Is het waar dat je bijna danser geworden was in plaats van voetballer ?

( Lacht.) Klopt ! Mijn moeder wou dat ik danser werd. En dan liefst klassiek danser, want die discipline kan op veel waardering rekenen in Rusland en Oekraïne. Maar toen ik zes, zeven jaar was, wilde ik voetballen. Mijn moeder bleef echter bij haar standpunt dat voetbal te gevaarlijk is. Oekraïners luisteren naar hun ouders, weet je. Een vriend van mij bijvoorbeeld, die in Amerika woont, moét van zijn ouders met een Oekraïnse trouwen. Hoe dan ook, ík ben blijven voetballen, wat niet zonder problemen ging, want de voetbaltraining en de dansles vonden op hetzelfde moment plaats. Ik ben er zelfs voor van school moeten veranderen.

Al vroeg werd de eenzaamheid je bondgenoot.

Toen ik twaalf was, ging ik op internaat. Ons leven was niet gemakkelijk, want voetbal kwam erbij naast de studies, zonder dat je minder lesuren had. In het weekeinde gingen de andere jongens terug naar hun familie, maar ik zag de mijne maar zelden. In België werd ik geconfronteerd met een bijkomend probleem : de taal. Buiten het Russisch dat verplicht was, studeerde ik op school ook Engels en Frans, maar dat waren maar heel beperkte cursussen.

Keer je nog vaak terug naar Oekraïne ?

Een keer per jaar. Het is niet bij de deur. Ik ben afkomstig van Tsjernopol, in het zuiden. Vanuit Kiev is dat 500 kilometer met de trein. In de winter is het door de sneeuw onmogelijk om dat traject met de wagen te doen. Ik mis mijn land, maar mijn ouders wonen nu ook in België, en de rest van de familie kan ons komen bezoeken.

Vertel eens wat over Tsjernopol.

Het is een grote stad, maar eens je erbuiten bent, zit je op het platteland. Daar ben ik opgegroeid, in de rust. Ik heb die rust nodig, want ik hou niet van het haastige stadsleven.

Hoe leven de Oekraïners ?

Mijn land is groot en bezit enorme natuurlijke rijkdommen, maar de overgang van het communisme naar het liberalisme verloopt moeizaam. De economische problemen stapelen zich op, de mensen werken voor niets, de jeugd heeft totaal geen toekomstperspectieven. Droevig. Het communistisch regime was ook zwaar, maar toen werden de mensen tenminste nog betaald.

Ben je gelovig ?

Ik ben orthodox. Wij zijn veel geloviger dan jullie. Ik in tegenstelling tot mijn ouders belijd ik mijn geloof niet.

Je bent getrouwd met Murielle Collignon, de dochter van Jean-Claude Collignon, die hoofd is van de sociale commissie van RSC Anderlecht. Wat trok je in haar aan ?

Ze is lief, attent. Maar ze is even koppig als ik en dat geeft soms vonken.

Wat zijn je hobby’s ?

Tennissen, en vissen. Op televisie kijk ik naar alle voetbalcompetities, vooral naar de Spaanse en Italiaanse. Ik heb met de beloften heel wat toernooien gespeeld in Spanje en het klimaat beviel me enorm. Daarnaast hou ik van alle filmgenres, behalve dan van fantasiefilms. En ik lees on-line de Oekraïnse kranten.

Je bent ook een jager, iets wat Murielle niet graag heeft.

Als je in Oekraïne wil eten, moet je wel. In augustus is het eendenjacht, in de winter jagen ze op konijnen en klein wild. In mijn streek zijn er geen herten. Jammer genoeg is de jacht gesloten in juni, net wanneer ik in Oekraïne ben. Ik zou hier ook graag jagen, maar aan een vergunning geraken is echt een hindernissenparkoers. Ik ben geen meedogenloze jager. Ik moest een keer een haas doden die zijn poten had gebroken, maar ik kon het niet.