Na het ontslag van Emilio Ferrera zijn ze bij KRC Genk tot de conclusie gekomen dat de ploeg behoefte heeft aan een trainer met een harde hand. Die inschatting kon kennelijk niet gemaakt worden toen de te lakse Mario Been in februari op straat werd gezet. Terwijl de kleedkamer toen al moest opgeruimd worden, trok Genk een trainer aan wiens oefenstof algemeen geprezen wordt, maar wiens boodschap op de een of andere manier niet aanslaat. Dat is geen nieuwe constatering. Toch kreeg Ferrera, die in 23 jaar al 17 keer van werkgever veranderde, het vertrouwen en werd zijn contract met twee jaar verlengd. Om vervolgens na één speeldag te worden ontslagen. Dat is, los van een zware vernedering voor Ferrera, een geklungel van de eerste orde.

In het zakenleven word je op dat soort verkeerde inschattingen afgerekend, maar in het voetbal blijven bestuursleden steeds weer buiten schot. Zelfs gevoelens van schaamte zijn hen in dat soort situaties doorgaans vreemd. Het heet dat niet iedereen achter de beslissing om Ferrera te ontslaan stond, zeker voorzitter Herbert Houben en technisch directeur Gunter Jacob niet, maar niemand die de eer aan zichzelf houdt en de verantwoordelijkheid wil dragen voor een falend beleid.

Ooit was KRC Genk een warme club die rustig probeerde het provincialisme te ontstijgen en onder Mario Been een tijdje het beste voetbal van België speelde. Nu is die gemoedelijkheid ingeruild voor arrogantie. Dat dit juist in Genk ook leidde tot ongenoegen van de supporters botst wel zeer brutaal met de eigenheid van de vereniging.

Clubs doen er goed aan zich op geregelde tijdstippen te bezinnen over hun DNA, maar in de plaats daarvan stippelen ze een weg uit en weten ze absoluut niet waar die naartoe leidt. Voetbalclubs werken met zulke budgetten dat er in de top echt geen plaats meer is voor amateurs en hobbyisten. De leiding moet naar professionals gaan die het voetbal kennen en beslissingsbevoegdheid krijgen in plaats dat ze zich voor alles moeten verantwoorden. Het is een constructie die in dit land alleen bij AA Gent lijkt te bestaan. Daar kan Michel Louwagie als manager redelijk autonoom functioneren.

Het lijkt erop dat de eerste wedstrijden van deze competitie niet door alle clubs serieus worden genomen. Standard bestond het op KV Kortrijk met een B-ploeg op het veld te verschijnen. Dat lijkt een minachting voor de competitie, maar het zet op hetzelfde moment nog maar eens aan het denken over deze gecontesteerde formule. Er blijft tijd genoeg over om eventueel opgelopen schade te herstellen. Veel belangrijker voor de Luikse club is de Europese wedstrijd op Panathinaikos.

Ook Anderlecht neemt de tijd voor (vier) versterkingen die nog worden aangekondigd. Net zoals Standard laat het geen steek vallen in de competitie. Ook vrijdag niet op het veld van KV Oostende – de eerste club die klaar was met haar huiswerk, maar haar start volledig heeft gemist. Het valt te hopen dat dit aan de kust niet tot paniek leidt. Ook trainers moeten in alle omstandigheden het vertrouwen krijgen om de sportieve stabiliteit te waarborgen. Karl-Heinz Rummenigge, de sterke man van Bayern München, deed wat dat betreft vorige week een opmerkelijke uitspraak. Hij zei dat zijn club nooit trainer Pep Guardiola zal ontslaan. Omdat ze geloven in diens vakmanschap, ook in mindere tijden. Een nobel streven. In de Belgische competitie is de trainersdans al jaren niet te stoppen. Bij de huidige zestien eersteklassers kwam het de afgelopen vijf jaar 77 keer tot een trainerswissel.

Juist Club Brugge stopte nu na turbulente jaren die trend en legt zijn lot tot medio 2019 in handen van Michel Preud’homme. De start van het seizoen werd niet gemist. Toch kon Club zondag na een zeer bemoedigende Europese wedstrijd tegen Brøndby de lijn niet doortrekken. Tegen een goed voetballend Lierse bleek blauw-zwart alleen gedurende een kwartier een hoog tempo te kunnen ontwikkelen.

Dat midweekwedstrijden achteraf steeds weer als verontschuldiging worden ingeroepen, blijft zeer vreemd. Terwijl je zeker in deze prille fase van het seizoen zou mogen verwachten dat drie wedstrijden per week geen te hoge belasting vormen.

DOOR JACQUES SYS

Soms moeten clubs zich bezinnen over hun DNA.