Niet toevallig is Rudy Smidts met de fiets naar de plaats van afspraak gekomen. Op zijn 51e oogt de vriendelijke Antwerpenaar nog zo scherp als een mes. “Ik speel ook nog altijd bij de veteranen van Mechelen”, vertelt de voormalige linksachter wiens sportieve visitekaartje voor zich spreekt: tussen 1984 en 2001 526 matchen en 16 doelpunten in eerste klasse, voor achtereenvolgens Antwerp FC, Sporting Charleroi, Germinal Ekeren, Germinal Beerschot en KV Mechelen. Met de Great Old winnaar van de Beker van België in 1992 en finalist van de Europabeker voor Bekerwinnaars in 1993, en daarbovenop 33 caps voor de Rode Duivels, onder meer op het WK 1994 in de Verenigde Staten.

“Op mijn 39e heb ik afscheid genomen van het hoogste niveau,” vertelt Smidts, “maar ik bleef actief in de lagere klassen: bij KFC Schoten, Dilbeek Sport en Itterbeek. Als speler-trainer of als assistent van Eric Viscaal bij Dilbeek. Eigenlijk had ik na mijn periode in eerste klasse een sabbatjaar moeten nemen om rustig na te denken over wat ik daarna zou doen, maar ik was geobsedeerd door het idee om zo snel mogelijk iets nieuws in het voetbal te vinden.

“Bij die ‘kleine’ clubs heb ik mooie momenten beleefd, maar het heeft mijn leven wel overhoop gegooid. Drie trainingen per week, de match in het weekend, jongeren opleiden… Veel meer werk dan in eerste klasse waar je als profvoetballer meer tijd kunt vrijmaken voor je familie. Bij Dilbeek zag ik Eric Viscaal echter meer dan mijn vrouw. Bijna elke avond was ik op de club. Die passie voor het voetbal heeft me een scheiding gekost.”

In 2006 ging Smidts in het dagelijkse leven als onderhoudsman aan de slag bij Maas International, een producent van koffieautomaten. Twee jaar later vond hij een nieuwe job bij AIB-Vinçotte Belgium, een dienstverlenend bedrijf op het gebied van keuringen en inspecties voor zowel de particuliere als de industriële markt. Een wereldspeler met 2500 werknemers en 15000 klanten. Smidts werkt in de kerncentrale van Doel, dezer dagen volop in het nieuws door de zware schade na een olielek. “Ik houd me er bezig met het onderhoud en de controle van de vorkliften. Een heel plezante job waarvoor ik ook al extra opleidingen heb gevolgd en examens heb afgelegd.”

Ruim twaalf jaar na zijn afscheid denkt Rudy Smidts met plezier terug aan zijn profcarrière. “Als Antwerpenaar vergeet ik nooit de bekerwinst in 1992 tegen KV Mechelen. 2-2 na verlengingen, en liefst 9-8 in de penalty’s. Voor mij zelfs nog mooier dan de Europabekerfinale die we het jaar erna op Wembley van Parma verloren.

“Ook aan mijn passage bij Charleroi, een familiale en warme club, bewaar ik heel goede herinneringen. Onder coach Robert Waseige heb ik me toen erg geamuseerd, vooraleer ik terugkeerde naar mijn roots in Ekeren.”

Smidts volgt het voetbal nog altijd van nabij en geniet op het veld, bij de veteranen van Mechelen, nog altijd van het spelletje, maar opnieuw trainer worden? “Neen, dank u, dat is niets meer voor mij”, lacht de Antwerpenaar, voor hij weer op zijn fiets springt en naar huis rijdt.

DOOR PIERRE BILIC