Nog ietwat onwennig, maar oprecht hopend op een goede afloop schuifelt Daniel Chavez het volgende luik van zijn voetbalcarrière binnen. De vooropgestelde eindbestemming van de 18-jarige Peruaan: Spanje of Engeland. De huidige tussenstop: Club Brugge.
E n la calle. Waar anders dan op straat geeft een jong Zuid-Amerikaans kereltje zijn eerste trappen tegen een bal ? Het was niet anders voor Daniel Chavez. Op zijn achtste ruilde de kleine Peruaan het asfalt voor de groene mat. In de Academia Deportiva Cantolao in Lima begon hij echt te bouwen aan zijn voetbalcarrière. Tien jaar later strelen zijn voetbalschoenen de Belgische grassprieten in het Jan Breydelstadion. “Deze velden zijn kwalitatief veel beter dan die in mijn thuisland”, geeft de aanwinst van Club Brugge mee.
“Ik ben al van jongs af aan een aanvaller. Rond mijn tiende posteerde een jeugdtrainer me een tijdje achter de spitsen. Ook dat lukte. Ik vind het niet erg als ik eens een rij achteruit word geschoven, maar eigenlijk ligt de voorste linie me toch het best.”
Vreemd gevoel
Gezapig knabbelt Chavez op een kauwgom terwijl een televisiezender hem verblijdt met een herhaling van de WK-kwartfinale tussen Engeland en Portugal. Vragen die hij ondertussen voorgeschoteld krijgt, werken bij momenten een lachje in de hand dat hij niet kan onderdrukken. Het lijkt te verraden dat hij het allemaal nog een beetje raar vindt, interviews geven in een ver land.
Veel heeft hij ook nog niet kunnen of moeten praten sinds zijn aankomst in België. Bij blauw-zwart zijn de mensen die het Spaans machtig zijn, op één hand te tellen. “Ik moet toegeven”, zegt Chavez, “dat ik me in het begin een beetje vreemd voelde in de groep van Brugge. Het is moeilijk om ergens aan te komen als je niet met de mensen kan praten.
“Gelukkig stelt dat tijdens trainingen geen onoverkomelijke problemen. Als iets me wordt voorgedaan, pik ik dat doorgaans meteen op.
“Ik krijg van de trainer, Emilio Ferrera, op en naast het veld ook meestal een uitleg in mijn eigen taal als er zaken zijn die ik moet weten. Hij vertelt mij wat er precies gebeurt en geeft bijvoorbeeld ook aan hoe laat we de volgende dag op de club aanwezig moeten zijn. Maar met de jongens in de groep loopt de communicatie tot nu toe minder vlot. Ik heb me dan ook voorgenomen om Frans te gaan studeren. Toch voel ik me nu al een beetje beter. Iedereen is vriendelijk, behandelt me goed. Daar hou ik wel van, de manier waarop de mensen in België met je omgaan.”
Om de stilte in het huis dat blauw-zwart voor hem in de buurt van Brugge voorzien heeft en waar hij alleen woont, een beetje te ontvluchten en om toch met iemand wat woorden te kunnen wisselen, brengt Chavez voorlopig veel tijd door bij zijn oom Carlos Cruz in Zottegem, zoals vandaag. “Dit is op dit moment zijn tweede thuis”, lacht Cruz. Hij leeft al tientallen jaren in België en is een kennis van sportleider Marc Degryse, bij wie hij zijn neef met succes heeft aanbevolen.
“Volledig onbekend is Club Brugge in Peru niet”, zegt Chavez. “Het is de ploeg waarbij Andrés Mendoza ( ook een Peruaan, nvdr) nog gespeeld heeft. Maar vóór ik naar hier kwam, kende ik eigenlijk niet veel van het Belgische kampioenschap. De grote Europese clubs zoals Arsenal, Barcelona en Real Madrid doen in Peru wel een belletje rinkelen, want de Champions League wordt er van nabij gevolgd.
“Ondertussen weet ik wel welke de belangrijkste teams hier zijn : Brugge, Anderlecht en Standard.”
Zwerven
“Ik ken ook al de namen van enkele van mijn ploeggenoten, maar lang nog niet allemaal. Enkele jongens maakten al indruk op mij : Elrio ( Van Heerden, nvdr), Salou Ibrahim en hoe heet die andere nu ook alweer ? Die nieuwe…” Zijn oom schiet hem te hulp : ” Daerden.”
“Het is leuk om met Salou in de spits te spelen,” gaat Chavez door, “ik voel me goed rond hem en vind het aangenaam dat hij vooraan als ankerpunt fungeert. Zo kan ik om hem heen zwerven. Ik ben niet het type aanvaller dat centraal voor doel blijft hangen en wacht tot hij aangespeeld wordt. Ik loop heel veel, van hier naar daar, en tracht zo de bal overal op te vragen. Als ik het leer toegespeeld krijg, vind ik het leuk om de zestien meter in te duiken. Ik slaagde er trouwens al in om twee keer te scoren tijdens de oefenwedstrijden. Wat mijn zwak punt is ? Druk zetten op de tegenstander. En de hoeken opzoeken om van daar een voorzet op het hoofd van een ploegmaat te schilderen, dat is ook niet echt iets voor mij.
“Het niveau hier ligt een pak hoger dan wat ik gewend was. Alles gaat sneller en de spelers zijn hier ook veel krachtiger dan in Peru. Eigenlijk heb ik dat wel graag. Ik geld zelf niet als een krachtige voetballer, ben meer technisch aangelegd, maar ik denk dat ik dat fysieke aspect, dat hier sterk aanwezig is, beetje bij beetje zal oppikken. Ik ben ervan overtuigd dat een voetballer zich daaraan kan aanpassen, dat kan leren. De trainingen waren tot nu toe wel zwaar voor mij. Maar het lukt, stap voor stap.”
Ferrera gaf aan dat hij Chavez ziet als een speler die op middellange of lange termijn moet renderen. “Ik maak er geen probleem van dat ik in de eerste maanden vermoedelijk op de bank zal zitten”, zegt de Peruaan. “Ik kom hier net piepen, dan is dat een beetje normaal.
“De wetenschappelijke aanpak die in Brugge dit seizoen zijn intrede deed, is niet echt nieuw voor mij. Met een hartslagmeter lopen, dat deed ik in Peru ook al geregeld. Ik vind dergelijke zaken heel belangrijk in het hedendaagse voetbal, want ze bieden inzicht in je prestaties.”
Internationale ervaring
Terwijl de penaltyreeks op tv even alle aandacht van Chavez opzuigt, geeft zijn oom een woordje uitleg bij de academie waar Chavez tot voor kort voetbalde. “Veel bekende Peruaanse spelers passeerden in de Academia Cantolao de revue,” vertelt Cruz, “onder anderen Claudio Pizarro. De beste talenten van het land voetballen er elk in hun leeftijdscategorie en worden er opgeleid tot hun achttiende. Daarna komen Peruaanse of buitenlandse clubs hen kopen.
“De academie staat hoog aangeschreven, want ze neemt deel aan verscheidene belangrijke toernooien. Elk jaar komen de spelers eens naar Europa, om hier wedstrijden af te werken. Chavez maakte vorig jaar ook deel uit van de nationale selectie bij het wereldkampioenschap voor min-17-jarigen. De internationale ervaring die hij tijdens dat WK en tijdens toernooien in onder andere Frankrijk opdeed, bood hem een niet te onderschatten surplus. Voor jongens die later naar deze contreien afzakken, is dat heel belangrijk. Ze hebben dankzij dergelijke toernooien Europa al eens gezien en weten waar ze aan beginnen. Dat vergemakkelijkt de aanpassing.”
“Maar wennen aan het klimaat hier,” pikt de speler in, “dat is andere koek. De laatste weken steeg de temperatuur af en toe eens tot dertig graden, dan valt het mee en lijkt het al een beetje meer op wat ik thuis gewoon was. Maar een tijdje geleden kwam ik naar Brugge om mijn fysieke testen af te werken. Toen was het fris en regende het. Bah…
“Maar net als de rest van voetballend Zuid-Amerika heb ik altijd gedroomd van Europa, en dus neem ik dat erbij. Club Brugge zie ik niet als eindpunt. Nu begint het voor mij. Ik kan nog veel stappen vooruit zetten, de weg ligt open. Later zou ik graag naar de Spaanse of Engelse competitie uitwijken, die spreken me enorm aan. Maar ik wil het nu in de eerste plaats bij blauw-zwart goed doen, bij dat team een stek in het basiselftal trachten te versieren.”
KRISTOF DE RYCK
