‘Mijn moeder vroeg mij het voetbal uit mijn hoofd te zetten’

© INGE KINNET

Maroua in het uiterste noorden van Kameroen, Kirchhörde in het Rurhgebied, Botosani in het Moldavische deel van Roemenië en het kosmopolitische Praag. Het zijn vier plekken die een bepalende rol hebben gespeeld in de carrière van Michael Ngadeu voor hij afgelopen zomer halt hield in Gent.

De moeder van Michael Ngadeu had totaal iets anders in gedachte dan een voetbalcarrière toen ze haar zoon zo’n tien jaar geleden naar Duitsland stuurde om te studeren. Ngadeu mocht zich in Dortmund, waar een van zijn zussen woonde, inschrijven aan de Technische Universität Dortmund en begon aan een master als burgerlijk ingenieur. Dortmund was niet de droombestemming van de tiener, maar door de aanwezigheid van een hechte Kameroense gemeenschap verliep de integratie bijzonder vlot. Toen een profcarrière aan de horizon verscheen, was verder studeren geen optie meer voor Ngadeu. ‘Mijn mama was in alle staten’, zegt Michael Ngadeu. ‘Ze belde mij elke dag op om mij op andere gedachten te brengen. En ik moest om de week het gebrul aanhoren van mijn grote broer die ook in Duitsland woonde en zich bij mijn ma borg had gesteld voor mij. Ik heb hen gezegd: het is mijn leven en ik zal de gevolgen dragen van mijn beslissingen. We hadden geen echte afspraken gemaakt, maar ze had mij gevraagd om het voetbal uit mijn hoofd te zetten. Had ik in haar gezicht moeten liegen en insinueren dat ik het voetbal achterwege zou laten? Eigenlijk zat ze in met mijn toekomst. We waren met tien kinderen thuis, ik heb zes zussen en drie broers, en van heel die bende had ik het kleinste diploma behaald. Ze hebben allemaal een universitair diploma als ingenieur of advocaat en ik heb een middelbaar diploma…’

Mijn passie voor voetbal is ontstaan op de dag dat mijn vader overleed.’ Michael Ngadeu

Waarom had jouw mama zo’n afkeer van het voetbal?

MICHAEL NGADEU: ‘Geen idee… Ze wilde gewoon niet dat ik voetbalde en ze is het gevecht aangegaan met de voetbalpassie die in mij zat. Een passie die ontstaan is de dag dat mijn vader overleden is. Ik was tien toen hij in januari 2000 stierf en ik ben dan voor de fun met vrienden beginnen te voetballen op school en in mijn wijk. Intussen is mijn mama net als de rest van mijn familie trots op de man die ik geworden ben. De ogen van mijn moeder zijn opengegaan in 2014 toen ik mijn eerste profcontract tekende in Roemenië. Met mijn discours heb ik haar kunnen geruststellen. ‘Mama, ik vraag jou twee dingen. Geloof in mij en bid voor mij.”

TESTEN MET ZAALVOETBALSCHOENEN

Afrikaanse voetballers volgen meestal een klassiek traject: een voetbalacademie, een topclub in eigen land en dan richting Europa. Jij hebt een ander parcours gevolgd.

NGADEU: ‘Ik ben vooral een straatvoetballer. Ik speelde in mijn thuisstad Maroua tussen voorbijrijdende auto’s. De speler die scoorde, mocht een willekeurig iemand van het speelveld sturen. Meestal wat dat de gast van wie het gezicht jou niet aanstond. ( lacht). Wie als laatste overbleef, was de winnaar. Afhankelijk van het aantal beschikbare jongens speelden we soms ook drie tegen drie, zeven tegen zeven of elf tegen elf.’

Heb je geen spijt dat je niet van kleins af aan opgeleid bent in een voetbalacademie?

NGADEU: ‘Op een centre de formation word je gevormd om op een bepaalde positie te spelen. Een straatvoetballer heeft de vaardigheden om op verschillende posities te spelen. Op straat heb ik overal gespeeld: als doelman, op de acht, als spelverdeler, als aanvaller… En er was niemand om mij te zeggen wat ik moest doen. Pas op mijn 16e, toen ik mij bij Diables Rouges Maroua aansloot, kreeg ik met regels te maken.’

Je eerste kennismaking met Duitsland en het Duitse voetbal in 2010 moest dus een shock zijn voor jou?

NGADEU: ‘Een Kameroense vriend voetbalde in de negende divisie bij Kichhörder SC en hij regelde voor mij een test bij die club. Ik moest mij met zaalvoetbalschoenen proberen recht te houden op het synthetische veld en ik moest opboksen tegen de lage temperaturen. Meer dan een korte short en een truitje met lange mouwen had ik niet aan en de extreme kou heeft mij die dag bijna geveld. Na de training heeft de secretaris mij meteen ingeschreven. Ik verdiende zo’n 200 euro per maand en voor een student was dat niet niets. Ik kon er mijn kamer mee betalen, eten kopen en mijn broer financieel ondersteunen.’

Volgens jouw trainer en mentor Adrian Alipour hadden de aanvallers in de Bezirksliga schrik van jou.

NGADEU: ‘Klopt. Ze zagen een zwarte speler, die onstuimig, meedogenloos en sterk in de lucht was. Zo iemand wil je niet tegenkomen op een voetbalveld. Voetbal was voor die spelers pure ontspanning. Sommige hadden een goed betaalde bureaujob en ze wilden geen been verliezen tijdens de uitoefening van hun hobby. Voor mij lag dat anders: ik wilde hogerop.’

Van 2011 tot 2014 lag je onder contract bij SV Sandhausen II en FC Nürnberg II.

NGADEU: ‘Bij Sandhausen was ik gehaald voor de A-ploeg, maar die won dat seizoen de 3. Bundesliga en ik heb moeten bikkelen om mijn plaats bij Sandhausen II af te dwingen. Voor het eerst zag ik mijn droom om profvoetballer te worden stuk gaan. Op een dag kreeg ik telefoon van mijn ex-trainer Alipour. Hij was te weten gekomen dat ze bij Nürnberg een centrale verdediger zochten die ook op het middenveld kon spelen en hij had direct aan mij gedacht. Bij trainer van de tweede ploeg die in de Regionalliga speelde, Michael Wiesinger, sloeg de vonk onmiddellijk over. Enkele dagen was alles geregeld met Sandhausen en plots zat ik met een semi-professioneel contract in de wachtkamer van de Bundesliga.’

Michael Ngadeu: 'Ik vind dat Slavia amateuristisch te werk is gegaan, maar ik ben bereid om alles uit te praten met de voorzitter.'
Michael Ngadeu: ‘Ik vind dat Slavia amateuristisch te werk is gegaan, maar ik ben bereid om alles uit te praten met de voorzitter.’© INGE KINNET

Hoe dicht heb je bij de A-ploeg van FC Nürnberg gestaan?

NGADEU: ‘Ik had in mijn tweede seizoen zeker een kans verdiend… Damir Canadi, de keeperstrainer die vier wedstrijden voor het einde van het seizoen de ploeg had overgenomen, heeft mij woordelijk gezegd dat hij mij allang een profcontract had gegeven. Het clubmanagement heeft zich vergist. Laten we het daar op houden.’

EERSTE BUITENLANDSE AANVOERDER

Na Nürnberg ben je naar het Roemeense Botosani overgestapt. Hoe moeilijk was het voor jou om Duitsland te verlaten voor Roemenië?

NGADEU: ‘Ik had slechts een doel voor ogen: profvoetballer worden. Met mijn 24 had ik geen zin om te blijven hangen in derde en vierde klasse. Canadi polste bij mij voor Botosani in Roemenië, dat net naar eerste klasse was gepromoveerd. Ik sloot in Oostenrijk aan op hun zomerstage en op het einde van de dag werd mij een basisloon van 2500 euro per maand voorgelegd en de huur van mijn appartement was voor hun rekening. Ik heb het contract bij wijze van spreken blindelings getekend.’

Botosani ligt in niemandsland op enkele tientallen kilometers van de Moldavische en Oekraïense grens. Wat moeten we ons daar bij voorstellen?

NGADEU: ‘Er valt niet veel te beleven. De stad ligt zo afgelegen dat ik in twee jaar tijd geen enkel bezoek heb gekregen. Na zes maanden sprak ik vloeiend Roemeens, maar je moest een krijger zijn om daar te overleven. Met de andere buitenlanders kwamen we vaak bij mij thuis samen om naar muziek te luisteren of voetbalwedstrijden te bekijken.’

Je eerste profmatch tegen Gaz Metan draaide uit op een echte nachtmerrie. Je veroorzaakte een strafschop en je werd met twee gele kaarten van het veld gestuurd. Had je last van zenuwen?

NGADEU: ‘Ik had nog nooit voor 5.000 man gevoetbald en mijn lichaam zat vol adrenaline. Ik kon de druk niet aan en dat heeft mij uit het lood geslagen. We verloren de match met 0-3 en mijn eigen supporters hebben mij alle mogelijke scheldwoorden naar het hoofd geslingerd. Na de match én op sociale media. De trainer, Leontin Grozavu, behield het vertrouwen in mij en na mijn schorsing stond ik gewoon in de basis. Ik liep bij een duel een hoofdwonde op, maar ik ben gewoon voort blijven spelen en ik heb mij die dag in de harten van de fans gevoetbald. Vanaf dan werd ik na elke thuismatch luid toegezongen door de aanhang. Veel supporters hebben gehuild toen ik vertrok en ik krijg nu nog altijd berichten vanuit Roemenië.’

Botosani ligt zo afgelegen dat ik in twee jaar tijd geen enkel bezoek heb gekregen. Na zes maanden sprak ik vloeiend Roemeens, maar je moest een krijger zijn om daar te overleven.’ Michael Ngadeu

Je schopte het zelfs tot aanvoerder in jouw tweede seizoen…

NGADEU: ‘Ik dacht eerst dat ze mij voor de gek hielden, maar de voorzitter en trainer meenden het echt. Je spreekt Roemeens, je bent geliefd bij de supporters, je wordt geapprecieerd binnen de club, je bent een van de sterkhouders van de ploeg en je bent een goede ambassadeur voor de club. Jij bent dus de man voor de job.’ En zo werd ik de eerste buitenlandse aanvoerder van Botosani. Achteraf besefte ik dat ze mij wellicht tot captain hadden benoemd om mijn marktwaarde te doen stijgen. En het heeft gewerkt. Ze hadden mij gratis overgenomen van Nürnberg en Slavia Praag betaalde 500.000 euro voor mij. Het is tot vandaag de grootste uitgaande transfer van Botosani.’

MERCEDES IN CADEAUVERPAKKING

Jouw transfer van Slavia naar Gent heeft een tijdje aangesleept. Waarom deed Slavia zo moeilijk?

NGADEU: ‘Slavia ging uit van een certitude: ze zouden Deli houden en mij verkopen. Omdat mijn opstapclausule 4,5 miljoen euro bedroeg en die van Deli slechts 2,5 miljoen euro wilde het bestuur mij als eerste te gelde maken. Toen Deli uiteindelijk naar Club Brugge vertrok, hebben ze de onderhandelingen met Gent stopgezet. Ze namen niet meer op wanneer Gent belde en ze wilden weer aan tafel zitten met mij om mijn contract te verlengen. Ik moest halsoverkop mijn vakantie onderbreken omdat ik op een zondag om 14 uur in het bureau van de voorzitter verwacht werd om mijn nieuwe contract te tekenen. Rond 12 uur deed Gent een tegenvoorstel. Ik legde dat voor aan de sportief directeur van Slavia en ik vroeg hem om te voorzitter te bellen, die op dat moment in China zat. Een uur later kreeg ik te horen dat ze hun bod niet zouden veranderen. Hun beste argument? ‘Als je echt van de club houd, dan blijf je gewoon.’ De dag erna ben ik naar Gent afgereisd om te tekenen…’

Het moet toch hard aangekomen zijn bij Slavia?

NGADEU: ‘Ze hebben naar de pers gelekt dat ik als een dief in de nacht was vertrokken tijdens de onderhandelingen over een nieuw contract. Dat zij niet meer wensten te onderhandelen, hadden ze uiteraard verzwegen. Ik vind dat Slavia in heel dat dossier amateuristisch te werk is gegaan. Maar ik ben bereid om alles uit te praten met de voorzitter.’

De supporters van Slavia Praag zien jou sindsdien wel als een verrader.

NGADEU: ‘Ik ben voor het vuil van de straat uitgemaakt. Je m’en fous. Ik heb via de sociale media de fans van Slavia bedankt en in grote lijnen uitgelegd hoe alles in elkaar zat. De helft heeft de boodschap begrepen en de andere helft zal nooit bijdraaien…’

Wat als je met Gent tegen Slavia uitkomt? Heb je geen schrik om daar terug te keren?

NGADEU: ‘Ik denk niet dat ze mij lichamelijk zullen aanvallen. Dat kunnen ze niet maken na alles wat ik voor de club heb gedaan. Ik beschouw Slavia als mijn thuis en ik weet dat de liefde tussen ons niet weg is. Ik ben niet vergeten dat de voorzitter een soort fandag voor mij georganiseerd heeft en mij een Mercedes cadeau heeft gegeven nadat ik in 2017 met Kameroen de Afrika Cup had gewonnen. De andere internationals hadden taart gekregen of helemaal niets. Die geste heeft mij geraakt. Het is een van de redenen waarom Slavia voor altijd in mijn hart zal zitten.’

‘Bij Slavia Praag haalden Deli en ik de gekste dingen uit’

Volgens kenners van het Tsjechische voetbal vormden Deli en jij het beste centrale verdedigingsduo van het land in jaren.

MICHAEL NGADEU: ( knikt) ‘Tegen ons moest je het zware geschut bovenhalen! Simon is in elk opzicht de beste partner die ik ooit gehad heb in de verdediging. We amuseerden ons op het veld en voelden geen stress. We haalden om beurten gekke toeren uit in de verdediging. Ik heb ooit een roulette ( Zidane-beweging, nvdr) uitgevoerd in mijn rechthoek en dat filmpje heeft de ronde gedaan op de sociale media in Tsjechië.’

Op sociale media noemde je Deli jouw broer. Jullie zijn dus meer dan collega’s?

NGADEU: ‘Ivorianen en Kameroeners zijn broeders van elkaar. We komen uit twee totaal verschillende landen, die op geografisch vlak ook ver uiteen liggen, maar we delen wel een gemeenschappelijke cultuur. Ik weet nog dat hij na mijn eerste training bij Slavia bij mij in de auto is gekropen en vanaf dan waren we een onafscheidelijk duo. Ik was eergisteren ( zondag 27 oktober, nvdr) nog bij hem om zijn verjaardag te vieren.’

Heeft zijn vertrek een invloed gehad op jouw beslissing om het bij Slavia voor bekeken te houden?

NGADEU: ‘Ik was na mijn deelname aan de Afrika Cup net op vakantie vertrokken toen ik hoorde dat Simon bij Club had getekend. Ik was niet verrast, want hij had me op het einde van het seizoen gezegd dat hij na vier jaar bij Slavia op zoek was naar iets nieuws. Ik had er drie jaar opzitten in Praag – voor mij was de Tsjechische competitie een sleur geworden – en ook ik was toe aan iets anders. Dat had dus niets te maken met Deli. Ooit wil ik nog eens met hem samenspelen, maar ik vrees dat het niet meer zal lukken.’

Deli had jouw naam kunnen doorgeven aan Club Brugge…

NGADEU: ‘Dat hoefde niet: Philippe Clement heeft mij net als Simon met Slavia zien spelen tegen Genk. Hij wist dus wie ik was, maar hij heeft Deli verkozen boven mij… Ik was wellicht niet het type verdediger dat hij zocht of ik paste niet in de ploeg die hij wilde bouwen.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content