Het hele seizoen al houdt Patrick Ogunsoto de mond gesnoerd, maar nu vond hij het tijd om met zijn stilzwijgen te verbreken. ‘Ik heb niets gezegd omdat ze mij niet op mijn woorden zouden kunnen pakken.’

Wie met Patrick Ogunsoto praat, merkt algauw dat hij van binnen is zoals hij er vanbuiten uitziet: iemand die zichzelf en dus anders, een tikje bevreemdend soms, durft te zijn. Met de hulp van God. Reden ook waarom hij dit seizoen in niets minder dan een transfersoap verzeilde. Bleef hij nu of ging hij weg? En waarheen?

Patrick Ogunsoto, zondagochtend: “Westerlo heeft mij getransfereerd en ik heb getekend bij Ergotelis. Ze wilden al dat ik vandaag ging, maar ik wou hier in Westerlo de mensen nog zien die mij graag hadden. Ze zitten nog in mijn hart. Ik ga naar ginder dankzij mijn karakter. Als je een goed karakter hebt, kom je er. In Ergotelis ben ik de enige zwarte speler die vier jaar op rij succesvol was: alle wedstrijden gespeeld en topschutter. Ik ben gelukkig nu. Ik ga niet naar ginder om te herbeginnen, maar om voort te doen. Ik ben zelfs blijer dan vóór ik naar Westerlo kwam.”

Je werd vorig seizoen met twintig doelpunten bijna topschutter, maar je hebt dit seizoen helemaal niet gescoord en nauwelijks gespeeld.

“Er is geen speler die in zijn eerste jaar in België zo goed kan spelen. Daarna kreeg ik problemen omdat ik niet gelukkig meer was: de club wou mij doen vertrekken naar waar ik niet wou gaan. Een voetballer moet zélf beslissen waar hij naartoe wil. De manager zei mij dat hij me mijn drie jaar wilde zien uitdoen, maar in de transferperiode begonnen dingen te veranderen.

“Ik was verrast dat ik van de zomer overal hoorde en las over interesse van de Nederlandse ploegen Feyenoord, Vitesse, PSV, Roda … Ik dacht alleen aan Nederland. Maar op het eind van de transferperiode zag ik niemand van hen. Wat is er gebeurd?”

Waarom nam je geen vaste makelaar, vragen ze zich in Westerlo af. Dat had veel kunnen verhelpen.

“Vóór ik naar Westerlo kwam, had ik voor Standard moeten spelen. Maar ik heb hen afgewezen. Het geld dat mijn makelaar onderhandeld had, was niet het bedrag waarvoor ik wou komen. Dus ik wou niet meer met een makelaar werken.”

Maar was dat niet juist het probleem? Je wist niet wat je wou, vond de club.

“Niet een manager of de voorzitter moeten beslissen waar ik ga spelen. Dat moet je als voetballer zelf doen. Ik wilde niet dezelfde fout maken als andere topschutters van de club zoals Toni Brogno en Tosin Dosunmu. Ik kies zelf wel. Niemand moet in mijn plaats beslissen.”

Vader en zoon

Vlak voor de wedstrijd tegen Roeselare werd je uit de selectie genomen en kreeg je een paar dagen rust. Wat was volgens jou de reden daarvoor?

“De frustratie werd mij te veel. Er was een aanbieding uit Qatar en ik voelde dat ik weg moest om mijn problemen op te lossen. Ik wou gaan. Dus het was beter dat ik niet speelde om niet geblesseerd te raken. De manager ging met mij naar de trainer en die heeft met mij gepraat. Dat heeft mij goed gedaan. Maar de deal sprong ineens af.

“En gerust heb ik niet. De dokter zei mij zelfs dat ik de beste conditie had toen ik voor het seizoen terugkwam uit Nigeria. In december, toen ik uit vakantie kwam, hetzelfde. Waarom speel ik dan niet? Dát is een vraag die ik stel.”

Je was in je hoofd te veel met transfers bezig. Geef toe dat je zelf toch ook in de fout bent gegaan?

“Ik heb nooit een fout gemaakt. Westerlo probeerde mij te frustreren door mij niet in de ploeg te laten. Maar ik heb niet met de pers gepraat omdat ze mijn woorden zouden kunnen verdraaien en de club mij op mijn woorden zou pakken.”

Waarom nu ineens Ergotelis?

“De voorzitter van Ergotelis, de trainer, ze zijn naar hier gekomen om met mij te praten. Ze wilden mij terug. Ik had ook een aanbieding uit Spanje: Cádiz. Daar wilde ik graag naartoe. Maar ik heb hen uiteindelijk weggestuurd.”

Want Ganiyu Owolabi en Jean-Claude Eyenga-Lokilo, je adviseurs, konden er niet aan verdienen. Gomez, een makelaar uit Spanje, regelde namelijk de contacten.

“Neen, dat is niet waar. Ik heb met m’n adviseurs wel eens ruzie gehad – als ik dat niet deed, raakte mijn probleem met Westerlo niet opgelost – maar als vader en zoon hebben we het weer goedgemaakt. Wat Cádiz mij voorstelde, dat wou ik niet aannemen. Lokilo had een goede deal voor mij in Turkije. Maar Turkije was voor mij, net als Rusland, uitgesloten. Good money. Maar geld is niet zo belangrijk voor mij. Mijn geluk is wat telt. Je kon mij dit seizoen niet zien lachen, maar nu wel: ik heb een oplossing gevonden die ík wil.”

Wat als het niet lukt in Ergotelis?

“Het zál er lukken, want het is er mijn tweede thuis. Ik ga nu naar de enige plaats waar ik nog gelukkiger dan in Westerlo zal kunnen zijn. Er zullen geen 20.000 supporters staan wachten voor mij, maar heel Griekenland wacht op mij. Ze kennen mij daar, want ik ben een street person. Toon op de luchthaven in Griekenland mijn foto en iedereen zal je kunnen zeggen wie ik ben, ook al staat mijn ploeg onderaan de rangschikking. Het respect dat ik in Griekenland krijg, is voor mij meer waard dan goud of diamanten. Als je bidt tot God, dan zal hij je gebeden verhoren. Daarom kan ik alles nu achter mij laten.”

Succes. S

door raoul de groote