De manier waarop Anderlecht zich in de transfer van Ahmed Hossam heeft laten dribbelen, past niet bij de grandeur die deze club zich zo graag aanmeet. Opvallend hoe de verantwoordelijke mensen zich achteraf in allerhande bochten wrongen om toch maar zonder gezichtsverlies uit deze zaak te komen. De verbolgen Michel Verschueren liet horen dat hij weigerde zich door een snotneus de les te laten spellen en vroeg zich af wat de club dan wel moest met een speler die roept dat hij prompt vertrekt als hij een paar keer op de bank zit. Vreemd want op het moment dat Anderlecht met Hossam een overeenkomst afsloot, had hij deze ongelukkige uitspraak al lang gepleegd. Niemand die daar toen aanstoot aannam. Een en ander werd toen bestempeld als jeugdige onbezonnenheid. Nu klinkt het allemaal dus heel anders.
Ahmed Hossam zou ongetwijfeld tot een attractiepool zijn uitgegroeid in het Astridpark, tot een raspaard dat weer wat finesse en subtiliteit brengt in het vaak op engagement gestoelde spel. Toch gaf trainer Aimé Anthuenis nooit de indruk dat hij de puberale aanvaller graag in de armen wilde sluiten. Omdat hij niet past binnen zijn voetbalfilosofie en de trainer gruwelt van moeilijk plooibare jonge voetballers ?
Hossam zegt in ieder geval op geen enkel moment het vertrouwen van Anthuenis te hebben gevoeld. Toch moet deze spits erover waken dat hij niet verstrikt geraakt in zijn eigenzinnigheid en neigingen naar egotripperij. Want Hossam heeft lak aan alles en iedereen. Dit blad ondervond het vorige week in het kader van een reportage die in Egypte met hem werd gemaakt. Hossam presteerde het om zeven uur te laat te verschijnen op een eerder vastgelegde afspraak : om vijf uur ’s namiddags in plaats van om tien uur ’s ochtends. Hij liet daarbij niet één bericht na. Op het moment dat een ploeg van SM/VM op hem wachtte, lag hij nog gewoon in zijn bed. Het zal interessant zijn om na te gaan hoe deze voetbalprins zonder morele waarden straks bij Ajax gaat functioneren onder een principiële en op discipline gestelde trainer als Co Adriaanse.
Amper twee dagen na het einde van de Hossam-soap legde Anderlecht bliksemsnel Nenad Jestrovic vast. Veel meer dan Hossam is deze Joegoslaaf een vervanger voor Jan Koller. Ook hij is een target-man, behendig in het afschermen van de bal, een aanvaller die vooral teert op snelheid en doelgerichtheid. Maar in een wedstrijd veel minder werkt dan Koller. Yves Vanderhaeghe noemde Jestrovic twee maanden geleden in dit blad iemand die niet beantwoordt aan het profiel van een clubspeler. Als het wat zwaar was op training, aldus de nog altijd goed uit Moeskroen geïnformeerde Vanderhaeghe, ging hij naar binnen. Dat belooft als Aimé Anthuenis straks tijdens de voorbereiding de zweep laat knallen. Met drie oefensessies per dag.
Verderop in dit nummer vindt u twee verhalen van voetballers die naar een lager niveau afzakken : Marc Van Britsom gaat uitbollen bij vierdeklasser Nieuwerkerken en in een schrijnend betoog vertelt Didier Xhardez, de doelman van La Louvière, waarom hij na twee jaar genoeg heeft van hetgeen hij de perverse wereld van het profvoetbal noemt. Het zijn twee totaal verschillende verhalen met één overeenkomst : zowel Van Britsom als Xhardez laten horen in hun carrière benaderd geweest te zijn om de uitslagen van bepaalde wedstrijden te beïnvloeden.
Omkoperij in het voetbal, het is een steeds weerkerend verhaal, een niet uit te roeien kwaal die de hypocrisie van het wereldje ten volle accentueert : als je ook maar iets suggereert, wordt er meteen verontwaardigd met processen gedreigd. Of maken sommigen een bocht van 180 graden. Zoals Enzo Scifo die na de wedstrijd tussen Aalst en Charleroi bedenkingen formuleerde bij de uitslag, maar vervolgens deze woorden weer afzwakte.
Het frustrerende is dat alle, al dan niet vermeende, omkoopaffaires een stille dood sterven en het bondsparket nimmer een stap verdergeraakt. Er circuleren al jaren wonderbaarlijke verhalen in de buik van de voetbalwereld, er zijn op het einde van ieder seizoen weer onwaarschijnlijke uitslagen, maar steeds weer wordt er niets opgespit. Toen Eddy Wauters een paar jaar geleden een omkoopnetwerk aan het licht leek te brengen, stond de hele voetbalwereld in brand en kon er eindelijk werk worden gemaakt van een schoonmaakactie. Maar al even snel werd het vuur weer gedoofd en waren er alleen schorsingen voor de makelaars Bart De Bruyne en Maurice Cooreman. Ook met de naweeën van de affaire Aalst-Mechelen kon er niets worden gedaan. En werd er na de opwinding hier en daar alleen maar sussende taal gesproken.
Intussen groeit het onkruid rustig verder. En loopt het bondsparket achter de feiten aan. Als machteloos apparaat in een jungle die zichzelf niet kan zuiveren.
door Jacques Sys
