Oscar Pereiro zette een punt achter zijn carrière.

Wanneer het doek valt over het wegseizoen, loopt traditioneel ook een aantal rennersloopbanen ten einde. Op de dag van het WK in Geelong werd in de straten van Valencia een oud-Tourwinnaar in een cabrio rondgereden. Wapperend met de Spaanse vlag nam Oscar Pereiro (33) er afscheid van zijn supporters.

De Tourwinnaar van 2006 zal voor eeuwig in één adem genoemd worden met die van 1956, de Poolse Fransman Roger Walkowiak. Een eer is dat niet. Beide renners worden beschouwd als de twee vergissingen op de erelijst van de belangrijkste wielerwedstrijd. Naar aanleiding van hun successen zegt men dat de Tour om de vijftig jaar gewonnen wordt met toeval.

Dat voor Pereiro vier jaar geleden het onmogelijke werkelijkheid werd, dankte hij aan een ‘Walkowiakje’: wielerjargon voor een monsterontsnapping die het klassement van een rittenkoers op zijn kop zet. Een vreemd schouwspel was het, die bloedhete 15 juli 2006. In Montélimar, de aankomstplaats van de dertiende rit in de Tour, diende de jury de tijdslimiet bij te stellen, zoniet moest het hele peloton naar huis. Vijf vluchters hadden immers bijna een halfuur cadeau gekregen. Onder hen de aanvalslustige en bijdehante Pereiro, die in de stand van de 46e naar de eerste plek sprong. Slechts één man zou hem op de voorlaatste dag nog voorbijgaan: Floyd Landis. Maar zoals bekend werd de Amerikaan nadien uit de uitslag geschrapt.

Pereiro werd tijdens een gelegenheidsceremonie in Madrid gehuldigd als eindwinnaar van de Tour 2006 toen die al vijftien maanden achter de rug lag. “Maar nooit mocht ik ervaren hoe het voelt om in het geel de Champs-Elysées op te draaien”, klaagde de Spanjaard. Frustrerend voor hem was ook dat de Tourdirectie niet één keer zijn naam had genoemd bij de voorstelling van het parcours van 2007.

Toch werd Pereiro geen verbitterd man, zoals Walkowiak, die het zijn leven lang onrechtvaardig bleef vinden dat zijn Tourzege niet naar waarde werd geschat. De Spanjaard onderkende altijd zijn beperkingen. Als uittredende winnaar stelde hij zich in de Tour van 2007 nederig in dienst van Alejandro Valverde. Om zelf tiende te worden, voor de derde keer in zijn carrière. Dat was dus zijn werkelijke plaats.

Pereiro vertrok met stille trom uit het peloton. Als hij de jongste jaren nog de pers haalde, dan was het op een negatieve manier. Eerst werd de Galiciër door Le Monde valselijk beschuldigd van dopinggebruik. Daarna maakte hij tijdens de Tour van 2008 een doodsmak in de afdaling van de Agnello, de Alpencol die nu op zijn linkerarm boven een groot litteken getatoeëerd staat. Maar ook een waardig afscheid bij Astana, aan de zijde van Alberto Contador, was hem niet gegund. Pereiro haalde dit seizoen de Tourploeg niet en door een polsblessure ging zijn deelname aan de Vuelta in rook op. Zelfs Dame Fortuna zag hem niet meer staan.

door benedict vanclooster