O dierbaar België

© KOEN BAUTERS

O heilig land der vaad’ren speelde de voorbije dagen terug officiële internationale wedstrijden. De UEFA Nations League, het tornooi dat in 2018 in het leven werd geroepen. Een ontsnappingsroute richting het WK 2022 in Qatar indien de reguliere kwalificatie misloopt. Een interessant gegeven voor sommige ploegen, maar een verplicht nummertje voor de nummer 1 van de wereld? Veredelde vriendschappelijke wedstrijden die de business doen draaien? Volgens Thomas Meunier wel, maar bondscoach Roberto Martínez is fan.

Ondanks de wissel van de wacht zijn wij nog steeds de nummer 1 van de voetbalwereld.

Onze ziel en ons hart zijn u gewijd, dus ook ik kijk. Ik kom terecht in de living van VTM en luister aandachtig. De Denen willen meer! De nummer 16 op de FIFA-ranglijst heeft lange tijd niet meer verloren, maar koos onlangs toch nog voor een strategisch ontslag van hun bondscoach. Want ze willen meer, ze willen namelijk ook aantrekkelijk voetbal.

Aanvaard ons kracht en het bloed van onze aad’ren, Wees ons doel in arbeid en in strijd. De woorden glijden voorzichtig uit de mond van alle elf basisspelers die netjes op een lijn staan. Mijn gedachten verglijden weer naar de living van VTM. Daar zit mijn goede vriend, mijn kleine overloper, mijn grote gemis, Jan Mulder mee in de rode sofa’s van Stef Wauters. Hij schreef me ooit dat nationale gevoelens gevaarlijk zijn. Het volkslied ontroert hem niet, want volgens hem en zijn goede vriend en dichter, Adriaan Morriën, is ‘een volkslied al oorlog’. De ontroering zat in het verlangen dat hij als jongen had om voor Oranje te spelen. Het Wilhelmus was bijzaak. Maar ik beken, ik zing het Belgisch volkslied uit volle borst mee, ook nu. De wedstrijd gaat van start, mijn gedachten verhuizen weer naar het Parkenstadion.

Bloei, o land, in eendracht niet te breken, ook zonder Kevin, Eden en Thibaut. Een bal springt van de voet van Lukaku, Mignolet met een gevaarlijke kapbeweging, Mertens en Tielemans worden onderuit geschopt. Combinatievoetbal leek moeilijker dan verwacht door de vinnigheid van de Denen, maar klasse verleert men niet. Het Chinees avontuur is uit de benen van Carrasco, Denayer toont degelijkheid en Witsel blijft nog steeds in koelen bloede de boel controleren. Kortom, matuur voetbal, rustige overwinning. Terug naar de living.

Wees immer u zelf en ongeknecht, dus ik verkoos om de tweede wedstrijd (tegen IJsland) uitgesteld te kijken in plaats van mijn hele avond om te gooien. Reden? Mijn goede vriend, mijn kleine overloper, mijn grote gemis zei me diezelfde dag omstreeks 15.30 uur: ‘IJsland? Ze hebben maar 1 goede speler, Imke. Sigurdsson…en die speelt zelfs niet mee. 6-0. ‘ Gegarandeerd geen spanning, ik laat de avondactiviteit primeren. Twee dagen later, met een voorkennis van 5-1, kijk ik de wedstrijd. De striemende klasse van vader De Bruyne is onmisbaar voor dit elftal. De immer olijke Michy Batshuayi blijft een goed alternatief voor Romelu Lukaku. Jérémy Doku, 18 jaar en 104 dagen, staat aan de aftrap.

Het woord getrouw, dat ge onbevreesd moogt spreken, wordt tijdens de rust zachtjes in het oor van Doku gefluisterd. De voorzetten vanop links landen in de zestien meter en in de 79e minuut maakt het lichtpuntje van Anderlecht zijn eerste doelpunt voor de Rode Duivels. De rust van Vertonghen achter het jonge lijfje, De Bruyne die de bal legt waar hij moet lopen, Martínez die zorgt voor het vertrouwen en Batshuayi die met zijn Spongebobliefde laat zien dat jeugdigheid eeuwig mag duren in een wereld vol testosteron. Een andere toekomst heeft amper zeven minuten gespeeld tegen Moeskroen, bleef op de bank tegen Oostende en kreeg een korte invalbeurt tegen Cercle Brugge. Yari Verschaeren. ‘ Trust the process‘, fluister ik hem in gedachten toe, al had hij in mijn proces wellicht meer gespeeld.

Kortom, dierbaar België, ondanks de wissel van de wacht zijn wij nog steeds de nummer 1 van de voetbalwereld. Zelfs de meest pessimistische voetballiefhebbers en trouwe supporters verwachten enkel nog overwinningen. De business kabbelt rustig verder, minstens tot aan het EK. Spanje heeft zijn Fati, Frankrijk zijn Camavinga, Noorwegen zijn Haaland en Engeland zijn Greenwood. Doku, Verschaeren en opkomend talent hebben De Bruyne, Hazard en Martínez. Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht. (x3)

De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content