Napels zien, er een blijvende herinnering nalaten en ook een beetje sterven, dat is wat Diego Maradona zeven jaar lang heeft gedaan.
Zeventigduizend mensen wonen op 5 juli 1984 in een zonovergoten San Paolo de voorstelling bij van de voetbalgod die het bescheiden Napoli van topclub Barcelona heeft afgesnoept. Ze zien een man die uit de tunnel komt, de bal hoog houdt en enthousiast zwaaiend het veld rond stapt.
Alsof God zelf is neergedaald in Napels.
Wanneer de zon verdwijnt doemen in het donker van de nacht de geheimen op van de wereldklassespeler. Hij die op het veld iedereen aankan, is machteloos tegen het witte poeder. Cocaïne, de witte drug heeft hem in zijn greep. Daar doen zijn onvoorwaardelijke liefde voor het voetbal en de liefde van de Napolitanen die hem aanbidden niets tegen.
Napels heeft hem murw geknuffeld in de straatjes van de stad, tot het verstikkend werd. Het ontneemt hem alle vrijheid die hij voor zichzelf en zijn familie wenst. Zeven jaar lang belichaamt Diego Maradona het tegendraadse van de Napolitanen. In zijn eentje dicht hij de kloof die er in Italië in het voetbal altijd is tussen noord en zuid. Dankzij hem is Napels zeven jaar de voetbalhoofdstad van de wereld.
Passie voor een vrouw
Via Scipione Capace ligt boven op de heuvel van Posillipo. Hier wonen de welgestelde Napolitanen. Een elegante buurt, met de pittoreske straten die boven misschien één van de mooiste panorama’s ter wereld bieden: de baai van Napels met aan de ene kant de Vesuvius, en voor je Capri. Zeven jaar lang wordt dit één van de meest bezochte straten door Napolitanen en toeristen. Casa Maradona, zijn huis, wordt al die jaren een bedevaartsoord. Hier passeren jonge koppeltjes, de ogen gericht op het terras van de tweede verdieping in een poging om een blik van Hem te vangen.
Op datzelfde terras leggen de paparazzi Diego vast tijdens zijn amoureuze afspraken met Heather Parisi, de in Amerika geboren Italiaanse tv-presentatrice en actrice. De vonk slaat over wanneer voor een populair tv-programma, Fantastico, een rechtstreekse verbinding wordt gemaakt met het hotel waar Napoli in afzondering is voor de wedstrijd tegen Juventus. Maradona is zichtbaar onder de indruk en belt haar twee dagen na de wedstrijd, het begin van een passionele relatie die tot kort voor het WK 1986 zou duren. Een passie ook die hij moet zien te controleren: zijn verloofde, Claudia Villafane, keert een paar dagen later terug uit Argentinië. Moeilijk, met de foto’s van Diego en Heather samen in de sensatiepers.
De eerste titel in 1987, de allereerste ooit van Napoli, brengt de hele bevolking in vervoering. Maar ondertussen worden Diego’s uitspattingen steeds erger, de toenemende porties cocaïne beïnvloeden zijn gedrag steeds meer.
De Zapata, de Chacassa, de Stangata: dat zijn de plekken waar Diego zijn nachten doorbrengt, afgeschermd door mannen in dienst van zijn clan. Onder hen Gabriel Esposito, die met Maradona’s zus Maria getrouwd is. Diego heeft een hekel aan hem vanwege zijn delinquent gedrag, maar vergeeft hem steeds omdat hij gek is op zijn kinderen Jonathan en Jorge. De clan valt uiteen wanneer Jorge Cyterszpiler, de man die de transfer van Barcelona naar Napoli heeft geregeld en die later zelfmoord zou plegen, ontslagen wordt. Ook hij kon niet weerstaan aan de bekoringen rondom hen. Guillermo Coppola, die hem opvolgt als manager, probeert de tent op te kuisen, maar hij kent Napels niet en weet niet dat het vaak geen zin heeft om je boos te maken. Zijn pogingen om Diego af te schermen van slechte invloeden lopen op niets uit.
De Camorra
Diego kent Forcella, de buurt waar de clan Giuliano heerst: een machtige familie die vastbesloten is om haar eigen wetten en regels te laten gelden in dit epicentrum van druggebruik waar bovendien de sigarettensmokkel zijn hoofdkwartier heeft. Heel Italië kijkt verbijsterd naar de foto’s van Diego met Carmine Giuliano, de opperheilige van de clan, vandaag een spijtoptant. Voor Diego is het nooit een probleem om aan cocaïne te geraken, zoals het ook geen moeite kost om gegadigden te vinden die met hem naar bed willen. Jonge meisjes, maar ook transgenders en onberispelijke dames, tot alles bereid voor enkele uren met de halfgod.
Zijn ploegmaats weten wat er aan de hand is. Zijn voorzitter, Corrado Ferlaino die in 1984 6,7 miljoen euro voor hem betaalde aan Barcelona, weet het ook, net als zijn trainers Ottavio Bianchi en later Alberto Bigon. Ze doen alsof hun neus bloedt en klampen zich aan hem vast om het winnende verhaal, waar ze allemaal van mee profiteren, nog wat te rekken.
Een 22-jarig Napolitaans meisje van eenvoudige komaf, Cristina Sinagra, kondigt rechtstreeks op tv aan dat ze bevallen is van een zoon van Diego, die ze Diego jr. heeft genoemd. Hij blijft ontkennen, tot de rechtbank hem daartoe verplicht.
Terwijl Maradona nog elke handdruk in goud verandert, raakt hij letterlijk verstikt door de passie van de mensen. Elke keer als hij gespot wordt in zijn zwarte Mercedes ontstaat er een volkstoeloop en slibben de straten dicht. Tien, nee, honderd, duizend fans willen hem aanraken en verplichten hem om vluchtwegen te zoeken. De dag waarop er een stuk marmer naar zijn Mercedes gegooid wordt en een raam stuk maakt, wordt Diego bang. Het idee om te vluchten van deze verstikkende liefde begint vorm aan te nemen.
1 mei
Op 1 mei 1988 verliest competitieleider Napoli van AC Milan, en met nog twee speeldagen te gaan moet het de leidersplaats aan de Rossoneri laten.
De stad wordt gek. Heeft de Camorra, zoals iedereen vermoedt, het wedstrijdresultaat beïnvloed? Om zo niet te veel geld te moeten uitkeren aan de vele gokkers die op de zwarte markt op een zege van Napoli had ingezet? Later wijst een gerechtelijk onderzoek uit dat dat niet het geval was. Maar de Via Scipione Capece wordt belegerd door fotografen en pers, allemaal op zoek naar een scoop of een beeld van Diego, van wie intussen iedereen weet dat hij met prostituees en transgenders optrekt en coke snuift.
Op het veld richt hij zich nog eens op. Met een tweede geschenk aan de stad, een tweede landstitel in 1990, nadat hij in 1989 de club ook al de UEFA Cup had geschonken.
In een aprilnacht in 1991 ontvlucht hij zijn gouden kooi en rijdt in een zwarte Renault van de Via Scipione Capace naar de Romeinse luchthaven Fiumicino, waar hij op het vliegtuig richting Buenos Aires stapt. Met een door de alcohol aangetaste stem geeft hij de ook daar talrijk opgedaagde pers een laatste boodschap mee: ‘Zeg de Napolitanen dat ik van ze gehouden heb.’
