Ghanees, geboren op 11 juli 1986 in Kumasi. 1,75 meter – 65 kilo. Profiel: de lachebek.

Profiel: de lachebek.

N ana Asare: “Ik hou van lachen en grapjes uithalen. De laatste grap die ik uithaalde, was met Iddi: ik stopte een heleboel kleine papiertjes in zijn weelderige haardos, hij merkt daar toch niets van. ( brede glimlach) Björn Vleminckx is ook een van mijn favoriete slachtoffers. Uiteraard pakken ze mij af en toe terug, geen probleem. Onlangs had Iddi vlak voor de training mijn schoenen verstopt: ik zocht als een gek, uiteindelijk bleken ze gewoon in mijn kastje te staan. ( grijnst) A good one. Iddi is de enige persoon die ik hier vertrouw, we kennen elkaar al negen jaar, van op de Ghanese voetbalschool van Feyenoord. Ik vertrouw niet snel mensen, zelfs wanneer ik iemand al lang ken. Vertrouwen moet je verdienen, niet geven.

“De trainer roept veel en Afrikanen houden niet van roepen. Nu ben ik dat gewoon, maar vroeger had ik het daar moeilijk mee. Ik dacht dat het persoonlijk was. Ik herinner me nog die eerste maanden … ( blaast) Ik vroeg me constant af wat ik fout deed. Hij schold me eens de huid vol omdat ik een verkeerde pass gaf. Ik was toen amper twee dagen bij de club. Ik dacht: I’m gonna have a tough season. Gelukkig bleek het mee te vallen. Nu weet ik dat de trainer het goed bedoelt, hij wil ons scherp houden. Ik denk er soms het mijne van, maar ik hou mijn mond. Wellicht heb ik zelfs zo iemand nodig, want als je mij mijn gang laat gaan, zou ik te relaxed zijn. Ik hoor hem soms langs de kant schreeuwen, maar dan denk ik: oké, laat mij mijn job maar doen.

“Onlangs werd ik voor een interland opgeroepen, maar ik zat in de tribune. Op zulke momenten ben ik kwaad en ontgoocheld. Mijn moeder suste me door te vertellen dat ik nog jong ben, er komen kansen genoeg. Ook mijn vader heeft me altijd gesteund, al kent hij weinig van voetbal. Ik mis hen.

“Hier in België kreeg ik een dochter, Garcelle, veertien maanden. Ze is het kindje dat ik samen met mijn ex-vriendin kreeg, ook een Ghanese. Ik ben blij met Garcelle, ook al lijkt ze niet echt op mij: ze is veel lichter van huidskleur dan ik. Elke dag na training ga ik haar bezoeken en soms pak ik haar mee de stad in om te shoppen. Soms vragen de mensen op straat: is dit jouw dochter?

“Buiten de club praat ik zelden over voetbal. Ik houd mijn problemen voor mezelf. Enkel mijn moeder bel ik geregeld om te praten. En er is mijn vriendin, Kimberley, we wonen samen bij haar ouders in Hove. Ik zit meestal thuis films te kijken, vooral Ghanese, om de band met mijn vaderland te behouden. Oorlogs- of horrorfilms zeggen me niets. Al dat hersenloos schieten vind ik saai, geef mij maar een goed verhaal of een grappige komedie. Ik leer veel uit films of documentaires, ik kijk bijvoorbeeld vaak naar Discovery Channel. Ik lees ook graag. Momenteel ben ik bezig in een biografie over Bill Clinton, over het schandaal met Monica Lewinsky. Barack Obama interesseert me ook en niet omdat hij zwart is, maar omdat hij zo intelligent spreekt en de mensen hoop geeft.” S

door matthias stockmans – fotografie: Jelle Vermeersch