Drie jaar geleden ging Marino Sabbadini aan de slag als verkoper. Eerst deed hij in containers, nu in tandheelkundige producten.

We treffen Marino Sabbadini op een bekende afspraakplaats nabij het klaverblad van Lummen, plek vanwaar je snel naar Antwerpen, Brussel, Genk en Luik kan. Tussen de bezoeken aan de tandartsen door maakt hij graag een uurtje vrij voor een gesprek over zijn nieuwe leven. Want, zegt hij, hij is een grote fan van deze rubriek, waarin hijzelf nu, als amper 33-jarige, ook al figureert. “Ik heb niet alles uit mijn carrière gehaald,” zegt hij, “maar ik klaag niet. Vaak werd gezegd dat ik mentaal niet altijd even sterk stond. Dat klopt ook wel een beetje. Als ik eens wat minder speelde en op de bank verzeilde, zocht ik de fout vaak bij anderen in plaats van bij mezelf. Dat is wel verbeterd met het ouder worden. Ik heb ook fysieke tegenslag gekend, vooral enkelblessures hielden me geregeld van het veld.”

“Ik had talent, maar was zeker geen topspeler”, vervolgt hij. “Ik kijk tevreden terug op twaalf jaar profvoetbal. Toen RWDM me als profspeler uitleende aan derdeklasser Tongeren, leek mijn lot als prof bezegeld. Blijkbaar zat er niemand te wachten op Marino Sabbadini en dus ben ik maar aan de reconversie begonnen. Ik volgde cursussen en begon links en rechts te solliciteren. Eerst kwam ik terecht in de verhuur en verkoop van containers. Dat was niet mijn ding, mijn huidige job bevalt me veel beter. Dagelijks bezoek ik zes à acht tandartspraktijken en verdeel ik tandheelkundige producten, gaande van boortjes tot vullingen. Zonder ervaring en zonder opleiding ben ik erin gegooid.”

Het bedrijf ABC-dental is gevestigd in Halle en maakt deel uit van de Davitamon-groep. “Gelukkig hoef ik maar eens per maand naar Halle te rijden,” gaat Sabbadini verder, “want ik woon nog altijd in Lanaken. De bestellingen doe ik van thuis. Ik ga de baan op in Limburg en sinds kort ook in Vlaams-Brabant. Het is hard werken, maar hoe harder ik werk, hoe meer ik verdien. Ik ben in vaste loondienst, maar werk ook op commissie.”

Voetballen is hij blijven doen, al is het momenteel op een heel bescheiden niveau, in de Voerstreek bij SK Moelingen. “Een clubje met ambitie en prachtige installaties waar tijdens de zomermaanden ook MVV en Sint-Truiden op oefenkamp kwamen”, vertelt Mario Sabbadini. “Soms hebben we ook wel te lijden van de taalstrijd in deze streek. Het veld is al eens met een bijtend product bewerkt en ook de tribune stond al eens vol graffiti van Retour à Liège. Met wat zelfdiscipline in mijn job kan ik me makkelijk voor het voetbal vrijmaken. Met voetballen in derde klasse zou het moeilijker te combineren zijn. Jammer genoeg heb ik nog geen tijd vrij kunnen maken voor een trainerscursus, maar dat komt nog wel. Eén ding weet ik zeker : deze job geef ik nooit meer op voor het voetbal. In deze economisch onzekere tijd is dat niet meer verantwoord als je een gezin hebt.”

Hij blijft het voetbal wel van nabij volgen. “Ik ben geabonneerd op Sport/Voetbal Magazine en op Voetbal International in Nederland. Ik woon ook geregeld wedstrijden in eerste klasse bij : in Genk of Standard, maar ook wel eens in Ajax en Birmingham, waar mijn goede vriend Nico Vaesen speelt. Hij was lange tijd mijn klasgenoot en we speelden samen nog bij de jeugd van Tongeren. Trouwens, niet alleen de verplaatsingen naar de mooie stadions van de Premier League zijn de moeite waard, ook stokoude arena’s zoals die van Stockport County lonen de moeite. Heerlijk om daar naar het voetbal te gaan.”

Als speler trok Sabbadini twee keer op buitenlands avontuur. Eerst naar MSV Duisburg in de Duitse Bundesliga, nadien naar het Griekse Athinaikos. “Bij Duisburg”, weet hij nog, “werd ik omgevormd tot rechtsachter en kwam ik geen minuut aan spelen toe. Het was een grote stap in het onbekende. Fysiek heel zwaar onder trainer Funkel, die nu bij Keulen werkt. Soms was er een Lauftrainingslager, een week oefenkamp zonder voetbalschoenen. Vreselijk ! Financieel was het uiteraard wel interessant, maar wie op zijn 25ste niet speelt, kan niet gelukkig zijn. Bij Athinaikos, één van de kleinere clubs uit Athene, speelde ik wel geregeld en wisten we ons ook te handhaven. Maar familiaal was het verre van ideaal. Mijn vrouw en mijn zoontje, dat toen één jaar was, zaten vaak alleen op het appartement, terwijl ik op afzondering moest.”

“De beste herinneringen”, besluit hij, “bewaar ik dan ook aan mijn periode in eigen land. Vooral voor Jos Verhaegen heb ik een grote bewondering. Wil je dat zeker vermelden ? Hij is de meest correcte man die ik ooit in het voetbal heb ontmoet, ook al was hij bijzonder veeleisend.”

door Stefan Van Loock

‘Jos Verhaegen is de meest correcte man die ik ooit in het voetbal heb ontmoet.’