Nu het Europese avontuur is afgelopen, kan Club Brugge zich weer voluit concentreren op de nationale prijzen. Met Lior Refaelov, eindelijk opnieuw zogoed als fit, als uitblinker?
Op 197 wedstrijden staat de teller van Lior Refaelov, de 30-jarige Israëliër van Club, die in de zomer van 2011 kwam om er de blessuregevoelige Ronald Vargas op te volgen. Na een heel leven in dienst van Maccabi Haifa, met vier titels en de individuele bekroning als Voetballer van het Jaar, was de golden boy toe aan een nieuwe uitdaging. Club Brugge als tussenstap naar de Premier League, zo zat het toen in zijn hoofd. Hij kwam in een zomer waarin Club een hele transformatie onderging. Offensief was er de creativiteit en het genie van Refaelov, maar ook die van Barçaproduct Víctor Vázquez, defensief de Scandinavische kracht van Stenman, Almebäck, Høgli en Zimling. En ergens daartussen moest ene Thomas Meunier van Virton zijn weg zoeken. Die toen nog compleet onbekende Ardennees zou uiteindelijk nog de meest geslaagde transfer van die zomer worden.
Mannen maken plannen, maar soms haalt de realiteit die onderuit. Vijf jaar later, in zijn zesde seizoen voor blauw-zwart, zit Lior Refaelov nog steeds in Brugge, als enige uit die groep van toen. Van zijn droom over de Premier League kwam niks in huis. Zijn manager was de enige die het na twee jaar Brugge nog eens oppookte. ‘Refaelov = Premier League‘, tweette hij op 2 juni 2013. Het was na zijn tweede seizoen bij Club, qua doelpunten nog een van de betere (zie tabellen), maar helemaal gelukkig was Refaelov in West-Vlaanderen toen niet. In het countervoetbal van Juan Carlos Garrido heetten de uitblinkers die dagen Carlos Bacca en Maxime Lestienne. De rechterflank, met naast Refaelov de zichzelf toen nog als rechtsachter ontdekkende Thomas Meunier, draaide niet op volle toeren. Het was voor Refaelov hard werken en diep terugplooien. De artiest was wat triest, zijn partner Gal, met wie hij na zijn eerste seizoen in Brugge was getrouwd, en hij misten de zon en het licht. De geboorte van hun zoontje Adrian was een troost.
Ergens in het najaar van 2013 draaide Refaelov de knop om. Net als heel Club Brugge, dat na 2,5 seizoenen van instabiliteit (Refaelov moest zich achtereenvolgens aanpassen aan Koster, Daum, Leekens en Garrido) resoluut kiest voor één aanpak: die van Michel Preud’homme. Die werkt er hard aan om de wisselvalligheid uit het spel te halen. Ook bij Refaelov, die in die beginperiode iets meer dan hem lief is op de bank zit.
Dat eerste seizoen onder Preud’homme is er voor de Israëliër nog eentje met vallen en opstaan, maar met 14 assists (waarvan 4 tijdens de play-offs) legt hij toch zijn hand op het spel. Toen veel meer dan Vázquez, die in de lente van 2014 in de beslissende nacompetitie niet één wedstrijd kan starten. Club ziet en evalueert dat en beloont Refaelov een eerste keer met een contractverlenging. Zijn verbintenis tot 2015 wordt opengebroken tot 2017. Van Engeland is op dat moment geen sprake meer, wel heel even van een terugkeer naar Israël, naar Maccabi Tel Aviv. De zon en de partner, weet u wel.
COMPLEMENTARITEIT
In het tweede seizoen onder Preud’homme, bekroond met Europees succes, een bekertriomf en uiteindelijk net geen titel, ontploft Refaelov. Kijk maar naar de cijfers: meer dan 65 procent van de speelminuten in de competitie, zijn hoogste aantal in België. Zeven goals en vier assists in Europa, een volley in de bekerfinale tegen Anderlecht, die Club de beker oplevert en ooit nog als tattoo op zijn lichaam terechtkomt: assistkoning Refaelov is dat seizoen bij alle hoogtepunten van Club betrokken. De zoon van een verpleegster en een truckchauffeur heeft een miljonair na de bekerwinst in tranen doen uitbarsten, lacht hij fier. Zijn play-offs (4 goals) zijn geslaagd, al leveren ze geen titel op. De kers op de taart is een dochter, Mia, geboren vlak na de nederlaag tegen Gent en net voor de titel van de Buffalo’s.
Achteraf gezien is het alsof dat jaar het lijf alles heeft gegeven. Sinds de lente van 2015 is het immers kommer en kwel in het lichaam van Refaelov. Een ongelukkige trap na een kwartier vorig seizoen op het veld van STVV houdt hem van speeldag 1 tot begin december van de velden. Hij mist, op de laatste wedstrijd in de groepsfase na, de hele Europa League en een halve competitie. Nadien komt hij sterk terug en vindt hij een perfecte verstandhouding met Hans Vanaken. Twee maanden van intens geluk zijn het, tot pubalgie, iets waar eerder Gedoz, Vormer, Meunier én Izquierdo al mee sukkelden, roet in het eten komt gooien. In de bekerfinale scoort hij weer, maar het is de troostprijs voor de verliezer. In de play-offs is het, net als bij Engels, vooral het beheersen van de blessure en de pijn verbijten. Hij pakt dit keer wél de titel, maar stopt er voortijdig mee. Het is de vreemde logica van de sport: in zijn vijfde seizoen speelde Refaelov het minst, maar was de beloning het grootste: eerst de titel, daarna een tweede contractverlenging. Eind mei wordt die overeengekomen, op 27 juli ondertekend: 30 juni 2019 is nu de nieuwe einddatum. Refaelov zal dan 33 zijn.
Zijn dromen zijn dus niet allemaal uitgekomen. Die van prijzen met Brugge wel, een beker en een titel. Maar Engeland is een Kanaal te ver. De Champions League ook, tenzij misschien ooit in de toekomst. Voor een Gouden Schoen, iets wat hij zijn vrouw beloofde toen die de Gouden Pump won, is het lichaam ook te broos gebleken. Twee keer had hij er een gooi naar kunnen doen: in 2015 en 2016. Maar om als hoogste te scoren in het jaarreferendum (en niet seizoensreferendum) dat de Gouden Schoen is, was zijn voorjaar van 2014 niet goed genoeg en zijn najaar van 2015 onbestaande. Dus werd het respectievelijk in 2015 een dertiende plaats (Vázquez ging toen bij Club met de meeste stemmen lopen) en in 2016 een twaalfde (beste Bruggeling toen: Mathew Ryan). Straks, in januari, zal het niet anders zijn. Ruud Vormer komt dan ongetwijfeld als hoogste Bruggeling uit, samen met José Izquierdo.
Twee tweede plaatsen als Profvoetballer van het Jaar, wél een seizoensreferendum: dat is het voor de Israëliër als individuele bekroning. Plus veel waardering intern voor zijn veranderde rol in de kleedkamer: van momentenvoetballer, naar buiten uit aanvankelijk wat verlegen vanwege zeer onzeker over zijn Engels, tot een van de leiders. Inmiddels ook succesvol in de reconversie tot zakenman in luxeartikelen (diamanten, juwelen, horloges). Liefhebber van schoon: zijn droom is een Bentley en er goed uitzien is belangrijk. Maar op het veld een voorbeeld, ook verdedigend, in het aanjagen, het sturen. Uitstekend in het samenspel met de nummer 10, twee seizoenen geleden Vázquez, vorig seizoen Vanaken.
ECHTE START NA NIEUWJAAR
Op 197 staat dus de teller na vijf seizoenen – zijn zesde moet nagenoeg nog beginnen. Het was een frustrerende zomer: na de titel kreeg het lichaam direct rust, in de hoop dat de last in de schaamstreek zonder operatie zou verdwijnen. Doel: klaar zijn bij de start van de trainingen. Die start haalde hij, maar al vroeg werd duidelijk dat er opnieuw rust moest komen, in de hoop de Champions League te halen. In de opbouw naar begin september zei het lichaam in Kortrijk uiteindelijk toch neen. Op 22 augustus werd beslist alsnog te opereren. Op tien weken werd de onbeschikbaarheid toen geschat. Het werden er uiteindelijk de helft meer, ongeveer de periode van de titel tot de start van de Champions League… Maar dat is praat achteraf.
Met tot de winterstop nog zeven wedstrijden te gaan (vijf in de competitie, die van gisteren in de beker en één Europees) zit het ronden van de kaap van 200 er wie weet dit jaar nog in. In elk geval loopt zijn zesde seizoen in Brugse loondienst parallel met zijn vijfde: een échte start in december.
Het zal Club in elk geval minder vleugellam maken. Of liever: helpen om te vliegen op twee vleugels. De voorbije maanden draaide links met mondjesmaat, dankzij soms Izquierdo, andere keren Limbombe, maar was het rechts sukkelen. Vertaald in statistieken is dat: 48 procent van de aanvallen via de linkerkant, slechts 27 procent via rechts. Idem vorig seizoen, toen Diaby of Vossen dan wel een enkele keer Vanaken op rechts terechtkwamen. Dit najaar liet Preud’homme die vleugel grotendeels open voor een oprukkende Van Rhijn (of Cools). In de omschakeling was het dan aan Vormer om die flank af te dekken of aan Vossen om mee te verdedigen. Mét Refaelov komt er meer evenwicht.
Met gemiddeld drie schoten op doel per wedstrijd en tot voor de opvallende uithaal tegen KV Mechelen slechts 21 doelpunten gemaakt, nijpt het schoentje offensief bij de kampioen. In het kamp van Vanaken hopen ze met de terugkeer van de twee buitenspelers meteen ook op een wederopstanding van hun poulain, die een te wisselvallig najaar beleefde in afwezigheid van de Colombiaan en de Israëliër. Met op de rechterkant iemand die graag naar binnen komt en op links iemand die graag diepgang zoekt, heeft Vanaken in het geval dat ze beiden fit zijn, veel meer mogelijkheden om een bal af te spelen. En als straks ook nog Björn Engels hersteld geraakt van zijn schouderletsel, kan Brugge net als vorig seizoen de motor weer op hogere toeren laten draaien na Nieuwjaar. Vorig seizoen zagen we tot wat dat leidde.
DOOR PETER T’KINT – FOTO’S BELGAIMAGE
