De inbreng van jonge Franse spelers bij Cercle is voorlopig geen succes. Ooit stuntte het met de komst van een Franse topspeler, Didier Six.
In de zomer van 1980 was de transfer van Didier Six naar Cercle voorpaginanieuws. Six, toen 25, was een 24-voudig Frans international, die overkwam van Marseille. De technisch begaafde aanvaller werkte uiteindelijk 52 interlands af, en won met Frankrijk het EK in 1984. In de Belgische pers werd geïnsinueerd dat hij zich misschien van Brugse club vergist had. Toen dit blad voor een special over Cercle in 2010 Six opzocht in Metz, gaf hij dat ook eerlijk toe, al was zijn openingsvraag al even verrassend: ‘Welke Belgische eersteklasser zit tegenwoordig zonder trainer? Want ik ben geïnteresseerd.’
Hij zocht na Marseille rust en stabiliteit en kwam bij Cercle uit. ‘Dortmund en Stuttgart wilden me, maar dan pas voor een seizoen later. In Duitsland mocht je maar twee buitenlanders hebben toen, en beide clubs hadden er al twee. Ik zocht dus een club waar ik één jaar kon voetballen. Als u me vraagt of ik wist dat ik niet bij Club maar bij een andere vereniging uit Brugge terecht zou komen, moet ik eerlijk antwoorden: neen. Ik merkte dat pas toen ik er aankwam. Maar dat heeft me op geen enkel ogenblik gestoord. Bij Cercle vond ik weer plezier.’
Na vier wedstrijden prijkte Cercle met zeven op acht (toen kreeg je twee punten voor een zege) bovenaan. Hoe zijn trainer heette, kon Six zich niet eens herinneren: ‘Hij droeg een bril, was een fantastische kerel en sprak een beetje Frans.’ Het was de Nederlander Leo Canjels.
De manier van werken deed hem schrikken. ‘De helft van de kernspelers was niet eens prof, stelde ik vast toen we overdag trainden. De anderen werkten of studeerden.’
Al na zes maanden was Six, toen de enige Fransman in de eerste klasse, weer weg. ‘Ze konden me niet meer betalen. Ik had bij Cercle twee contracten: een minimumcontract met de vereniging, een ander met een mecenas. Toen die man, François Lambert, ruzie had met het bestuur, werd mijn contract ontbonden. Zonder dat conflict had ik het seizoen zeker uitgedaan.’
Na een half jaar Strasbourg trok hij, zoals gepland, naar VfB Stuttgart, waarna hij nog bij tal van clubs speelde, zoals Aston Villa en Galatasaray. Maar het meeste naam maakte hij met de nationale ploeg. ‘Ik zeg altijd: Platini heeft ons naar de top gebracht, maar wij hebben Platini ook naar de top gebracht.’
