Het toeval leidde Thierry Courtois en Gitte Lambrechts vorige week naar Boekarest, waar zoon Thibaut als doublure fungeerde voor Simon Mignolet en dochter Valérie een Europese bekermatch speelde met volleybalclub Oudegem. Sport/Voetbalmagazine zette zich twee dagen in hun spoor.

Flashback naar 8 juni dit jaar. Loting voor de Europese bekers damesvolleybal. Het kleine VC Oudegem, debutant op het internationale toneel, trekt het lot van CSM Bucuresti. “Vierde ploeg van Roemenië. Geen onhaalbare kaart”, vindt coach Sacha Koulberg, al loopt hij niet over van enthousiasme over de bestemming: “Boekarest is niet de meest attractieve plaats.”

Een ander geluid in Bilzen, in huize Courtois, waar aan de Roemeense hoofdstad wél een positieve connotatie vastkleeft. Een maand ervoor beleefde zoon Thibaut er immers het toppunt uit zijn carrière door met Atlético Madrid de Europa Leaguefinale te winnen. Een terugkeer, deze keer aan de zijde van dochter Valérie, zien vader Thierry en moeder Gitte dus wel zitten. Thierry noteert de match, op donderdag 15 november, in de grote gezinsagenda en merkt tot zijn steile verbazing dat de dag voordien al een andere wedstrijd staat ingeschreven: de voetbalinterland Roemenië – België. Allicht in… Boekarest, en misschien met zoon Thibaut in het doel. “Je kunt het zelf bijna niet bedenken”, lacht hij.

Fast forward naar vorige woensdag, 14 november. Een 49-koppige delegatie van VC Oudegem maakt zich in Zaventem klaar voor een tot in de puntjes voorbereide en historische trip. Amper drie jaar na de promotie naar Eredivisie en na een vierde plaats vorig seizoen mag de club uit de kleine Dendermondse deelgemeente proeven van de Challenge Cup. Aan de allereerste Europese campagne hangt een pittig prijskaartje vast, maar oude én nieuwe sponsors hebben de naar schatting 15.000 euro, los van het totale budget van 100.000 euro, zonder morren neergeteld.

Immense planning

Voor Valérie Courtois is dit geen internationale vuurdoop. Met VDK Gent behaalde de 22-jarige studente vorig seizoen nog de halve finale van de Challenge Cup en als vaste libero van de nationale jeugdselecties, en sinds mei 2010 van het A-team, reisde ze al de hele wereld rond, tot in China en Mexico. Ook voor Thierry en Gitte, zelf ex-topvolleyballers, is een vliegtuig nemen even vanzelfsprekend als met de fiets naar de bakker gaan. Dochterlief hebben ze al op verscheidene Europese verplaatsingen vergezeld en om de twee weken trekt een van hen, of allebei, naar Madrid voor de thuiswedstrijden van Atlético. “Geen grote moeite: op amper vijf uur staan we van in Bilzen, via Charleroi, aan het huis van Thibaut in Madrid”, zegt Thierry.

Enig probleem: de thuismatchen van Valérie vinden, in tegenstelling tot vorig seizoen, dit jaar in hetzelfde weekend plaats als die van de keepende zoon. Alle wedstrijden van de kinderen zien is dus onmogelijk, want ook de jongste zoon, Gaétan (16), speelt volleybal: bij eersteprovincialer Riemst. Bovendien is Thierry ook scout van eersteklasser Waremme. “Onze weekends zitten dus stampvol”, vertelt Gitte, die als zelfstandige kinesiste tijdens de week al heel wat uren klopt. “Telkens weer een immense planning, maar we proberen alles zo goed mogelijk te verdelen. We gaan heus niet alleen naar Thibauts matchen kijken. Met evenveel plezier zitten Thierry en ik op de tribune voor Gaétan en Valérie, op wie we even trots zijn. Doe het Valérie maar na: al jaren een volleybalcarrière combineren met een universitaire studie. Zij heeft het nog een pak drukker dan Thibaut.”

De keeper van Atlético moet zich sowieso geen zorgen maken als zijn ouders een wedstrijd in Madrid missen – “Thuis kijken we sowieso op tv of internet” – en ook daarnaast volgen ze hem op de voet. Zeker vader Thierry die, als financieel directeur van de Fordgarage Beckers, waakt over de euro’s en administratieve zaken van zijn zoon. Plús alle mediaberichtgeving: “De meeste artikels houd ik bij in mappen, al van bij de jeugdcategorieën. Van vorig seizoen heb ik zelfs een boek laten inbinden met alle verhalen uit Spaanse kranten en tijdschriften. Een mooie herinnering”, vertelt Thierry, die op zijn smartphone, via google alert, een mailtje krijgt met elk Nederlands, Frans, Engels en Spaans bericht waar Thibauts naam in opduikt. “Gemiddeld zo’n tien à vijftien per dag. Ik lees het allemaal, zodat we bij eventueel foute info direct kunnen ingrijpen. Begin van de maand meldden de Spaanse media bijvoorbeeld dat Thibaut volgend seizoen uitgeleend zou worden aan een Engelse club, terwijl we daar met Chelsea niet over gesproken hadden. Thibaut heeft dat gerucht via Twitter meteen ontkracht en benadrukt dat hij alleen op Atlético focust.”

Een tweet in het Nederlands én het Spaans, want dat spreekt de nationale doelman al sinds vorig jaar bijna even vlot als zijn moedertaal. “Hij heeft zelfs al in een taleninstituut mogen uitleggen hoe hij het Spaans zo vlug onder de knie gekregen heeft”, lacht Gitte, die zelf al privéles volgde. Ook Thierry is ondertussen, via een avondcursus, in de vertaalwoordenboeken gedoken. Net als Valérie, die voor het vertrek richting Boekarest nog vlug een blik werpt op een proefexamen Spaans, een bijvak bij haar studie bio-ingenieur.

Verboden voor familie

16.30 uur. Na de aankomst in de Roemeense hoofdstad bekijken Thierry en Gitte of ze voor de interland, om 21 uur plaatselijke tijd, hun zoon nog kunnen zien in het hotel van de Rode Duivels, waar hij ook sliep voor en na de Europa Leaguefinale. Na de maaltijd rest hen echter nog weinig tijd en bovendien laat bondscoach Marc Wilmots geen familie toe de uren voor de wedstrijd. “We willen Thibaut niet in een lastig parket brengen. Hopelijk zien we hem straks in het stadion, voor of na de match.”

Niet tijdens de partij, want zoals aangekondigd start Simon Mignolet in het doel. Die hield de voorbije dagen geen blad voor de mond: “Ik wil mijn basisplaats terug.” “Opvallend,” vindt Thierry, “maar Simon heeft het recht om ambitieus te zijn. Alleen jammer dat Thibaut vandaag niet op het veld staat, het had deze trip zo veel mooier gemaakt.” Al ziet Gitte toch een voordeel: “Op de bank zal hij tijd hebben om nog eens aan die fantastische avond in mei te denken. Zoals ook de herinneringen bij mij en Thierry zullen opborrelen. Zeker het moment waarop hij met de beker naar onze zitjes rende en er voor onze neus mee zwaaide. Kippenvel. Nog altijd…”

Die finale werd afgewerkt in de Arena Nationalã, een pareltje dat liefst 234 miljoen euro kostte en 55.600 kleurige zitjes telt. Vanavond zijn die echter voor geen tiende bezet, ondanks de spotprijs van 20 Roemeense lei of 4,41 euro voor een ticket. Een kaartje dat Thierry zorgvuldig bewaart. “Zoals van alle matchen.”

Onder de weinige toeschouwers: de 49-koppige, met tricolore shirts, hoeden en sjaals uitgedoste VC Oudegemdelegatie, die van bij de ingang begeleid wordt door minstens evenveel nors kijkende agenten en stewards. Maar dat belet Valérie en haar ploeggenotes niet om Thibaut uitbundig toe te zwaaien tijdens diens opwarming.

Twee medewerkers van de Belgische bond vragen Valérie even later of ze een microfoon bij haar mogen opspelden. Om het sfeergeluid van de bezoekende fans goed te kunnen weergeven, voor een reportage over de band tussen de Rode Duivels en hun supporters. “Werkt dat ook als ik naar het wc moet?”, lacht Valérie, die met alle ploeggenotes, en moeder Gitte, luidop de Brabançonne meezingt – “Verplichte kost bij de nationale volleybalploeg” – en goed twintig minuten later enthousiast recht veert als Christian Benteke de 0-1 scoort.

In een ander compartiment breken ondertussen relletjes uit tussen de schaarse Roemeense fans en stewards. Thierry bekijkt het rustig en ziet hoe Alexandru Maxim net na het half uur de gelijkmaker binnentrapt. “Of Mignolet hem had kunnen pakken? Ik zou de beelden moeten zien, maar de Roemeen plaatste de bal wel precies in de hoek. Anderzijds was de vrijschop van Shaun Maloney in de wedstrijd tegen Schotland ook heel goed getrapt, en die pakte Thibaut wel.”

In die match de nul houden, net als tegen Servië, heeft zijn zoon veel vertrouwen gegeven, zegt vader Courtois. “Je moet sindsdien al een wereldgoal maken om hem te kunnen kloppen, zoals Roberto Soldado van Valencia onlangs. ( met een Marco van Bastenvolley, nvdr) Thibaut heeft in Madrid veel progressie gemaakt: balvaster, nog meer gefocust – zeker tegen mindere tegenstanders – beter positiespel en coaching, plús vijf à zes kilo spieren bij gekomen. Voor elke training duikt hij ook een uur de fitnesszaal in: stabilisatieoefeningen, op advies van Lieven Maesschalck.”

Tijdens de rust kan Thierry zijn zoon toch de hand drukken wanneer die over de reclameborden tot aan de rand van de tribune jumpt. Veel tijd heeft Thibaut niet, maar de korte ontmoeting doet beiden zichtbaar deugd. Het gespreksonderwerp? “Niet bestemd voor de pers”, lacht Thierry geheimzinnig.

De volgende 45 minuten ziet hij de slordigheid in het spel van de Belgen sluipen. Ze slikken zelfs een penaltydoelpunt waarbij Gabriel Torje Mignolet naar de verkeerde hoek stuurt. Thierry, nadrukkelijk: “Een loterij? Onzin! Een strafschop is een psychologisch spel, waarbij keepers steeds langer wachten. Thibaut heeft daarvoor een geheim trucje, geleerd van László Köteles, en analyseert voor de match ook altijd de penalty’s van de vaste strafschopnemer van de tegenpartij.”

Een vloek volgt even later wanneer Romelu Lukaku een paar grote kansen de nek omdraait en vader Courtois op zijn smartphone merkt dat Zlatan Ibrahimovic vier keer gescoord heeft tegen Engeland. “Zo’n killer missen we nog, hé. Thibaut zegt vaak: zet Falcao ( zijn ploegmaat bij Atlético, nvdr) bij de Rode Duivels en we worden wereldkampioen”, aldus Thierry die na de match een sms van zijn zoon krijgt. “Hij wist in welke hoek Torje zijn penalty zou trappen. Hem niet onbekend, want zondag speelt Thibaut tegen Granada, de club van de Roemeen.”

No stress

Donderdagmorgen 9.30 uur. Terwijl de speelsters van VC Oudegem naar de sporthal trekken voor een laatste training, maken de andere leden van de delegatie zich op voor een citytrip langs de pompeuze gebouwen, monumenten en standbeelden, daterend uit de tijd van dictator Nicolae Ceausescu. “Altijd een leuk extraatje bij zo’n Europese verplaatsing. En nu zeker, want in mei hebben we van Boekarest alleen ons hotel en het stadion gezien”, zegt Gitte die ook Madrid al grondig verkend heeft. “Meer dan Thibaut, die allesbehalve een toerist is. Op vakantie trok hij vroeger altijd een lang gezicht als we iets bezochten. Voor hem is het ook moeilijk om rond te flaneren in Madrid, want overal klampen fans hem aan. Zelfs een passage in de Carrefour duurt al een half uur langer dan in het begin. Daarom gaat hij nu vaak zo laat mogelijk.”

Winkelen, zijn eigen potje koken: de twintigjarige keeper heeft het ondertussen allemaal geleerd. “Thibaut redt zich prima”, vertelt Gitte. “Alleen voor het schoonmaken en het strijken krijgt hij hulp van een mevrouw. Op een goed jaar is hij helemaal volwassen geworden en heeft hij zich ook de Spaanse mentaliteit eigen gemaakt: no stress.”

Dat blijkt wanneer Thierry even later het bericht krijgt dat Thibauts koffer, voor of na de vlucht richting Brussel, zoek geraakt is, én dat zijn zoon in Madrid ook nog eens te maken kreeg met een lekke band van zijn wagen. “Hij heeft dat op zijn gemak zelf hersteld. Waarom zich opjagen? Net als op het veld: ook daar panikeert hij nooit”, zegt Gitte, die zich een anekdote herinnert. “In een jeugdmatch stond hij eens heel ver uit zijn doel toen de tegenpartij een counter lanceerde. Maar in plaats van vlug terug te lopen, zoals de meeste keepers zouden doen, onderschepte hij de bal met een mooie tackle. Alle toeschouwers hadden hun adem ingehouden – ‘Wat doet díé nu?’ -, waarop Thibaut de schouders ophaalde: ‘Wat is het probleem?’ Hij was elf jaar…”

Een familietrekje, zo blijkt, want ook zus Valérie is naast en op het terrein de vleesgeworden rust. “Zelfs vroeger, toen ik nog danste en velen in de coulissen bevangen werden door plankenkoorts, bleef ik ijzig kalm. Genetisch bepaald, zeker?”, lacht de speelster van de nationale volleybalploeg.

Toch één verschil met haar broer: de verschroeiende ambitie om ook naar het buitenland te trekken heeft Valérie niet. “Ik ben realistisch: op een Belgische libero zitten de Europese topclubs niet te wachten. Die trekken eerder buitenlandse aanvalsters aan. En sowieso zijn in het damesvolleybal weinig euro’s te rapen. In tegenstelling tot in het voetbal, ja. Maar waarom zou ik jaloers zijn op Thibaut? Ik gun het hem van harte. En hij steunt mij ook, want hij heeft geïnvesteerd in een mooi appartement in Gent, waar ik nu woon en studeer.”

Die studie bio-ingenieur blijft in elk geval Valéries prioriteit nummer een. “Dankzij mijn topsportstatuut kan ik mijn twee jaar master afwerken in drie jaar en daarna trek ik misschien naar de VS voor een buitenlandse stage. Als het moet zonder volleybal, ja. Sowieso zal ik niet tot mijn dertigste op het veld staan. Al zeven jaar draait mijn leven alleen rond sport en studie, zelden heb ik vakantie gehad. Ik snak naar een normaal leven, en daarin wordt mijn job – misschien in de R&D-afdeling van een voedingsbedrijf – het belangrijkste. Allicht kan ik dan ook meer naar Thibaut en Gaétan gaan kijken, want daar heb ik nu amper tijd voor.”

Grauw decor

Het decor voor de volleybalmatch, de Sala Polyvalenta CFR Rapid, is ‘iets’ minder impressionant dan de voetbaltempel van Boekarest. Een typisch grijs sportcomplex uit het Oostblok, waar afgebladderde olympische ringen de inkomsthal moeten opfleuren en dat plaats biedt voor een paar honderd toeschouwers. Van enig onthaal is geen sprake, behalve de ‘begeleiding’ van liefst negen agenten. Hun enige taak: verhinderen dat de Oudegemsupporters blikjes bier binnensmokkelen, want van een bar hebben ze in Roemenië nog niet gehoord. En ook aan de vereiste lichtsterkte van 800 lux lijkt de zaal niet te voldoen. “Daar trekken ze zich hier blijkbaar geen moer van aan,” zegt ondervoorzitter Abdon Moens, “terwijl de gemeente Dendermonde volgende week ( morgen donderdag, nvdr) 2500 euro investeert in een aangepaste lichtinstallatie in de sporthal van Sint-Gillis, waar we voor de gelegenheid naar uitwijken. Voor en na de match is er ook een receptie voor sympathisanten en sponsors. We hopen op zeker vijfhonderd man.”

Een pak meer dan in deze sporthal, want de ruim dertig supporters van VC Oudegem, aangevuld met vier Belgische voetbalfans, overtreffen die van CSM Bucuresti, zowel qua aantal als qua decibels. “Aaaagem! Aaaagem!”, klinkt het in het dialect al tijdens de opwarming. Zelfs Gitte, die sukkelt met een bronchitis, vergeet haar hese stem en laat tijdens de match de spontane reacties – “Mooooi!”, “Goed zo!”, “Jaaa!”, “Ai!”, “Allee!” – over de lippen rollen.

Ook Thierry blijft allerminst onbewogen: verschillende keren veert hij recht, krult hij de vingers of slaat hij op de lege stoel voor hem. Een groot contrast met gisteren. “Logisch, gezien Thibaut niet speelde, al beleef ik een volleybalwedstrijd sowieso anders dan een voetbalmatch. Als ex-volleyballer zie ik direct wat er goed of fout loopt, die kennis heb ik in het voetbal iets minder. Valérie komt ook veel meer in actie dan Thibaut, want soms moet die op een match slechts vijf ballen pakken. Bij hem heb je eerder de voortdurende spanning: één grote fout als keeper kan cruciaal zijn voor winst of verlies – in een belangrijke wedstrijd zelfs voor zijn carrière -, terwijl een slechte receptie van Valérie niet fataal is. Naar een mindere partij van haar zal ook geen haan kraaien, maar een blunder van Thibaut gaat de wereld rond. Daar moet je mee leren leven.”

“Omgaan met fouten kunnen Thibaut en Valérie trouwens heel goed”, merkt Gitte ook op. “Direct focussen ze op de volgende bal. Een groot pluspunt op hun positie.” En dat is, naast de stressbestendigheid, niet de enige gemeenschappelijke kwaliteit: “Valérie heeft als libero snelle reflexen en is heel explosief. Zoals je bij Thibaut ( die tot zijn twaalf jaar volleybal speelde, nvdr) ook nog veel volleybaltrekjes ziet: zijn snelle motoriek, perfect aanvoelen wanneer de bal op zijn hoogste punt is… Het enige grote verschil is de lengte: ten opzichte van Thibauts dubbele meter ( 1m99, nvdr) is Valéries 1m71, in verhouding, vrij klein – de genen van Thierry’s ouders.”

Constant in emotie

Valérie kan ondanks haar kwaliteiten en ervaring niet verhinderen dat VC Oudegem eervol met 3-1 verliest. “Te veel fouten gemaakt in de opslag. Tegen een ploeg met meer métier kunnen we ons dat niet permitteren. Maar als we top zijn, kunnen we volgende donderdag thuis zeker winnen en nog een golden set uit de brand slepen.” Over haar eigen match is ze niet onverdeeld tevreden. “Degelijk, maar het kan veel beter. Ik ben nogal perfectionistisch”, zegt ze heel nuchter en objectief, zonder al te ontgoocheld te zijn.

Een eigenschap die zij, en Thibaut, van haar ouders overgenomen heeft. Thierry: “We blijven qua emoties vrij constant: zonder diepe dalen of hoge pieken. Het heeft geen zin om extreem blij te zijn en je succes van de daken te schreeuwen, want er volgt altijd een mindere dag.”

Voeten op de grond, het credo van de familie Courtois. “Sommigen mensen verwachten dat je plots een dikke nek krijgt omdat je zoon bij Atlético Madrid speelt, maar waarom zouden wij moeten veranderen of ons te goed moeten voelen om mee te gaan met een groepsreis als die van VC Oudegem?”, zegt Gitte. “Zoals ook Thibaut nog altijd dezelfde, gewone Thibaut is als toen hij vorig jaar richting Spanje vertrok – weliswaar iets meer volwassen. Nog veel meer dan al zijn sportieve prestaties zijn we daar het meest trots op. Dat hij zonder vedetteallures door het leven stapt, volop geniet van zijn sport en op zijn twintigste, net als Valérie én Gaétan, heel gelukkig is. Voor een ouder is er niets mooier dan dat te zien.”

DOOR JONAS CRETEUR – BEELDEN: IMAGEGLOBE

“Al zeven jaar draait mijn leven alleen rond sport en studie, zelden heb ik vakantie gehad. Ik snak naar een normaal leven.” zus Valérie

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content