De Parijzenaars zijn de reuzen van de Ligue 1 geworden, maar een herkenbare speelstijl hebben ze nog niet.

Op zijn minst één zaak hebben het PSG van de jaren 2000 en dat van de Qatari gemeenschappelijk: een novembercrisis. Daar houdt elke vergelijking op. Tussen de twee perioden liggen een wereld van verschil, een berg geld en veel ambitie. Maar die ene traditie wordt dus in stand gehouden: in november 2012 incasseerde de ploeg twee pijnlijke thuisnederlagen, 1-2 tegen Saint-Etienne en Rennes, en vloog ze uit de Ligabeker. In november 2011, het jaar één van het nieuwe regime, werd met 0-1 verloren tegen Nancy, liep de clásico bij Marseille uit op een pandoering (3-0) en strandde PSG oneervol in een Europa Leaguepoule met Athletic Bilbao en Red Bull Salzburg. Voor de spanning in de Ligue 1, die al twee jaar leek voorbehouden voor de Parijse club, was het alleen maar goed nieuws. De media beten afgelopen november dan ook gretig in die crisis, zij het niet té fel, want hoewel PSG enkele klappen kreeg in de nationale competitie, gooide het dit keer wel hoge ogen in Europa: drie wedstrijden, drie overwinningen.

“Er is nu zo’n klassenverschil tussen PSG en de andere clubs dat de Parijzenaars het zich kunnen permitteren om in het kampioenschap de voet van het gaspedaal te halen en zich te concentreren op de Europacup”, zei Luis Fernandez een paar weken terug.

Sindsdien is alles in de plooi gevallen: PSG heeft aan de kop van het klassement een kloof geslagen en koerst op zijn derde titel af, mogelijk de eerste van een hele rij. En in de Champions League gaf PSG voetballes aan Valencia voor het werd uitgeschakeld door het grote Barcelona. De Qatarese bewindvoerders hadden als doel: de titel en een Europese kwartfinale. Dat doel werd bereikt.

En toch wekt dit PSG niet bijster veel enthousiasme op. De som van de individuen vormt nog geen sterk collectief. “Het is allicht de duurste kampioen ooit in de Ligue 1, met de minst heldere speelstijl”, legt Vincent Duluc, journalist van L’Equipe, uit. “In de eerste zes maanden van het seizoen toonde PSG zich erg middelmatig. Na de winterstop werd de verdediging een pak solider. Maar verdedigen is natuurlijk het makkelijkste wat er is in het voetbal! PSG blijft een ploeg van de tegenaanval, van de snelle omschakeling. Daarmee kunnen ze kampioen van Frankrijk worden, maar ze laten er geen blijvende indruk mee na.”

Uiteraard is geen enkele ploeg van de ene dag op de andere gevormd, kijk maar naar Chelsea of Manchester City. “Dat is wat je altijd hoort,” zegt Duluc, “dat je tijd nodig hebt om een mooi elftal te bouwen, maar die discussie is gewoon niet relevant want PSG gaat geen tijd nemen om een ploeg te bouwen. Ze gaan die elk jaar veranderen.”

Op de schopstoel

Het zou inderdaad best kunnen dat deze amper gevormde ploeg al meteen een flinke facelift ondergaat. De Italiaanse coach Carlo Ancelotti heeft het slecht verteerd dat er tijdens de crisis in november aan hem getwijfeld werd. Hoewel hij zijn imago tegenover de Qatari met de mooie prestatie tegen Barcelona opgepoetst heeft, gaan er geruchten dat hij naar Real Madrid zou vertrekken. “Iemand die ter discussie staat bij PSG en dan naar Real Madrid gaat… Dat betekent toch dat ze het in Frankrijk niet helemaal snappen”, zegt Daniel Riolo, PSG-watcher van Radio RMC.

Ancelotti staat erom bekend dat hij met ego’s kan omgaan. Hij heeft geweldig veel gedaan voor het project van PSG. Geen enkele trainer in Frankrijk had ooit zo’n plejade aan vedetten onder zijn hoede en alleen een naam van dat kaliber was in staat om spelers als Zlatan Ibrahimovic of Ezequiel Lavezzi in de hand te houden. Nochtans verwijten velen hem dat hij de ploeg geen aantrekkelijker voetbal heeft kunnen doen spelen. Misschien is het wel net door de aanwezigheid van de Zweedse superster dat PSG geen eigen stijl heeft gevonden. Met 32 goals in 41 wedstrijden is het seizoen van de rijzige spits natuurlijk meer dan geslaagd, maar zijn persoonlijkheid is een rem op de ontwikkeling van zijn ploegmaats. “Hij heeft PSG niet geholpen om beter te spelen”, meent Duluc. “Hij maakt zelf het verschil met een flits, het is niet zo dat hij de aanval dirigeert.” Riolo bevestigt dat: “Zlatan trekt alle aandacht naar zich, hij vraagt altijd de bal en door die diep te gaan ophalen hindert hij iemand als Javier Pastore.” Sommigen twijfelen eraan of PSG met de al 31-jarige vedette wel een stap hogerop kan zetten. Ondertussen toont Juventus belangstelling en Zlatan heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij meer houdt van het leven in Italië.”

Nog iemand die op de schopstoel zit: Leonardo. Zeker, de sportief directeur heeft zich zelden vergist in zijn aankopen (Ibrahimovic, Lavezzi, Marco Verratti, Thiago Silva: allemaal successen), maar men verwijt hem een manke communicatie en een netwerk dat zich beperkt tot Italië. Terwijl ook de Qatari natuurlijk doorhebben dat je tegenwoordig eerder in Duitsland of Engeland moet zijn. “Hij heeft de eenvoudigste job in heel Europa”, zegt Duluc ironisch. “Hij krijgt tonnen geld om… kampioen van Frankrijk te worden.”

Stevige burcht

De werkwijze van PSG mag dan nog enige finetuning nodig hebben om het Europese niveau te halen, ze is meer dan voldoende om te domineren in Frankrijk. Lyon en Marseille profiteerden van een denderend seizoensbegin om tot de winterstop in het kielzog van PSG te blijven. Nadien maakte de sterkte van de Parijse kern het verschil. De verdediging, georganiseerd rond Thiago Silva – die na een moeilijke aanpassingsperiode door kleine blessures zijn etiket van ‘beste verdediger ter wereld’ alle eer heeft aangedaan – werd een stevige burcht, en de individuele klasse van de aanvallende spelers deed de rest. Ibrahimovic scoorde aan de lopende band en Lavezzi en Pastore lieten bijwijlen geniale dingen zien. Dé revelatie van het seizoen is evenwel Blaise Matuidi. De ex-speler van Saint-Etienne manifesteerde zich op het middenveld en zorgde bij afwezigheid van de vaak geblesseerde Thiago Motta voor het evenwicht in de ploeg. Hij knapte zijn verdedigend werk voorbeeldig op en compenseerde daarmee het onvoldoende terugplooien van de Parijse spitsen.

Er is nog een taak weggelegd voor ‘het nieuwe’ PSG om zich in Frankrijk geliefd te maken. De Qatarese bestuurders zijn geschrokken van de systematische kritiek waarvan ze in de media het slachtoffer zijn en vragen zich af hoe ze de Fransen voor zich kunnen winnen. Meerdere manieren zijn mogelijk: wat Franse spelers aantrekken bijvoorbeeld, of toch spelers uit de Ligue 1, of een Franse coach. In dat verband wordt de naam van Arsène Wenger steeds uitdrukkelijker genoemd.

DOOR STEPHANE VANDE VELDE – BEELDEN: IMAGEGLOBE

“Door de bal diep te gaan ophalen hindert Zlatan Javier Pastore.” Daniel Riolo

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content