Nu hij voorin geen concurrentie meer heeft, geniet Shamar Nicholson het volste vertrouwen van het Carolobestuur. De Zebra’s zijn zo zeker van hun Jamaicaan dat ze zelfs weigerden om nog een extra spits aan te trekken, al waren de financiële mogelijkheden er wel. Gedurfd, maar niet ondoordacht.
Mensen die veel praten zijn vaak overtuigd van hun gelijk. Neem nu Mehdi Bayat. Die is er al twee jaar van overtuigd dat het bedrag van anderhalf miljoen euro dat ze in de zomer van 2019 voor Shamar Nicholson uitgaven, op een dag tien keer meer zal opbrengen. Een voorspelling die de afgevaardigd bestuurder van de Zebra’s meermaals met plezier herhaalde in de catacomben van Mambourg. En sinds deze zomer doet Bayat er ook alles aan om die voorspelling waarheid te laten worden. Hoe dan? Door nauw samen te werken met Edward Still aan een plan dat het Jamaicaanse juweel tussen nu en het einde van het seizoen volop in de schijnwerpers moet zetten.
Met Openda, Badji of Okereke kwam het uiteindelijk niet tot een deal.
De voorbije twee jaar gaf de spits van Charleroi nochtans niet altijd aanleiding tot tevredenheid. Maar Mehdi Bayat bleef altijd het vertrouwen in hem behouden en hij vond deze zomer in Edward Still een nieuwe, sterke bondgenoot. Meer dan zijn voorganger Karim Belhocine is de nieuwe Carolocoach sinds zijn komst overtuigd van de kwaliteiten van zijn nummer 9 en van diens vermogen om vijftien à twintig keer per seizoen beslissend te zijn.
Dat ging dus zelfs zo ver dat hij in de zomer weigerde om een concurrent voor Nicholson aan te trekken. In de huidige kern van Charleroi heeft alleen Chris Bedia een gelijkaardig profiel. Maar de Ivoriaan, die al sinds 2016 bij de Henegouwers zit, heeft men nooit als eerste keus gezien. Dat had ertoe kunnen leiden dat hij deze zomer een uitgaande transfer zou krijgen, maar de betrokkene stond daar zelf niet voor open.
Mehdi Bayat verkondigt het trouwens al sinds het einde van de stage in het Nederlandse Garderen: hij meent dat Charleroi, zeker kwantitatief, voldoende gewapend is vooraan. ‘Met Nicholson, Bedia, Descotte, Fall, Zaroury en Benchaib hebben we zes spelers voor twee posities. Ik wil er best nog een zevende en een achtste bijhalen, maar het is niet de bedoeling om een verzameling aan te leggen’, vertelde hij, enigszins geërgerd, toen hij halverwege juli wilde rechtvaardigen dat de Zebra’s niet te allen prijze nog een extra aanvaller wilden transfereren.
Een duidelijke uitleg voor de camera, gerechtvaardigd door het tactische plan van zijn coach. In een systeem dat schommelt tussen een 3-5-2 en een 3-4-3 had Charleroi er inderdaad geen behoefte aan om nog een extra offensieve speler aan te trekken. Niettemin bleef het dossier van een eventuele nieuwe spits tot 31 augustus op het bureau liggen van een bestuur dat altijd attent is voor een koopje op de markt.
Ogen op Brugge
Zo werden desondanks toch een aantal mogelijke pistes in de gaten gehouden. Die hadden allemaal met elkaar gemeen dat ze veel dichter bij het profiel van een Anass Zaroury aanleunden, en dus rond Nicholson kunnen cirkelen zonder hem evenwel voor de voeten te lopen.
Onder de spelers die het bestuur aanbracht, was er op het einde van de transferperiode de erg gegeerde Yuma Suzuki. Maar de Japanner was niet méér overtuigd van het project van de Carolo’s dan van dat van Club Brugge of Anderlecht. Een valse piste dus, en zo waren er eerder nog, die allemaal naar Brugge leidden.
Drie spelers die in de ogen van Philippe Clement overbodig waren – Loïs Openda (die uiteindelijk voor een tweede seizoen op rij werd verhuurd aan Vitesse Arnhem), Youssouph Badji (uitgeleend aan Brest) en David Okereke (uitgeleend aan Venezia) – hadden alle drie argumenten om bij het bestuur van Charleroi in de smaak te vallen, maar uiteindelijk kwam het in geen enkel geval tot een deal. Er zullen dus niet voor het vierde opeenvolgende jaar spelers die eigendom zijn van Club Brugge in de kern zitten. De vorige jaren was dat wel het geval, met Jérémy Perbet (in de zomer van 2018) en Kaveh Rezaei (in de zomer van 2019 en 2020).
Vandaag valt achter de schermen van Sporting te horen dat dit in overeenstemming is met het project, dat erop gericht is om zoveel mogelijk jongeren naar de profkern te doen doorstromen. Uit de mond van Mehdi Bayat klinkt dat zo: ‘Ik ben van bij het begin van de zomer duidelijk geweest. Ik zou geen paniektransfers doen aan het einde van de mercato om het publiek te plezieren. Als we transfers doen, dan doen we dat op een betere manier.’
Een voorhoede light
In september 2022 zal Mehdi Bayat alweer tien jaar bezig zijn om de Zebra’s een nieuw elan te geven, maar de man die ondertussen (van juni 2019 tot juni 2021) ook bondsvoorzitter was, leert kennelijk nog altijd bij. Van alles en iedereen, en zelfs van zijn fouten. Zoals de fout om vorig jaar, toen de transferperiode verlengd was tot 6 oktober, overhaast Lukasz Teodorczyk en Saido Berahino aan te werven. Twee aanvallers die, zo zou later blijken, voor nutteloze concurrentie zorgden in een offensieve sector die al té goed gestoffeerd was. Ze verwijderden Nicholson van het vijandelijke doel en Bayat van zijn doelstelling.
Een jaar later leidt Shamar Nicholson de aanval van Charleroi, die sinds lang niet meer zo light oogde. Die strategie zal de komende weken alleen kunnen gerechtvaardigd worden door de prestaties en de doelpunten van de Jamaicaan. Zijn hattrick tegen Beerschot (5-2, op 28 augustus), net voor het einde van de transferperiode, heeft de grootste sceptici gerustgesteld en Bayat gesterkt in zijn overtuiging. Hij kan ondertussen waarschijnlijk ook al raden hoeveel nullen er op de cheque zullen staan waarmee de verkoop van Nicholson later vergoed wordt.
