Jullie wonen in het Luikse en werken allebei in Brussel. Is dat niet moeilijk ?

Gelukkig heb ik een optrekje in Waals-Brabant, anders zouden we er soms bij vallen van uitputting, vrees ik. Als het laat wordt, kunnen we daar overnachten. Als er een avondwedstrijd is en ’s anderendaags een ochtendtraining, bijvoorbeeld, kan ik hier altijd terecht. Zo’n rustplaatsen, ik heb dat nodig. Zeker omdat ik de laatste tijd nogal wat problemen heb gekend. Na de operatie aan mijn buikspieren, kreeg ik mononucleose. Dat hield me maanden weg van de voetbalvelden. Als je in die omstandigheden 240 kilometer moet doen, is dat niet ideaal.

Bevalt het leven in Brussel jullie ?

Jazeker, we dolen er graag rond. In de winter doen we een bioscoopje, of we bezoeken kleine, gezellige restaurantjes, bij voorkeur Italiaanse of Aziatische.

Wat is de laatste film die jullie zagen ?

Le Placard. Christelle was er weg van, ik kon hem maar matig appreciëren. Dîner de cons daarentegen vond ik geweldig. Een bijzonder sympathieke prent.

Je lijkt niet het type dat achter zijn tv kruipt en met de zapper elk voetbalbeeldje opzoekt.

Oh, zeker niet. Ik hou van mijn beroep, voetbal is werkelijk een passie voor mij. Maar dan heb ik het wel over zelf voetbal spelen. Als ik niet zelf kan voetballen, zakt de belangstelling ervoor vlug weg. Ik praat dan ook weinig over voetbal, ik heb andere belangstellingspunten. Met Christelle praat ik amper over voetbal. Soms, na een wedstrijd, vertel ik haar een anecdote. En als de match slecht verlopen is, moet ik daar geen tekening bij maken. Dan zit ik de hele tijd te kankeren.

Heeft het voetbal een invloed op jullie relatie ?

Aan het beroep van voetballer is natuurlijk altijd een bepaalde onzekerheid verbonden. Vandaag weet ik waar ik aan toe ben, maar wat brengt de toekomst ? In die zin kan voetbal een destabiliserende factor zijn. Vooral voor Christelle is dat niet gemakkelijk. Ze doet haar job zielsgraag, ze gaat er volledig voor. De idee dat ze haar baan misschien ooit van de ene dag op de andere zal moeten opgeven, omdat ik getransfereerd word, maakt haar ongerust. Ik kan dat goed begrijpen.

Zorgt dat voor spanningen ?

We laten niet toe dat er spanningen komen tussen ons. Als er ons iets dwars zitten, praten we dat meteen uit. Soms zijn dat spectaculaire discussies, maar beter zo dan binnenin alles op te stapelen.

Wat zal er gebeuren als die transfer er inderdaad komt ?

Ik probeer er niet aan te denken en momenteel is dat ook nergens voor nodig. Ik ben al zeven jaar bij Anderlecht en mijn contract loopt nog drie seizoenen. Het voetbal bekijk ik match per match en ik heb ongeveer dezelfde filosofie tegenover de rest van mijn leven. Ik zie wel wat er gebeurt. Wij zijn eigenlijk enorm geprivilegieerd. Ik heb dan wel geregeld last van blessures, maar ik ben kerngezond en Christelle ook. En we doen wat we graag doen. Wat zouden we nog meer kunnen verlangen.

Positief denken heet dat.

Welke zin heeft om zichzelf elke dag elfendertig vragen te stellen ? Als je voortdurend in je problemen zit te boren, word je de gevangene van je problemen. Natuurlijk moet je wel eens over de dingen nadenken, maar daarbij vind ik dat je best een zekere afstand bewaart, zodat je beter kan relativeren.

Blijft er tijd over voor hobby’s ?

Tijd genoeg. Ik drink graag een goed glas wijn. Vreemd, vroeger kreeg ik daar geen druppel van binnen. Mijn grootvader was een edelsmid : die heeft me wijn leren drinken. Ik moet zeggen dat ik de smaak goed te pakken heb. Maar ik drink altijd met mate, dat spreekt vanzelf. Dat geldt ook voor eten, maar ik ben wel een fijnproever. Ik ga graag op restaurant. Ik kan je verzekeren dat er in Brussel een paar tentjes zijn, die een bezoek meer dan waard zijn.