Daniel Van Buyten blikt terug op zijn eerste jaar in het hart van de verdediging van Bayern München en werpt zijn licht op zijn situatie bij de nationale ploeg.
Bayern München maakt brandhout van zijn helden. Zaterdag werd de laatste competitiematch afgewerkt, tegen Mainz. Maar wat de uitslag ook werd, de vierde plaats in het klassement was al zeker. Een schande, een catastrofe voor de reus uit Beieren. De supporters laten op hun manier hun ongenoegen blijken : na de training wacht maar een kleine honderd fans de spelers op om een handtekening of foto te bemachtigen. Als de resultaten meezitten, zijn dat er normaal gezien 50 keer zoveel.
Sommige spelers nemen alle tijd om te poseren, discuteren en signeren. Anderen zijn minder tactvol. Roy Makaay snelt van de kleedkamers naar een bureau, terwijl hij de fans van zich afschudt. Oliver Kahn haast zich naar zijn wagen en baant zich een weg door de menigte, de fans amper een blik gunnend. Karl-Heinz Rummenigge loopt ook iedereen voorbij, maar wordt niet lastiggevallen. Het publiek is ook vriendelijk voor Ottmar Hitzfeld, de trainer.
Nadat iedereen al gepasseerd is, komt Daniel Van Buyten (29) aangesloft. Hij nam niet deel aan de training, maar bracht de hele morgen door in het medische kabinet. Door een kuitverrekking zit zijn seizoen er vroegtijdig op. Zijn laatste doelstellingen zijn de wedstrijden van de Rode Duivels tegen Portugal (2 juni) en Finland (6 juni). Van Buyten maakt meer dan een kwartier tijd vrij voor de supporters. “Als ik was aangekomen zonder Duits te spreken, zou het hier een hele beproeving geweest zijn”, vertelt hij. “Het is gek hoe mijn kennis van die taal geholpen heeft om mij te integreren, zowel bij Hamburg als bij Bayern.”
Een beetje later, in een Italiaans restaurant in de buitenwijken van München, neemt hij bijna drie uur de tijd om de balans op te maken van zijn eerste jaar bij Bayern en om zijn netelige situatie bij de nationale ploeg te analyseren.
De tol van het WK
Het seizoen van Bayern was catastrofaal, niet ?
Daniel Van Buyten : “Zo erg zou ik het niet stellen. Akkoord, het was niet schitterend in de competitie en zelfs heel slecht in de Duitse beker, waar Alemannia Aachen ons uitschakelde in de derde ronde. Maar daarnaast hebben we toch de kwartfinale van de Champions League gespeeld, waar we er bijna in slaagden om AC Milan te elimineren. Bayern beleefde een seizoen met twee gezichten.”
Kan Bayern straks weer het échte Bayern worden ?
“Elke club heeft van tijd tot tijd een mindere periode. Zelfs Real Madrid. Maar voor hetzelfde geld strijden we nog tot de laatste speeldag mee voor de titel. Voorbeelden zat. Tegen Werder Bremen konden we met 5-0 winnen, maar het zat niet mee en de wedstrijd eindigde op 1-1. Het was een keerpunt in het kampioenschap. We kenden in heel wat matchen pech en onze confrontaties met kleine clubs waren niet goed. Na elf speeldagen was de balans tegen teams uit de kelder van het klassement catastrofaal : driemaal verloren en één keer gelijk. En als we het hele seizoen ontleden, zien we dat we de meeste punten verloren hebben tegen ploegen uit de tweede helft van de rangschikking. Zo kan je geen kampioen worden.”
Tegenslag hebben kan toch niet de enige uitleg zijn voor het slechte seizoen ?
“De eerste reden was het effect van het WK. Een groot deel van onze kern speelde daar : Oliver Kahn, Lukas Podolski, Philipp Lahm en Bastian Schweinsteiger, Roque Santa Cruz, Willy Sangol, Owen Hargreaves en Mark van Bommel. Zij waren doodop toen de trainingen herbegonnen. Ze bereidden zich ook voor, maar dan op hun manier, want ze hadden amper een tiental dagen vakantie gekregen. Ze moesten eigenlijk recupereren. In volle voorbereiding vertrokken we ook nog eens naar Japan. Dat was om publicitaire redenen, dus de internationals moesten daar ook present zijn. Die reis matte hen nog meer af. Daarvoor hebben we in de competitie de tol betaald. Het lichaam van sommigen was echt op. Podolski en Sagnol moesten geopereerd worden aan de knie, Hargreaves aan het scheenbeen. Een prachtig seizoen met titel en bekerwinst, dan het WK en daarna een zware voorbereiding, het kon niet anders dan fout lopen. De jongens liepen de hele competitie lang achter hun vorm aan.”
Ottmar Hitzfeld nam de plaats in van Felix Magath, maar ook dat veranderde niet veel.
“Dat kon ook niet. Het probleem lag bij de groep, niet bij de trainer.”
Fier, echt fier
Hoe verklaar je dat het in de Champions League beter liep ?
“Ik zal je verbazen, maar de matchen in de Champions League waren gemakkelijker en minder afmattend dan heel wat wedstrijden in de competitie. Als Bayern in eigen land speelt, plooien bijna alle tegenstanders terug tegen ons. Dan moeten we nog meer vechten om hun muur te slopen en om te scoren. Ze laten ons het spel maken en hopen op een goede counter. De clubs uit de onderste regionen beheersen die techniek bovendien heel goed. Daar hebben wij de tol voor betaald. In de Champions League bestaat dat probleem niet : iedereen daar speelt voetbal, het zijn open wedstrijden. Minder vermoeiend voor ons.”
Rummenigge verklaarde dat Bayern net het beste omzetcijfer ooit realiseerde : een troost ?
“(lacht) Of de club nu goede zaken doet of niet, dat verandert weinig voor mij.”
Begrijp je ondertussen al beter waarom Bayern soms FC Hollywood wordt genoemd ?
“Ik heb niet de indruk dat er hier meer onrust of instabiliteit is dan bij bijvoorbeeld Marseille. Er gebeurt heel wat bij Bayern, maar dat is het lot van elke grote club. Overal zijn er wel eens woordenwisselingen op training, maar in deze club wordt alles extreem uitvergroot.”
Je bent op het slechtst mogelijke moment toegekomen bij Bayern. Heb je daar geen spijt van ?
“Onmogelijk om spijt te hebben als je in een club zoals deze speelt. Ik ben fier, echt fier om hier te zijn. En ik weet dat het nog beter zal worden voor mij volgend seizoen, want mijn tweede seizoen bij een club is altijd beter dan het eerste. Ik heb dat bewezen bij Standard, Marseille en Hamburg. Vanaf het moment dat ik ergens echt goed geïnstalleerd ben, word ik weer mezelf.”
Slechts vier teamgenoten speelden meer matchen dan jij in het kampioenschap : Kahn, Lahm, Makaay en Claudio Pizarro.
“Qua speelminuten gaat enkel Kahn mij nog voor. Ik was titularis in 31 wedstrijden. Ik kwam niet naar hier om met mijn vingers te draaien : ik speelde bijna alles, dus ben ik tevreden. Akkoord, bij enkele wedstrijden ging ik de mist in, maar er waren verzachtende omstandigheden. Soms startte ik, hoewel ik niet fysiek in orde was, maar de trainer zette me onder druk om toch te spelen en dat heeft me parten gespeeld. Ik aanvaardde dat toch omdat ik het recht had om te weigeren.”
De balans van je eerste seizoen is dus volledig positief ?
“Heel wat grote namen kwamen naar hier, maar deden niet meer dan de bank warm houden, terwijl ik onmiddellijk beslag kon leggen op een basisplaats. Ik was niet altijd heel goed, maar dat geldt voor de hele ploeg uiteindelijk. In het kampioenschap scoorde ik drie keer en in de Champions League twee keer. Gemiddeld maak ik vijf doelpunten per seizoen. Ik knalde ook nog eens drie ballen tegen de paal en twee tegen de lat. Met een beetje meer geluk had ik er tien gemaakt. Het kon een heel mooi seizoen geweest zijn voor mij. Net als voor Bayern.”
Pitbull Seedorf
In de Champions League heb je alles gespeeld.
“Tien volledige matchen, ja. Op Real kwam ik het terrein op met 38,7 graden koorts. Ik weet dat dat niet redelijk is, maar die match wou ik niet missen. Het was voor mij ook de eerste keer dat ik in de kwartfinale van de Champions League raakte. En daarin scoorde ik tweemaal op het veld van AC Milan : buitengewoon. Ik speelde dit seizoen zowel tegen Inter als AC : die twee clubs leveren tachtig procent van de wereldkampioenenploeg.
Die twee goals in Milan, je mooiste momenten van het seizoen ?
“Uiteraard. Nog één : mijn allereerste training met Bayern. Er was 5000 man aanwezig. Ik vroeg mij af : ‘Wat is dat hier ? Een wedstrijd of een match ?’ Ik was verwittigd ; bij deze club wordt niets aan het toeval overgelaten. Vandaag kan ik dat bevestigen. Een voorbeeld : elke week worden we bedekt met elektroden die verbonden zijn met een computer. Die machine maakt berekeningen en print dan een blaadje af waarop staat wat we de komende week moeten doen : de ene dag rustig aan, de andere tot het uiterste. De fysieke programma’s zijn geïndividualiseerd. Slechts vijf Europese ploegen werken met dat systeem : Inter, Milan, Real, Manchester United en Bayern.”
Het ergste moment van het jaar, was dat de uitschakeling door Milan ? Na de 2-2 in Italië hadden jullie alles in handen om door te stoten.
“Misschien. We waren vol vertrouwen, ervan overtuigd dat we konden doorgaan. We hadden op eigen veld Real al geklopt. We namen een fantastische start tegen Milan, met twee enorme kansen in de eerste twintig minuten. We hadden alles in handen, maar ze maakten ons af met een counter. Daarna volgde nog een tweede.”
Het was dus geen overdosis vertrouwen ?
“Neen. De coach had ons gewaarschuwd dat Milan tot grootse dingen in staat is buitenshuis. Als Kaká en Clarence Seedorf een grote avond kennen, is het echt moeilijk om ze te pakken. Er wordt gezegd dat Genaro Gattuso een pitbull is, maar Seedorf is dat nog meer. Dat de bondscoach van Nederland hem niet meenam naar het WK, verbaasde me enorm.”
Een drager
Een jaar geleden stond je in het elftal van het jaar. Wat miste je om er dit jaar opnieuw in te staan ?
“Hamburg beleefde toen een superseizoen, met op het einde van de rit een totaal onverhoopte derde plaats. We eindigden ook met de minst gepasseerde verdediging van de competitie. Dat speelt allemaal mee bij diegenen die het team samenstellen. Vorig seizoen maakte ik ook meer dan een keer deel uit van het Europese elftal van de maand. Ik stond centraal achteraan met Rio Ferdinand of John Terry : wat een eer !”
De Duitse pers noemde je soms ‘Van Blunder’…
“Ik lees de kranten niet meer sinds ik hier ben. Elke dag opnieuw is er wel een aanval op een of andere speler. Uiteindelijk merk je aan die dingen dat je bij een grote club zit. Bayern telt vijftien miljoen supporters in Duitsland en daarbuiten, dus moeten ze wel op de voorpagina komen.”
En als Mehmet Scholl je “Daniela” noemt omwille van je lange haren, raakt ook zoiets je niet ?
“Nog zo een grap. Op het hoofd van zijn kinderen zweerde hij mij dat hij dat nooit gezegd heeft. Er werd geschreven dat er een Schollclan was en dat ik daar niet toe behoorde, dat hij zich op training tegen mij keerde en dat dat mijn integratie in het team bemoeilijkte. Daar is niets van aan. Scholl is een van de spelers die ik het meeste opzoek, gisteren brachten we nog samen de avond door.”
Bayern betaalde tien miljoen euro voor jou, je salaris is niet mis en Magath bombardeerde je in het begin van het seizoen tot ‘de opvolger van Michael Ballack’. Legde dat allemaal niet heel veel druk op je ?
“Ik kon daar goed mee om. Er is verscheidene keren op mij afgegeven, maar het tij kan snel keren. De journalisten die je de ene dag afkraken, prijzen je de andere dag de hemel in. Eén goede match en alle negatieve commentaren zijn vergeten.”
Voelde je je bedreigd toen de directie een grote schoonmaak aankondigde in de kern op het einde van dit seizoen ?
“Helemaal niet. Ottmar Hitzfeld en de manager, Uli Hoeness, vertelden me dat ik geen rekening hoef te houden met wat in de kranten verschijnt. Hun discours was heel duidelijk : ‘We rekenen nog op jou. Hou je klaar, we gaan een nieuwe ploeg samenstellen en je zal één van de dragers ervan zijn.'”
Fysiek probleem
De Rode Duivels dan. Je moet wel heel naïef zijn om nog in de kwalificatie te geloven voor het EK 2008.
( hij lacht en antwoordt niks)
Wel ?
“Wat kan ik nog meer zeggen ? Als we tegen Portugal en Finland verliezen, is het gedaan… Als we de twee matchen winnen… Waarom zou het niet lukken ? We kunnen drie punten terugpakken op die twee teams.”
Er is toch twee klassen verschil tussen België en Portugal, niet ?
“Als de Portugezen al kun kansen missen en wij slagen wel, dan kunnen we met 1-0 winnen… Ik zeg niet dat we ginder konden winnen, maar we hebben toch kansen gekregen in de eerste helft en hielden vijftig minuten stand.”
Maar daarna scoorden ze in de 53ste, 55ste, 69ste en 75ste minuut.
“Er was de hele tijd druk. Wij zaten al over onze top terwijl de Portugezen nog over honderd procent van hun fysieke capaciteiten beschikten. Het gevaar kwam van overal. Ricardo Quaresma en Cristiano Ronaldo wisselden constant, ze maakten ons gek, er was niets aan te doen.”
Was het niet vooral een kwestie van demotivatie ? De indruk leefde dat niemand er nog in geloofde, dat geen enkele speler er nog voor ging na het eerste doelpunt.
“Neen, het was geen mentaal probleem, louter fysiek. Veel Belgen zaten er volledig door. En doordat de Portugezen in de grootste competities spelen, hadden zij dat probleem niet. Zij kunnen zonder problemen 90 minuten voluit gaan. Zij voerden drie vervangingen door, maar ik had niet de indruk dat die invallers minder goed waren dan de drie basisspelers die eruit gingen.”
Met Ronaldo beleefde je een echte nachtmerrie, niet ?
“Hij is al amper bij te houden als je hem twee meter geeft, ik moet je niet vertellen wat er gebeurt als je er hem vijftien geeft. En wat doe je dan als hij in onze rechthoek verschijnt ? Hem duwen ? Met wat er voor de match allemaal gebeurd was – het incident met Stijn Stijnen – moesten we geen cadeaus verwachten.”
Kan je je nog opladen voor de Rode Duivels ?
“Meer dan ooit ! Bij Bayern heb ik heel wat ploeggenoten die grote tornooien speelden en daardoor wil ik er nog meer voor gaan. Ik heb afgezien tijdens het WK : dat vond plaats in het land waar ik al twee jaar speel, maar ik zat voor mijn tv.”
Na je slechte pass die tot de 1-0 leidde tegen Portugal, schreef een Vlaamse krant dat dat al je achtste blunder was bij de nationale ploeg.
“Als ik geen fouten zou maken, was ik een wereldspeler. Als er mensen zijn die altijd maar opnieuw het negatieve moeten benadrukken, dan is dat maar zo. Dat is het leven. Ik kan er niks aan veranderen. Het zou beter en eerlijker zijn de blik wat te verruimen : analyseren op welke manier een tegendoelpunt er kwam, erkennen dat we maar één keer konden scoren in drie matchen, waarvan twee thuis. Aangezien wij maar een of twee kansen per match krijgen, is het uiteraard moeilijk om te winnen.”
Erken je dat je drie fatale fouten maakte in de laatste drie matchen, tegen Polen, Tsjechië en Portugal ?
“Die Pool duwde me, ik probeerde nog op mijn benen te blijven, maar hij kon 30 meter lopen zonder dat iemand hem hinderde. Tegen Portugal geef ik mijn slechte pass 45 meter voor het doel. Er waren nog Belgen om mijn fout te herstellen, niemand deed dat. En ik herhaal het : hoeveel doelpunten hebben we gemaakt in die drie matchen ? Sorry, maar als we in Brussel tegen Polen en Tsjechië spelen, dan moeten we scoren. Het probleem bij de Rode Duivels vandaag is dat een fout gelijk is aan een doelpunt. Als ik aan de basis lig van het feit dat we driemaal verloren, zie ik maar één oplossing : mij op de bank zetten, of mij zelfs helemaal niet meer selecteren. Of mij vooraan laten spelen.”
Denk je daar nog altijd aan ?
“Zeer zeker. René Vandereycken laat me soms de laatste minuten mee oprukken en het is altijd in die momenten dat we het gevaarlijkst zijn.”
Een verdediger van Bayern die bij de nationale ploeg in de spits speelt, daar zit toch geen logica in ?
“Als het achteraan toch niet werkt, waarom niet ? Mocht ik als aanvaller spelen, dan zou ik misschien minder in de kranten komen. Nu goed, de kans bestaat dat ik in dat geval beschuldigd word van alle fouten in de aanval als ik dan een kans mis. Zet mij dan maar op het middenveld (schaterlacht).” S
door pierre danvoye
