Wimbledon kreeg mooie winnaars. Zowel Venus Williams als Roger Federer evenaarden een record. De rest van de spelers hadden het over een nachtmerrie, ook Justine Henin.

Het derde grandslamtoernooi van het jaar werd een vreemde bedoening. Door het verschrikkelijke weer kwam er heel wat improvisatie aan te pas om Wimbledon op zijn tweede zondag af te sluiten. Spelers spendeerden meer tijd in de kleedkamers dan op de baan. Het schopte het programma overhoop en bepaalde delen van de tableaus haalden voordeel uit het ingewikkelde speelschema. Voor Justine Henin leek er lange tijd geen vuiltje aan de lucht. Na één week op de All England Club had ze welgeteld vier uur tennis op de teller staan. En wat voor tennis. Met haar doordachte aanvallen, superbe volleys en agressief spel oogstte ze lof van publiek en kenners.

Samen met Amélie Mauresmo was Henin de speelster die de spirit van grastennis het best vertaalde naar de baan. Henin leek op weg naar die ene ontbrekende titel op haar palmares. Met een zege op het mythische grastoernooi zou de 25-jarige Waalse bijtreden tot het illustere kransje van negen vrouwen die in hun carrière alle vier de grandslamtoernooien wonnen. Onder de actieve speelsters is enkel Serena Williams daartoe in staat gebleken en in heel de sportgeschiedenis waren er maar vijf mannen die het kunstje voor elkaar kregen. Henin wist dus waarop ze mikte. Niets leek lange tijd die legendarische prestatie in de weg te staan. Zeker niet toen onze landgenote in de kwartfinale de jongste Williams opzijzette.

De ronde daarvoor had Serena nog de meest dramatische partij van de veertiendaagse gebracht. Tegen Daniela Hantuchova werd ze geveld door krampen, viel ter aarde en lag gedurende tien minuten kermend op de grond. Een regenonderbreking – eindelijk nog eens op een goed moment zal Williams gedacht hebben – bracht soelaas. De achtvoudige grandslamkampioene werd tijdens de twee uur durende pauze opgelapt en mepte zich in de derde set op wilskracht en status naar die ontmoeting met Henin. Daarin had Williams geen last meer van haar verkrampte kuit maar wel van een verstuikte duim én van Justine Henin. “Mentaal was het een zeer intense partij”, zei het eerste reekshoofd na haar zege in drie sets, “Maar van Serena winnen is toch een referentie op gras.”

Toch recordje

Met deze geestelijke boost leek ze klaar om het slot van het toernooi in te gaan. Tegen de bescheiden Marion Bartoli mocht een finaleplaats haar niet meer ontsnappen. De 22-jarige Française, met Corsicaanse wortels, sleepte een mooi verhaal met zich mee – ze werd volledig opgeleid door haar autodidactische vader, een ex-huisarts – maar ook wat overtollige kilo’s. Bovendien was ze één van de speelsters die geprofiteerd had van de onorthodoxe programmering van de wedstrijden en het instabiele weer. In de vierde ronde versloeg ze zo totaal onverwachts het nummer drie van de wereld, JelenaJankovic, en die wist waaraan dat toe te schrijven was. “Op het eind van de dag is het niet het tennis dat het verschil maakt maar wel de persoon die mentaal en fysiek het frist kan blijven”, zei de Servische over het lange wachten. “Na elke regenbreak kwam Bartoli beter en beter terug. Er was geen reden voor mij om die match te verliezen maar in dit soort omstandigheden kan alles gebeuren.”

Dat was misschien een beetje te weinig krediet voor Bartoli want die versloeg daarna niet alleen Michaella Krajicek in de kwartfinale maar ook, en dat was dé sensatie van het toernooi, Justine Henin. Alles had in het voordeel van de zesvoudige grandslamkampioene gesproken. Dit was de vijfde halve finale op Wimbledon voor Henin tegenover de eerste voor Bartoli. In hun vorige twee ontmoetingen had ze nooit problemen ondervonden tegen de Franse en voor aanvang van Wimbledon had ze met haar nog de vloer aangeveegd op het gras van Eastbourne. Het was echter Henins dagje niet. Na een vlotte eerste set kraakte ze volledig en liet ze Bartoli het commando overnemen. “Ik begrijp niet wat er gebeurd is”, was het enige dat de grote favoriete kon uitbrengen na afloop van haar nachtmerrie op centre court. Bartoli wist het wel, zij stond in haar eerste grandslamfinale ooit terwijl ze nooit verder was geraakt dan de vierde ronde van Roland Garros.

In de eindstrijd kwam ze evenwel tegenover een oude bekende te staan. Venus Williams was geen oude kennis van Bartoli, maar wel van het Wimbledonpubliek. De laatste acht jaar had er zich immers zeven keer een Williams bij de finalisten geschaard. Dit keer dus de oudste van het fameuze zusterpaar. Bij het begin van het toernooi had Venus zich nog achteraan het rijtje topfavorieten aangesloten maar na haar twee eerste, desastreuze rondes geloofde niemand in de kansen van de drievoudige winnares van de Rosewater Dish. Edoch, na een fabuleuze vierde ronde tegen Maria Sharapova was Venus (27) niet meer te stoppen. Met haar ongelooflijke services en opvallende reikwijdte liet ze alle tegenstand kansloos. Zo ook de onervaren Bartoli in de eindstrijd. Venus Williams werd met haar zege de vierde vrouw in het open era – sinds de invoering van het professionalisme in 1968 – die vier keer Wimbledon op haar naam schreef. Toch nog een recordje dus. Jammer genoeg niet voor Henin.

Goddelijke Zwitser

Roger Federer deed ook zijn duitje in het zakje om deze Wimbledon niet alleen omwille van het slechte weer historisch te maken. Met zijn vijfde titel op rij evenaarde hij de recordreeks van BjornBorg van 1976 tot 1980. De koele Zweed zag zijn opvolger niet eens zoveel moeite nodig hebben om voor de 53ste keer na mekaar ongeslagen te blijven op gras. Op Wimbledon staat er geen maat op Roger Federer.

Wees er maar zeker van dat ook Rafaël Nadal daarvan overtuigd is. De twintigjarige gravelliefhebber uit Mallorca leverde al een zeer knappe prestatie om zich via een moeilijk parcours – vijf sets tegen Robin Söderling en Mikhail Youzhny onderweg – naar zijn tweede opeenvolgende Wimbledonfinale te werken. Daar hijzelf ook slachtoffer van het slechte weer was – de match tegen Soderling strekte over vijf dagen – kon hem niet verweten worden dan hij het in de halve finale iets makkelijker had. Zijn tegenstander, Novak Djokovic, één van de smaakmakers van een uitstekend mannentoernooi, moest met verschillende letsels de handdoek gooien na bijna drie sets. De twintigjarige Serviër had in zijn achtste en kwartfinale meer dan negen uur op de baan gestaan en kwam door de snelle opeenvolging van wedstrijden niet meer aan recupereren toe. “Ik ben echt niet gelukkig hoe het programma hier is aangepakt”, lamenteerde Djokovic nogmaals over het niet gebruiken van de middelste zondag. “Hopelijk trekken ze er hun lessen uit.”

Eén ding leerde men wel uit het mannentoernooi : de nieuwe generatie neemt het over. Exponent deze keer, naast Nadal en Djokovic, was de Fransman Richard Gasquet. Die bereikte via een knappe thriller tegen Andy Roddick de halve finale. Dat hij bij de laatste vier energie tekort kwam om Federer te verontrusten kon hem niet ten laste gelegd worden. De goddelijke Zwitser is nog niet aan zijn laatste kunststukje toe op Wimbledon. Dat weet ondertussen ook Bjorn Borg.

Dak gevraagd

Met het uitschuifbare dak in aanbouw had Wimbledon dit jaar zijn voorzorgsmaatregelen getroffen. Net voor aanvang werd een contract afgesloten met Ambre Solaire. De producent van zonnebrandcrème mocht de pool van twaalf officiële sponsors vervoegen en kreeg de opdracht de toeschouwers van zonnebrand te behoeden. Met een centre court zonder beschutting – het dak is pas in 2009 klaar – zouden de fans veel harder blootgesteld worden aan de nietsontziende zon.

De weergoden dachten er anders over. Zij wreven het er nog eens hard in waarom het transparante dak nodig is. Het werd de miezerigste Wimbledon van de afgelopen 25 jaar. Regen teisterde de 121ste editie van het historierijke grastoernooi van begin tot bijna het eind. Enkel dinsdag van de eerste week werd gespaard van buien, wat uiteindelijk voor een haast onoverkomelijke achterstand zorgde in het speelschema. Op de dinsdag van de tweede week stond de organisatie maar liefst 177 wedstrijden achter op het officiële programma. Meteen werd beslist om de matchen van het juniorentoernooi in te korten en naar nabijgelegen banen te verplaatsen. Deelnemers werden gek van het vele wachten en het voortdurend op- en afgaan van de banen.

De beslissing van hoofdreferee Andrew Jarret om de heilig verklaarde middelzondag niet te gebruiken als wedstrijddag werd niet geaccepteerd door een groot deel van het spelerskorps. De organisatie opperde dat het toernooi op zaterdagavond nog niet genoeg achterstand had opgelopen om al over te gaan tot deze drastische maatregel – maar drie keer eerder in de geschiedenis van Wimbledon werd er gespeeld op de traditionele rustdag – en volgde de meteorologische dienst die ook op zondag neerslag had aangekondigd. De dag bleek uiteindelijk bijzonder aangenaam te zijn.

Toppers als Nadal en Djokovic uitten hun ongenoegen over wat zij als een gebrek aan respect voor de spelers ervoeren. Zo kreeg Roger Federer door het vervormde speelschema maar liefst vijf dagen vrijaf – tot ook hij uitregende op dag zes – terwijl Rafaël Nadal over één partij even lang deed. Begin tweede week kon de Wimbledonshop al meegeven dat hun best verkochte item niet onverwacht de groenpaarse paraplu was, zesduizend stuks gingen ervan over de toonbank.

Bom duiten

Door het verschrikkelijke weer werden niet alleen de spelers chagrijnig. Ook aan de toeschouwersaantallen voelde Wimbledon de slechte klimatologische omstandigheden. Samen met de terreurdreiging – net voor aanvang van de kampioenschappen ontploften er bijna twee bomauto’s in het centrum van Londen – maakte dit de rekening van het derde grandslamtoernooi van het jaar. De befaamde queue, waar elke morgen stewards zo’n 500 tickets voor het centre court uitdelen aan wie het eerst verschijnt, was bijna de hele veertiendaagse onderbemand. De publieke belangstelling dook flink naar beneden, waarbij ook de niet-deelname van lokale held Andy Murray zijn effect had, en zal Wimbledon een bom duiten gekost hebben. Normaliter goed voor zo’n 37 miljoen euro winst verloor de organisatie nu al zo’n 1.250.000 euro aan regentickets die het moest terugbetalen.

Op zaterdag geraakte Amélie Mauresmo maar aan 57 minuten tennis. Bij minder dan uur competitie op een dag ziet Wimbledon zich verplicht de hele kost van een kaartje voor centre court terug te betalen. Bij minder dan twee uur tennis wordt de helft gecompenseerd. Een serieuze slok op de borrel voor de schatbewaarder van Wimbledon en een kleine troost voor de fans. Die waren, samen met de spelers, nog de grootste dupe van deze door en door natte en grijze veertiendaagse.

Edoch, er bleek ook een winnaar te vinden aan Church Road. Het gras. Dat bleef verbazingwekkend groen. S

Door Filip dewulf