Wat een momentopname moest worden van de stand van zaken net voor de terugwedstrijd in Marseille, werd plots een afscheidsinterview. Aan het woord : Marc Brys.

De niet beantwoorde oproepen op zijn mobiele telefoon tijdens het interview meldden het ontslag van Marc Brys, die zich inspande om de problemen van Germinal Beerschot te duiden. Dat het zíjn problemen niet meer waren, vernam betrokkene dus iets later dan bedoeld…

Hoe het fout kon lopen

Marc Brys : “Dat we te weinig punten hebben, heeft zijn redenen. Op Charleroi begonnen we goed, kregen we mogelijkheden, maar in de tweede helft pakten we een doelpunt na een individuele fout en dan is het tegen zo’n ploeg moeilijk terugkeren. Thuis tegen Westerlo was het spel niet goed, van geen van beide ploegen. Een gesloten wedstrijd die afstevende op een logische 0-0, tot in de slotfase die verrassende uithaal van Bjorn De Wilde ons nekte. Op Anderlecht werden we bestolen, van de drie punten. Tegen Gent wonnen we moeizaam.

“Op Zulte Waregem hadden we het goed onder controle. De eerste helft trapten we in het spel van de tegenstander, die graag countert. Dat werd aan de rust gecorrigeerd, waarna je een draak van een wedstrijd kreeg. Uit een tegenaanval scoorden we, waarna je het gewoon moet uitspelen. Maar toen kreeg Lolo een tweede gele kaart. Uiteindelijk ging iedereen nog over de schreef en gooide je de punten weg. Volgde de thuiswedstrijd tegen La Louvière, die voor druk zorgde. We kwamen 1-0 voor, maar toen was er plots paniek. We slikten te makkelijk een tegengoal en vervolgens merkte je dat La Louvière bevrijd speelde en dominant werd. Het puntje was terecht.

“Op Cercle was de voorbereiding perfect, maar we brachten de bal te snel in de zestien. Vervolgens botsten we op een wereldgoal van Pivaljevic. Wij troffen de lat : als het tegen zit, zit alles tegen. Volgde nog een goal voor de rust en een rode kaart erna. De wedstrijd tegen Marseille stond erbuiten in mijn ogen. Er is daar te snel wat meewarig gedaan over onze prestatie tegen een toch zeer goeie ploeg. Ik vond dat we het behoudend moesten aanpakken, hopen dat we de nul konden houden, om vervolgens tegen te prikken. Dat eerste is gelukt, het tweede niet.”

De kritiek : te behoudend

“Voetbal is een zaak van keuzes en daar was het evenwicht wat zoek. De bal moet in de zestien komen, hetzij door infiltraties vanuit het centrale gedeelte, hetzij door de snelle omschakeling met spitsen die op de counter spelen. Voor dat laatste werd Dosunmu aangeworven. Uit de wedstrijden tegen Anderlecht en Gent bleek dat hij bepalend kon zijn. Toen hij vervolgens door een vervelende blessure wegviel, werden de keuzes anders en, zo bleek, te snel gemaakt. Er werd te snel gelopen, met te weinig variatie. Als de centrale verdedigers van de tegenstander kopbalsterk zijn, helpen lange ballen niet. Je moet variëren en dat hebben we niet gedaan.

“Tegen La Louvière en tegen Cercle hebben we het over een andere boeg gegooid, hebben we getracht aanvallender te voetballen met drie spitsen en twee aanvallende middenvelders. De bedoeling was zelf het spel te maken door meer acties meer dreiging in de zestien te krijgen. Dat is te weinig gelukt. Er zijn te weinig aanvallende kwaliteiten om dominanter te spelen. Je moet altijd zoeken naar kwaliteiten die een groep heeft en die lagen hier bij het organisatorische, het defensieve, de discipline.

“Maar vorig jaar merkte je dat een systeem dat vooraf werd afgeschreven als ultradefensief, ook zeer offensief kon zijn. Standard speelt met één spits, maar het staat wel eerste met mooi voetbal. Wat telt is het evenwicht, de animatie, de posities tegenover elkaar.”

Het excuus : de afwezigen

“Daar praat ik niet graag over, want elke ploeg heeft zo’n verhaal. Je miste wel balvastheid, zowel voorin als in het aanvallende compartiment net over de middellijn. Ik ben opnieuw met vier achterin gaan spelen, om iemand meer naar voren te kunnen brengen, maar het lukte niet. We zijn ook niet meer in het bezit van de selectie van vorig jaar. De diepe cross van Hoefkens was een wapen dat vorig jaar verluchting bracht, net als de balvastheid van Cruz. Messoudi was dan een van de lopende mensen die perfect in dat profiel pasten. Zoals Hen- drikx of Snoeckx dat ook kunnen. Dat is volgens mij de toekomst van het voetbal. Veel meer dan het tiktakvoetbal à la Barcelona. De sterren van nu zijn voor mij de lopende mensen op het middenveld, mannen als Gerrard, Lampard, Kaká.”

De teleurstelling

“Een speler als Öztürk heeft te veel talent om niet te slagen, maar hij heeft tijd nodig. Tijd die er niet is. Je moet hem in bescherming nemen, trachten te overtuigen dat hij iets minder vanuit stilstand moet spelen, meer vanuit de beweging. Mee moet denken in balverlies, bij de omschakeling. Maar dat zijn enorm veel dingen op korte tijd, terwijl wij direct rendement eisen. Hetzelfde verhaal geldt voor onze spits uit Kameroen. Technisch vaardig, fysiek een jongen met présence, maar hij laat zich nog iets te makkelijk wegzetten en zijn handelingssnelheid is nog iets te traag.

“We komen altijd op hetzelfde neer : de tijd en de rust om aan de problemen te werken krijg je niet, vanwege de resultaatdruk. Vorig jaar heb ik ook een tijdje moeten zoeken, maar de oplossing is er uiteindelijk gekomen en we hebben een prachtige tweede ronde gespeeld met de bekerwinst als toemaatje. Ik vind niet dat het achteruitgaat. Een zevende plaats in het eerste jaar, een zevende plaats vorig seizoen – want de punten van Cruz rekenen wij erbij – plus bekerwinst. Het werd niet minder, het was alleen een mindere periode. Maar alles staat en valt met resultaten, het heeft geen zin om nu rancuneus te worden, of om me heen te schoppen.

“Ik heb geprobeerd mijn manier van werken aan te houden. Ik zat wel met een enorme grote selectie, 27 of 28 mensen. Als het dan moeilijk gaat, is het moeilijk om die groep als groep te laten werken. De voedingsbodem voor frustratie is veel groter als de resultaten afwezig blijven. Voor de match tegen Cercle hadden we een goed gesprek, dat we terug moesten naar de basisbeginselen van solidariteit, elkaar helpen. Je mág misnoegd zijn dat je niet bent geselecteerd of op de bank moet zitten, maar dat mag niet negatief werken. Het clubgebeuren moet primeren boven het individueel belang.”

De signalen

1. Het forum

“Ik denk dat de reacties op zo’n web- site niet representatief zijn voor de hele supportersschare. Ik begrijp best dat ze hun ontevredenheid uiten tegenover de trainer. Na de wedstrijd tegen Cercle stonden er ons een paar op te wachten. Daar ben ik allemaal zeer filosofisch in. Als het goed gaat, zijn het gouden supporters, nu het niet goed ging, uitten ze zich anders. Ik had steun genoeg van anderen en probeerde dit in de juiste perceptie te zien. Ook mijn kinderen hebben op school hun deel gehad. Ik blijf daar allemaal rustiger onder. Ik kan scherp zijn in de cabine, maar het heeft geen zin om elders ruzie te zoeken. Ik vond het veel nuttiger mijn energie te steken in oplossingen dan in randfenomenen.”

2. Het uitblijven van de beloofde contractverlenging

“Mijn contract liep af op het einde van het seizoen en ik had al lang een mondeling akkoord om het te verlengen. Ik vond het niet nodig op het ondertekenen aan te sturen, omdat ik vond dat ik eerst moest bewijzen dat ik het tij kon doen keren. Dat de voorzitter ( Jos Verhaegenis dat officieel niet, nvdr) niet tevreden was, vind ik logisch. Ik had alleen gedacht dat hij het allemaal wel herkende en snapte dat rust belangrijker was dan polemiek. Ik heb gekozen voor een job waar prestaties belangrijk zijn. Daar doe ik nu niet flauw over, ook al is er geen vangnet. Ik heb immers mijn ontslag gegeven bij de politie. Na lang overleg thuis, die beslissing was moeilijker dan ik op voorhand dacht. De verantwoordelijkheid voor je gezin, een vrouw en twee dochters : dat is toch iets waar je aan denkt. Een jonge kerel van twintig springt daar zonder nadenken in, ik heb wat langer nagedacht.”

door Peter T’Kint

‘Alles staat en valt met resultaten, het heeft geen zin om nu rancuneus te worden.’