Claudine Brohet (38) is het nummer één van de vrouwelijke scheids-rechters in België. ‘Het is niet omdat ik een vrouw ben, dat ik meer fouten mag maken.’

Eerst keeper van Anderlecht, maar dan enkele ernstige blessures opgelopen en nu al elf jaar scheidsrechter. En niet de eerste de beste : Claudine Brohet, afkomstig van Binche, in de provincie Henegouwen, is het nummer 17 op de Uefaranking van vrouwelijke arbiters. Soms knijpt ze in haar arm om het te geloven.

“Toen ik elf jaar geleden aan mijn scheidsrechtersopleiding begon,” vertelt ze, “had ik er nooit van gedroomd dat ik vandaag zo ver zou staan. Tot 1997 mochten we immers enkel wedstrijden bij de jeugd en de invallers fluiten. Pas toen kwamen daar internationale wedstrijden voor vrouwen bij. Ik heb dan bijkomende proeven afgelegd, dezelfde als voor de mannen, waarna ik langzaam maar zeker van provinciale ben opgeklommen naar bevordering. Nu zit ik in de categorie die wedstrijden in de derde klasse bij de mannen mag leiden. En één keer per maand ben ik lijnrechter in tweede klasse.”

Ze leidt ook internationale vrouwenwedstrijden voor het EK en de Uefacup, en kwalificatiematchen voor het WK. Waarschijnlijk, denkt Claudine Brohet, heeft ze het hoogtepunt van haar carrière al bereikt. “Ik betwijfel of ik over twee jaar, wanneer ik veertig ben, nog een categorie hoger zal mogen gaan. Hoe dan ook, als het allemaal te herdoen was, ik zou niet twijfelen – ik deed het met de ogen dicht.”

Sinds de Uefa een beroep doet op haar diensten beschouwt ze de arbitrage niet langer als een hobby. Het is een heuse passie geworden. Geen moeite is haar te veel om haar status van topscheidsrechter te handhaven. Evident is dat niet, want buiten het voetbal heeft ze nog een fulltime job. Voor opdrachten in het buitenland komt er dan ook heel wat gejongleer met uurroosters en verlofdagen aan te pas. “Ik maak soms erg lange werkdagen. Dan is het niet vanzelfsprekend om door weer en wind nog te gaan trainen. Ik let ook goed op wat ik eet, neem voldoende rust en hou de stress weg. Maar de status die ik heb bereikt, maakt het allemaal de moeite waard. Ook al heb ik zelf geen kinderen. Maar dat maak ik goed door mijn petekind, twee jaar oud, dubbel en dik te verwennen.””

Drie jaar geleden was Claudine Brohet aan de slag op het vrouwen-EK in Duitsland. Een complete verrassing, ze had er zich niet aan verwacht. Onlangs leidde ze Frankrijk – Polen voor 4000 toeschouwers. Talrijke mooie buitenkansen liggen nog in het verschiet, zoals het Euro 2005, waar acht scheidsrechters en zestien lijnrechters naartoe mogen – net als de mannen worden ook de vrouwelijke toppers dan begeleid door de Belg Werner Helsen.

In België zijn het vooral mannen die de lijn doen wanneer zij fluit. “Die samenwerking verloopt goed”, zegt Brohet. “Ik krijg respect voor wat ik doe. Hooguit is er soms iemand in het publiek die zich verbaast. Ik voel me beter aanvaard in Vlaanderen dan in Wallonië, waar de mensen een ruwer taalgebruik hebben. Ook de spelers respecteren mij, misschien wel meer dan een mannelijke arbiter. Maar het is niet omdat ik een vrouw ben, dat ik meer fouten mag maken.”

door Pascale Piérard

‘Het is allemaal de moeite waard geweest.’