Hoe radeloos moet een anders altijd bereidwillige man als Hugo Broos zijn om plots een persstop aan te kondigen ? In zijn derde seizoen bij Anderlecht is de Brabander helemaal gesloopt door de stress. Als een hopeloos stuk ellende sleepte hij zich vorige week voor de televisiecamera’s om na de 5-1-afstraffing op Werder Bremen de wedstrijd te analyseren. Zuchtend kwam Broos tot de vaststelling dat de tactische instructies niet waren opgevolgd. Onmachtiger kan je als trainer niet zijn. Omdat je op zo’n moment beseft dat het tij niet meer te keren valt. Aimé Anthuenis maakte het, ook al in zijn derde seizoen bij Anderlecht, eerder mee. De groep keerde zich zo tegen de aanpak van de trainer dat het zelfs tot een (vergeefse) putsch kwam van Filip De Wilde en Glen De Boeck. Nu drijven de verhalen dat de spelers uitgekeken zijn op Hugo Broos in de coulissen zo aan de oppervlakte dat het te gemakkelijk zou zijn om die als verzinsels af te doen. Broos beseft dat als geen ander. Hij weet dat de kans wel erg klein wordt dat hij zijn contract – lopend tot medio 2006 – mag uitdienen. De ultieme vernedering kwam er voor Broos toen het bestuur na de afstraffing in Bremen besloot de trainingen van nabij te volgen. Dat is – hoe de dirigenten het ook proberen te verpakken – een duidelijke motie van wantrouwen. Want wat levert het op wanneer iemand als Philippe Collin langs de lijn de oefensessies volgt ? Niets, behalve dat je je trainer op een wel heel erg pijnlijke manier in zijn hemd zet.

Hugo Broos aanvaardde het stil. Maar diep in zijn binnenste moet de temperatuur tot het kookpunt zijn gestegen. Uit zelfbescherming wilde Broos niet meer met de media praten toen een Brusselse krant met een wel heel erg goedkope en triviale enquête uitpakte waaruit bleek dat 65 % van (tweehonderd) lezers vond dat de trainer ontslagen moest worden. Hugo Broos, die altijd beweerde als geen ander te kunnen relativeren en zich ’s avonds liever in een boek verdiept dan op televisie naar nog een voetbalwedstrijd te kijken, ging over de kop. Wat achterblijft, is een gefrustreerde man die zichzelf niet meer is. Dat zal zo blijven tot hij uit zijn lijden wordt verlost.

Anderlecht is van oudsher een borrelende vulkaan die ieder moment kan exploderen. Het bestuur roept nog achter de trainer te staan, intern is Broos echter al koppigheid aangewreven. De spanningen in de groep blijken zo groot dat ze zelfs in de nationale ploeg voelbaar zijn. Er zal de club niets anders overblijven dan op korte of lange termijn tot een nieuwe koerswijziging over te gaan. Vier dagen nadat Anderlecht van Werder Bremen een les kreeg in modern en efficiënt combinatievoetbal bleek zaterdag welke diepe wonden dat heeft geslagen : zonder een spatje zelfvertrouwen slofte paars-wit tegen La Louvière een uur lang over het veld. Toen de Walen bij hun eerste serieuze aanval meteen scoorden, leek de kampioen wel verlamd. Tot de partij alsnog kantelde en het tot een fel bevochten zege kwam.

Hoewel deze overwinning Hugo Broos wat ademruimte oplevert, blijft de al maanden naar de juiste puzzel zoekende trainer voor een wekelijks overlevingsgevecht staan. Anderzijds is het nog maar de vraag of een wissel veel effect zou sorteren. Veel beter dan de trainer aan de schandpaal te nagelen is het om zich te beraden over de mentaliteit in de groep. Anderlecht vormt in moeilijke momenten zelden een solidair blok. In plaats van gebetenheid te tonen schuiven de spelers liever de schuld op anderen af en/of heffen een klaaglied aan over de trainer. Dat is gemakkelijker dan je af te vragen waarom bepaalde richtlijnen niet worden opgevolgd. Of waarom je al weken achter je vorm aanholt.

Na vier opeenvolgende nederlagen in de Champions League en een ontluisterend doelsaldo van 3-12 is het duidelijk dat Anderlecht de dynamiek van het Europees topvoetbal niet meer kan bijbenen. Dat moet pijn doen, want tijdens het tussenseizoen vielen er na de transfers van Mbo Mpenza en de haastig ingehaalde Fransman Fabrice Ehret euforische kreten op te rapen. Nu dient de vraag gesteld hoe die kloof kan worden gedicht. Als Anderlecht Aruna Dindane straks echt verliest, moet het als het ware herbeginnen. De afgelopen maanden bleek nog maar eens hoe groot de afhankelijkheid van de met zichzelf vechtende Ivoriaan is. Als hij niet flitst, verbleekt paars-wit. Tegen een achtergrond van financiële beperkingen zal het veel voetbalverstand vragen om die eventuele leemte op te vullen. En niet verder weg te glijden in een diepe kuil.

door Jacques Sys

Anderlecht vormt in moeilijke momenten zelden een solidair blok.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content