. Het gebeurt ook weleens dat hij naar de winkel gaat en vraagt wat ik wil eten, maar dat hij terugkeert met iets totaal anders omdat hij liever op zijn manier kookt dan op mijn iets gezondere manier. (lacht)
‘Ik wil hem niet veranderen, want hij is goed zoals hij is. Frank moet vooral zichzelf blijven, ‘Frank the Tank’. Een mix van mijn en zijn manier van koken is zo slecht nog niet, denk ik. Altijd recht op het padje lopen, is ook maar saai. (lacht) Ik let er gewoon op dat hij genoeg rust. Voor Frank is dat veel belangrijker dan altijd gezond eten. Eten maakt hem gelukkig en gelukkig zijn, is meer waard dan een sixpack.
‘Na zijn carrière een restaurant uitbaten, of een cafeetje met tapas, dat zou wel iets voor hem zijn. Maar hij moet zich geen zorgen maken over wat hij na het voetbal gaat doen, denk ik. Mogelijkheden genoeg, volgens mij, want hij is heel gevat en kan het heel goed uitleggen. Je zult hem niet onder tafel babbelen.
‘Kledij interesseert Frank niet. Liever geeft hij geld uit om familie en vrienden te trakteren op café of restaurant. In Gijzenzele staat zijn deur open voor iedereen. Hij houdt van die warme dorpsmentaliteit.
‘Op Frank kun je altijd rekenen. Als er een van zijn vrienden te veel drinkt, zal hij die naar huis voeren om zeker te zijn dat hij daar veilig aankomt. Zelfs zijn verantwoordelijkheidsgevoel tegenover zijn hond Juul is enorm. Soms vraag ik mij af: hoe zal dat in de toekomst gaan, zal Frank bij mij in Gent komen wonen of ik bij hem? Maar een hond op een appartement, dat gaat niet. Hij zou hem voor mij wel bij zijn broer laten, maar dat kan ik niet over mijn hart krijgen. Omdat ik weet hoe hecht zijn band is met Juul. Dus zal ik wellicht op een dag naar Gijzenzele verhuizen. Frank zegt: ‘Maak je geen zorgen: waar we ook zullen wonen, we zullen het gezellig maken.’
‘Frank is altijd vrolijk en opgewekt. Zalig. Ik kan soms klagen over dingen die zijn misgelopen in mijn dag. Maar hij doet dat nooit, zelfs niet na een moeilijke match of wanneer zijn rug hem last bezorgt. Dan redeneert hij: er zijn ergere dingen in het leven. Na een mindere prestatie is hij misschien wel wat stiller, minder uitbundig, maar ook dan is hij niet slechtgezind. Stel dat hij een bal niet pakte die hij moest pakken, dan zal hij dat toegeven. Hij analyseert zichzelf en neemt dat mee voor de volgende keer. Ambetant wordt hij alleen als hij voelt dat hij niet gerespecteerd wordt of niet correct behandeld wordt. Frank kan niet tegen onrecht.
‘Er gaat geen dag voorbij zonder dat we lachen. Op 1 april belde hij mij doodserieus dat hij niet kon komen omdat thuis zijn vinger tussen het schuifraam geplet was geraakt.’ (lacht)
Samen lopen
‘Ik vind het wel leuk om Frank in doel te zien staan.
‘Nooit gedacht dat ik negentig minuten lang naar een voetbalmatch zou kunnen kijken. Als ik vroeger in Waregem of Gent eens op uitnodiging naar het voetbal ging, was ik meer dan de helft van de tijd met mijn gsm bezig.
‘Ik houd nu zelfs al de artikels bij die verschijnen over Frank. Dan zeg ik tegen hem: ‘Mochten we ooit kindjes krijgen, dan zullen die kunnen zien wat hun vader allemaal gedaan heeft.’ En dan zegt hij: ‘Ik hoop dat ze zullen tennissen in plaats van voetballen.’ Dat komt door wat hij al meemaakte bij Gent vooral en bij Antwerp in wat toch een speciale wereld is. Hij zou zijn kinderen daartegen willen beschermen. Maar eigenlijk vindt hij in doel staan de mooiste job ter wereld.
‘Mijn blog lijdt momenteel wel een beetje onder onze relatie. (lacht) Voorheen werkte ik er op zondag aan, maar nu ben ik ’s zondags met voetbal bezig. En ’s avonds zit ik nu graag eens in de zetel met Frank in plaats van met mijn laptop op mijn schoot. En ik moet ook kunnen blijven sporten. Want mocht ik dat niet meer doen, dan zou ik ongelukkig worden, vrees ik.
‘Ik loop veel, ik liep al een marathon, en ik fitness. Het zou leuk zijn, mochten we na zijn voetbalcarrière samen kunnen sporten. Af en toe gaat hij eens mee lopen met mij en ik wil dat zeker ook in het tussenseizoen graag samen doen. Ik zal alleszins mijn loopschoenen meenemen op vakantie naar Ibiza, dat doe ik altijd wanneer ik op reis ga, en ik hoop dat Frank ook de zijne zal meenemen.’ (lacht)
door Christian Vandenabeele – foto’s Belgaimage – Christophe Ketels
‘Ook in onze relatie zorgt Frank voor teamspirit. Misschien is het dat wat ik in mijn vorige relaties miste.’ – Julie Van Weehaeghe
