Het land van de rijzende zon. Inderdaad, nog altijd. Jammer genoeg is dat zowat het enige dat nog omhoog gaat.
De Japanse economie draait vierkant, eigenlijk al sinds 1989, met een kleine opflakkering midden de jaren negentig. De consumptie neemt af en het deflatiespook waait al door de straten van Tokyo. Om maar niet te spreken van de schrikwekkende bevolkingsstatistieken. Het hangt er allemaal maar wat bij. Met zo’n 126 miljoen leven we op hoofdzakelijk vier eilanden : Honshu, Kyushu, Hokkaido en Shikoku. In 2040 zullen er dat nog slechts 100 miljoen zijn.
My woman from Tokyo, zong Deep Purple zo’n dertig jaar geleden en er is sindsdien heel wat gebeurt met die dame. Tot schrik en verbijstering van de salary men (kantoorbedienden) vertikken de Japanse dames nog langer thuis op hen te wachten, wanneer ze na het dagelijkse doorzakritueel over de drempel strompelen. De Japanse vrouw heeft duidelijk gekozen voor een eigen carrière, zelfstandigheid en vrijheid. Decennia later dan hun seksegenoten in Amerika of Europa, maar des te brutaler en met grote sociale gevolgen.
Het geboortecijfer is, op Italië na, een van de laagste in de geïndustrialiseerde wereld. Meer en meer vrouwen verkiezen pas te trouwen in hun late twintiger en vroege dertiger jaren, en gezinnen met meer dan twee kinderen zijn uitzonderlijk.
Ik hoor het onze onbaatzuchtige Belgische supporters al zeggen : als we kunnen helpen… En het is niet dat een aantal van die dames niet graag geholpen zou worden, maar er is een groot probleem. En dan komen we meteen tot een van de twee grote problemen van het WK : de communicatie. Het transport is het andere knelpunt.
Neen, ik onderschat het sex-appeal en het verleidingstalent niet van onze jongens, en het bovenstaand voorbeeld is dan ook de enige situatie waarin ik geen echt probleem verwacht. Met de communicatie, dan.
Maar het aantal Japanners, verrassend genoeg ook bij de jongere generaties, dat zich kan uitdrukken in een andere taal dan de Japanse, is verwonderlijk klein. Op de internationale luchthavens en hotels lukt het nog wel, zolang het maar bij de vertrouwde vakterminologie blijft. Enkele hulpmiddeltjes om in je geheugen te prenten – of beter nog, en voor een keer niet onvergeeflijk : scheur dit stukje maar uit je magazine :
1) Spreek langzaam en herhaal jezelf onmiddellijk. Dat vermijdt veel tijdverlies, onbegrijpende en verloren blikken van je gesprekspartner, frustraties bij jezelf.
2) Geniet van de prachtige glimlach die men je telkens aanbiedt. Het is het beste deel van de conversatie. Hou je kalmeermiddel al in de hand, maar nog steeds omklemd in je vestzak.
3) Leer gebarentaal, en nog beter : volg een cursus tekenen.
4) Breng wat breekbaars mee. Dat huwelijksgeschenk van je schoonmoeder, rechts op de schoorsteenmantel, is net wat je nodig hebt.
5) Breng nóg wat breekbaars mee.
6) Bewonder het geduld en de kalmte waarmee je groeiende frustratie wordt beantwoord.
7) Mocht 6) je beginnen irriteren, is het tijd voor het buisje valium.
U
iteraard wordt een legertje tolken klaargestoomd voor de begeleiding van supporters tijdens het WK. Jammer genoeg gebeurt de selectie van de tolken meestal schriftelijk, een diploma voorleggen is voldoende. Maar de getuigschriften houden meestal geen garantie in van een redelijke beheersing van de betrokken taal, aangezien het onderwijssysteem zich nog steeds beperkt tot : uit het hoofd leren en herhalen. Geen conversatie, geen rollenspel. En voor het komende schooljaar wordt het vak Engels met zo’n 30 procent teruggeschroefd. De reden is een overladen programma.
Regel 8 : koop een zakboekje Japans voor de toerist met tekeningetjes en gratis tube valium.
