Naar welke Engelse speler moeten we straks in Portugal uitkijken ?
Michael Owen : “De dragende spelers van de ploeg zijn zowel nog jong als toch al ervaren. Dan denk ik aan David Beckham, Paul Scholes, Steven Gerrard en mezelf. Ik verwacht ook een sterk toernooi van Wayne Rooney. Hij speelde met Everton een heel seizoen tegen de degradatie, leerde nog meer knokken.”
Wat zijn de ambities van Engeland ?
“Engeland is en blijft een van de toplanden in het wereldvoetbal. Dit team moet eindelijk eens aan de verwachtingen beantwoorden en het potentieel vertalen naar succes. Al moet gezegd dat blessures ons al een hele tijd parten spelen. Op het WK van 2002 in Japan en Zuid-Korea hadden we eigenlijk veel verder kunnen komen.”
Wie zijn jouw favorieten voor het EK ?
“Dat is echt niet moeilijk : Frankrijk, Italië, Portugal.”
Moeten voetballers te veel wedstrijden spelen ?
“Pure bullshit ! Kijk naar de kwaliteit van de Engelse competitie. De Premiers League is samen met de Spaanse en Italiaanse het beste kampioenschap ter wereld. De beste spelers komen erop af en de stadions zitten iedere week nokvol. Denk je dat vermoeide spelers zoiets voor elkaar kunnen brengen ?”
Wat verkies je : de nationale ploeg of Liverpool ?
“Voor je land spelen is een eer die je niet kan overtreffen. Maar het is niet iets waaraan ik denk als ik het shirt van Liverpool aan heb.”
Is Liverpool altijd jouw favoriete ploeg geweest ?
“Als kind was ik een fan van Everton. Mijn vader Terry speelde daar en toen hij gestopt was, kreeg hij nog altijd tickets voor de wedstrijden en nam hij me mee. Gary Lineker was mijn idool. Toen ikzelf als speler doorbrak, was er belangstelling en waren er uitnodigingen om te testen van Manchester United, Sheffield Wednesday, Wrexham, Liverpool en Everton. Ik koos voor Liverpool omdat ik me meteen thuis voelde op Anfield Road. Daar heerste een heel familiale sfeer. Je kreeg daar ook veel vrijkaarten. In die tijd was ik zeer populair bij mijn vrienden.”
Het is dan allemaal zeer snel gegaan voor jou. Had je dat zelf verwacht ?
“Als kind voetbalde ik altijd met jongens die ouder waren. Ondanks mijn kleine gestalte kon ik me toch steeds doorzetten. Mijn snelheid compenseerde mijn gebrek aan gestalte. Ik werd geselecteerd voor de School of Excellence van de Engelse voetbalbond. Dat was voor mij de springplank.”
Herinner je je debuut in de nationale ploeg nog ?
“Ik weet nog dat er in de media veel aandacht voor was omdat ik de jongste speler van de 20e eeuw was die in de nationale ploeg stond. Ik was toen achttien jaar en vijftig dagen. En ik had nog maar één wedstrijd bij de min-21-jarigen op mijn teller. Het was dus een snelle promotie. De match zelf draaide wel op een anticlimax uit. We verloren met 2-0 van Chili.”
Is er geen gevaar voor een vroege verzadiging als je al zo jong aan de top meedraait ?
“Wat ik ook in mijn carrière al bereikte, ik sta het mezelf niet toe om tevreden te zijn. Ik word nog altijd gedreven door het streven om te winnen en nog meer te bereiken.”
