Milk Inc. mag een van de podia van Rock Werchter afsluiten. Teken des tijds.
De tijden zijn veranderd. In 1994 wou Herman Schueremans Noordkaap niet op Torhout/Werchter omdat het nummer Druk in Leuven te commercieel was. Twee jaar later weerde hij de groep rond zanger Stijn Meuris opnieuw omdat Satelliet Suzy hem aan wafels deed denken. Sarah Bettens – toen op het toppunt van haar roem – was niet welkom omdat ze ’te weinig credibel’ was ‘voor het left of center-publiek’.
Herman Schueremans was in 1996 nog dezelfde man met een missie die in 1977 met Torhout/Werchter startte. Hij wilde nog steeds de ‘betere’ muziek naar Vlaanderen brengen. In die tijd was de grens tussen ‘commercieel’ en ‘alternatief’ nog erg scherp. Hij werd ook bewaakt door een strenge grenspolitie. Schueremans scheidde het kaf van het koren op zijn festival. Wie op de heilige grond van Torhout of Werchter had gestaan, kon zich daarna de trotse eigenaar noemen van ‘ street credibility’, het hoogste goed in de rockwereld. Humo, De Morgen en Studio Brussel patrouilleerden eveneens tot de tanden gewapend langs de scheiding tussen rock en pop. Rock stond daarbij voor ‘geloofwaardig’, ‘artistiek’, ‘rebels’ en ‘integer’, terwijl pop stond voor ‘commercieel’, ‘hapklaar’ en ‘entertainment’.
Tot diep in de jaren negentig werd deze smaakoorlog op het scherp van de snee uitgevochten. Schueremans weigerde de weg van het snelle gewin te kiezen en nam soms grote risico’s op zijn affiche. Concurrenten als Marktrock en Beach Festival waren minder kieskeurig en speelden op veilig door ‘oude knarren’ of publiekslievelingen uit de Top 30 te programmeren.
Sinds Schueremans zijn festival verkocht aan Live Nation en de muzikanten levert voor zowat alle grote festivals van het land, is de Kulturkampf op de Vlaamse weiden geluwd. Zowat elke soort groep – of die nu edgy rock maakt, stomende dance of gladde meezingpop – heeft al op het podium van Rock Werchter gestaan.
Twee weken geleden laaide het oude smaakdebat plots weer op. Schueremans had bekendgemaakt dat Milk Inc. – de gladste dancegroep van het land – een van de podia van Rock Werchter mag afsluiten. De Morgen-redacteur Bart Steenhaut was vol lof over zoveel ruimdenkendheid. De Uitlaat-commentator van Humo verheugde zich dan weer om een andere reden op het optreden: ‘Eindelijk eens op een fatsoenlijk uur thuis, moet u maar denken’, antwoordde hij een briefschrijver die het nieuws ‘de beste aprilvis van het jaar’ had genoemd. Meer dan 4500 malcontente Werchtergangers vonden elkaar al snel op Facebook.
Is er iets mis met Milk Inc. op Rock Werchter? Uiteraard niet. Vrijheid, blijheid. Iedereen moet uit de bol kunnen gaan na de examenstress, ook de fans van Regi Pinxten. En misschien pikken ze op Werchter nog een paar steengoede groepen mee zodat hun muzieksmaak een beetje wordt aangescherpt.
Toch is het een teken des tijds dat de zelfverklaarde heraut van de goede muzieksmaak voor de zoveelste keer zijn grenzen verlegt om puur mercantiele redenen. Schueremans programmeert Milk Inc. alleen maar omdat de ticketverkoop van zijn festival een beetje tegenvalt. Bovendien is hij partner van het Sportpaleisproject van Milk Inc. Twee keer kassa dus. Is daar iets mis mee? Mag een ondernemer dan geen geld verdienen? Natuurlijk wel.
Maar ik heb toch heimwee naar de tijd dat ene Herman Schueremans moedig en eenzaam tegen de commerciële stroom in roeide om de Benelux onder te dompelen in een bad van kwaliteit.
Valt een wereld waarin iedereen alles goed moet vinden te verkiezen boven een wereld waarin we elkaar proberen warm te maken voor wat ons boeit en raakt?
Nostalgie? Et alors?
door Karl van den Broeck
