Ivica Dragutinovic en Tomas Vasov dwepen nog altijd met hun Noorse leermeester Trond Sollied. Een openhartig gesprek met twee boezemvrienden aan de vooravond van Standard-AA Gent.

Toen ze in 1996 in Gent neerstreken, waren Tomas Vasov (30) en Ivica Dragutinovic (27) twee schuchtere Balkanjongens, op zoek in het buitenland naar voetbalgeluk. Zes jaar later treffen we in het Gentse eat@café twee vrijgevochten voetballers, die er niet voor terugdeinzen hun mening te formuleren. Linkerflankspeler Ivica Dragutinovic werd aanvoerder van Standard, Joegoslavisch international en droomt van een transfer naar een buitenlandse topclub. Centrale verdediger Tomas Vasov kende talrijke blessures op ongelukkige momenten, maar wordt beschouwd als de rustbrenger en organisator van de Gentse defensie.

De vlucht van Clijsters

Tomas Vasov : “Ik kon van tweedeklasser Bora Cacak naar Rode Ster Belgrado verhuizen, maar kreeg ook een aanbieding van AA Gent om op een maand tijd een contract te versieren. Als zovelen droomde ik van het buitenland omdat ons land verscheurd was door een burgeroorlog. Ik wilde ook eens prijzen winnen en werd verteld dat AA Gent ook die ambitie koesterde. De keuze was snel gemaakt.”

Ivica Dragutinovic : “Partizan en Rode Ster Belgrado wilden mij inlijven, maar ik had een groot probleem : mijn legerdienst. Daar paste ik voor. Niets erger dan een oorlog meemaken. Ik wilde een onbezorgde toekomst. Michel Louwagie had mijn goede prestatie met de nationale beloften in Tsjechië gezien. Ik was zo blij als een kind dat ik een contract mocht tekenen bij AA Gent. Tomas en Zoran Savic speelden er toen ook : de drie broertjes herenigd… (lacht) Tomas is nog altijd mijn beste vriend, weet je. We hebben hetzelfde karakter : het hart op de tong, soms heel koppig, maar altijd eerlijk. Onverzettelijkheid is nodig om te overleven, zeker in het voetbal. Opgeven stond nooit in ons woordenboek.”

Vasov : “Gelukkig maar, want we kwamen hier in een totaal andere wereld terecht. We spraken amper Engels en op het veld moesten we er rekening mee houden dat er in België nog met een libero werd gevoetbald, terwijl wij het toen al een viermansverdediging gewoon waren. In plaats van tactisch en technisch te werken, stond fysiek hier voorop. Dat begrepen wij niet. De aanpassing verliep dan ook erg moeizaam.”

Dragutinovic : ” Lei Clijsters, de trainer toen, wilde spierbundels, jongens die zich negentig minuten te pletter liepen. Wij kwamen uit een totaal andere voetbalcultuur. Ook als mens stelde hij me zwaar teleur, al had ik veel respect voor zijn loopbaan. Tegen Anderlecht zette hij me eens op de bank, om de eenvoudige reden dat ik geen Nederlands sprak. Ik was amper een maand in België ! Hij ontvluchtte zijn verantwoordelijkheid en tastte mijn zelfvertrouwen serieus aan. Maar ik antwoordde op een sportieve manier : met goede prestaties op training kreeg ik later nog mijn kans.”

Afwijzing door Boskamp

Vasov : “Na de vakantie, drie dagen voor het trainingskamp, hing er papier aan de kleedkamerdeur met de namen van de spelers die moesten vertrekken. Boskamp was intussen trainer, maar het was de kinesist die ons moest vertellen dat wij met het B-kern moesten trainen. Een moeilijke tijd, maar weer reageerden we professioneel en lieten we het hoofd niet hangen. Al snel werd ik weer in de selectie opgenomen. Diep van binnen is Boskamp een goed mens, alleen moet je een manier vinden om met zijn gebrul om te gaan. Hij wil ook winnen, hé.”

Dragutinovic : “Eigenlijk berustte het allemaal op een misverstand, maakte hij me later duidelijk. Hij had op de club wat slechte verhaaltjes over de Joegoslaven gehoord : dat we graag uitgingen en ons amuseerden. Dat was misschien wel zo, maar hij hoort mij te beoordelen op mijn voetballende kwaliteiten. Er was totaal geen respect. For me, that was really crazy. Ondertussen trainden we individueel of met de B-kern. Door in de laatste zeven wedstrijden vijf keer te scoren, diende ik hen van repliek.”

Vasov : “Daar leerden Boskamp en heel AA Gent de strijder Dragu kennen.”

Adoratie voor Sollied

Dragutinovic : ” Trond Sollied was de beste trainer waar ik ooit mee werkte. Hij maakt elke speler individueel beter door enorm veel vertrouwen te geven, zelfs na een paar mindere wedstrijden. Psychologie, hé ! Wie kende Anders Christensen of Tarik Kharif ? Je hoefde geen grote naam te hebben, alleen moest je kunnen meedenken in zijn voetbalvisie en zijn tactisch systeem begrijpen. Belangrijk daarin waren herhaling, maar ook variatie in de aanvalsvormen. We gingen altijd uit van onze eigen sterkte, in een heel herkenbare 4-3-3-veldbezetting. Vanaf de eerste dag klikte het, omdat hij heel goed wist waar hij naartoe wilde. Ik heb nooit beter gespeeld, het was werkelijk een plezier. Wie dat kan creëren, is gewoon top. Mijn leergierigheid was toen echt niet af te remmen. Alles was perfect geprogrammeerd en iedereen wilde zich bewijzen. Er bestonden duidelijke afspraken, die ongelofelijk minutieus werden uitgevoerd. Gaf ik een voorzet, wist ik dat Ole-Martin Aarst aan de tweede paal zou staan. Wij waren een grote familie, alle problemen werden binnenskamers opgelost, niet via de pers.

“AA Gent had Sollied nooit mogen laten gaan. Het heeft toen een unieke kans gemist om de titel te winnen. Hadden ze hem nog twee jaar gehouden, dan was de Champions League een feit geweest. Dat niveau zullen ze nooit meer halen. Van één ding ben ik zeker : over twee of drie jaar zal Trond Sollied zich bewijzen bij een Europese topclub.”

Tomas Vasov : “Hij kan spelers op een eenvoudige, maar heel natuurlijke manier overtuigen. Zijn advies was altijd : keep it simple. Zelfs als je het tegenovergestelde dacht, geloofde je hem. Hij had gewoon altijd gelijk. Weet je, in die tijd nam ik mijn werk mee naar huis. Hij verplicht je als het ware om elke dag met voetbal bezig te zijn. Je staat er mee op en je gaat er mee slapen. Hij zal ook nooit iemand persoonlijk verantwoordelijk houden voor een tegendoelpunt. Integendeel, hij beschermt altijd zijn spelers. Het was ook geen toeval dat iedere speler toen scoorde. Alle trainingsoefeningen waren er gewoon op afgestemd. Toen hij bekendmaakte dat hij naar Club Brugge trok, bleef iedereen verweesd achter.”

Het vuur in Luik/Gent

Ivica Dragutinovic : “Met Sollied als trainer speelt Standard dit seizoen altijd kampioen ! Voor mij is de coach het hart van het team. Robert Waseige was dat hier nooit. Hij was nog te veel bondscoach, kon het vuur niet aanwakkeren. Sommige cheaters, de valsspelers hield hij te lang het hand boven het hoofd. We zijn sterker dan vorig seizoen, maar het probleem is dat we nooit echt goed op de competitiestart zijn voorbereid. Er heerste gemakzucht, op het veld was er geen winnaarsmentaliteit en professionalisme. Iedereen dacht dat het vanzelf zou lopen, dat we dankzij onze intrinsieke klasse gemakkelijk bij de eerste vijf zouden eindigen. Die egoïsten gaan er nu in de winterstop uit.

Een voorbeeld : als er een persstop wordt afgesproken, moet iedereen zich daar aan houden. Maar dan zijn het altijd dezelfde twee of drie personen die na twee dagen de afspraak verbreken en daar allerlei excuses voor aanhalen. Dan vind ik het mijn verantwoordelijkheid om op te treden. Sommigen vinden het gevaarlijk wat ik doe, maar ik bekijk het anders : ik heb maar één gezicht, ik loop niet met een masker op. En wie denkt dat ik verkeerd ben, moet me maar straffen of ontslagen. It’s them or me to go out. Als we na de winterstop de neuzen in dezelfde richting krijgen, moeten we zeker in de eerste acht kunnen eindigen. En wie weet de topvijf. Positief blijven, dat is de boodschap.”

Tomas Vasov : “Eigenlijk is AA Gent het vertrek van Trond Sollied nog altijd niet te boven gekomen. Wij zoeken nog altijd naar een vast speelsysteem en de aanvallende stijl die we toen hanteerden. Het is gewoon een kwestie van vertrouwen. Ook nu weer zie je de faalangst toeslaan bij sommigen. Weet je wat het is ? Onder Sollied had je meerdere afspeelmogelijkheden, omdat spelers de bal kwamen opeisen en zich goed vrij liepen. Nu heb je meestal maar één optie en sluipt er twijfel in je hoofd als je wil inspelen.

Jan Olde Riekerink probeert al maanden de juiste tactiek te vinden. Voorlopig kunnen we alleen maar vaststellen dat we het spel niet kunnen maken en nog te defensief denken, een overblijfsel uit de tijd van Patrick Remy. Met dat verschil dat we er nu niet meer in een resultaat vast te houden. Natuurlijk is het vertrek van Matthieu Verschuere een aderlating, maar ik ben er van overtuigd dat Nenad Vanic zijn rol perfect kan invullen. Alleen ontbreekt het aan iemand die hem dekking heeft. Daarom werken we nu constant aan de onderlinge coaching en de automatismen. Laten we stap voor stap verder werken en geduldig blijven. De trainer slachtofferen zou verkeerd zijn. Nee, geef ons nog wat tijd.”

door Frédéric Vanheule

‘AA Gent zoekt nog altijd naar een vast spelsysteem’

‘Robert Waseige kon het vuur niet aanwakkeren.’