Woensdag 25/6

Wij kijken uit naar het heroptreden in eerste van Jerko Tipuric. Van de drie Kroaten die op een mooie dag in Brugge neerstreken – Josip Weber, Branko Karacic en Jerko Tipuric – was Tipuric de minste, maar door de intelligente manier waarop hij dat camoufleerde, had je eigenlijk toen al kunnen voorspellen dat hij het het verst zou schoppen als trainer.

De theorietjes en filosofietjes van Jerko zijn goud waard. Een paar jaar geleden viel hij al op door zijn spelers naar de oogarts te sturen. Want wie rechts beter keek dan links, kon beter op links spelen om de voorzetten vanop rechts beter te zien aankomen. Of omgekeerd, wij hebben het nooit helemaal begrepen. Feit was dat na een bezoek aan de oftalmoloog alle Cerclespelers hetzelfde dominante oog bleken te hebben, en dat Cercle derhalve aantrad met tien spelers op de rechterflank. Die met hun goede oog vruchteloos speurden naar de voorzetten die vanop links waren gekomen zo daar iemand had gestaan. Tipuric werd dat jaar ontslagen en Cercle degradeerde.

George Kessler deed bij Antwerp iets gelijkaardigs. Hij controleerde bij de eerste training ieders gebit. Alle spelers moesten met hun mond wijd opengesperd voor hem komen staan, Kessler stak een lepel in hun keel en beval : “Zegt u nu een keer A. De A van Royal Antwerp Football Club.” Wie geen goede tanden had kon volgens Kessler nooit topfit zijn.

Na die controle nam hij Taeymans apart : “Waarde heer, zou u graag aantreden in het eerste elftal van de Royal Antwerp Football Club, dat onder mijn leiding staat ?” Taeye knikte gretig van ja. “Uitstekend”, vervolgde Kessler, “dan heb ik voor u morgenmiddag om exact veertien punt nul negen uur een afspraak gemaakt bij de tandarts.” Om 14 uur 12 de volgende dag had Taeymans in zijn mond drie tanden minder en drie gaten meer, en mocht hij zich fanionspeler van de Royal Antwerp Football Club noemen.

Donderdag 26/6

Tipuric, die in het jeugdige kerkverzuim van een back soms de oorzaak kan vinden voor een verkeerde opstelling bij hoekschoppen, liet ons onlangs in dit blad weer genieten van zijn verrassende inzichten : “Als een speler voor de goal vijf centimeter tekort komt op een ideale center, wil ik weten hoe dat komt. Is het een tactisch probleem, heeft hij overal gelopen behalve daar waar hij moet ? Of is het een mentaal probleem, heeft hij angst om te scoren ? Of is het een energetisch probleem, heeft hij te weinig energie om daar te geraken ? Heeft het te maken met de verkeerde loopstijl of met het onderdrukken van zijn schaduwkant ? Ik moet dat zien, begrijpen en weten hoe ik het moet oplossen.” ’t Is maar een ideetje hoor : misschien is die speler iets te laat vertrokken ?

Zaterdag 28/6

Uit de televisiepagina’s van De Morgen : “Ook in de twaalfde en voorlaatste aflevering van ‘De Planckaerts’ staan vanavond de lotgevallen van de gelijknamige familie Planckaert centraal.” Tja.

Hoe ver zouden ze al gevorderd zijn met de opnames van ‘De Pfaffs II’ ? Want De Planckaerts, eerlijk gezegd, nee, dat was het toch niet. Van die Francesco met zijn hyperkinetische gepruts werden wij ronduit ongemakkelijk. Van Eddy ook. En eigenlijk ook van Stephanie. Blij, zeg maar opgelucht, dat ze niet zwanger is, op haar veertiende. En in het algemeen gesproken zijn wij er geen voorstander van om een kind van tien met een auto te laten rijden, ook niet in de Ardennen. Stel je voor dat Freddy Loix in de buurt op training is. Dat worden er dan twee zonder rijbewijs frontaal tegen elkaar.

De meest normale die wij daar in die chalet hebben zien arriveren was Walter Planckaert, die terwijl hij zijn wagen door putten en greppels stuurde en de ene as na de andere voelde breken, uitriep : “Tedju, wadesdadier ?” Toen hij uitstapte bleek Walter als kerstman verkleed te zijn, maar in vergelijking met de rest van de familie was dat vrij doordeweeks.

Het is tijd om terug naar Brasschaat te gaan want de periode van de grote tuinfeesten, met een olifant of een giraffe, is weer aangebroken. Willem die op bezoek komt, Jean-Marie die zich purper laat schilderen, de wijkagenten die om halfdrie komen vragen om de bassen wat lager te zetten, en den Bompa die zich het nirwana in zuipt. Zou Sam nog leven ?

door Koen Meulenaere

‘Om 14.12 u. had Taeye drie tanden minder.’