Vandaag, 09/09/09, is het 9 jaar geleden dat Luc Nilis’ spelerscarrière bij Aston Villa stopte door een dubbele open beenbreuk.

De foto’s in de kranten van maandag 11 september 2000 zijn even hallucinant als die van Marcin Wasilewski nu. Luc Nilis, van Aston Villa, wil de bal voorbij doelman Richard Wright van Ipswich trappen, maar zijn rechteronderbeen zit rond het linker van de vooruit springende tegenstander geplooid. Ook het gevolg is hetzelfde: een dubbele open beenbreuk.

Luc Nilis, die voordien voetbalde bij Anderlecht en PSV, begon bij Aston Villa aan wat het orgelpunt van zijn carrière moest worden. De wedstrijd tegen Ipswich was pas de derde die hij voor zijn nieuwe club speelde, nadat hij in de eerste wedstrijd, tegen Chelsea, verrassend in de basis stond. In de vierde minuut was het dat Nilis naar voren liep op een doorgekopte bal van Dion Dublin en de doelman op zijn weg vond.

De krantenkoppen uit die dagen liegen er niet om.

”Geef me meer morfine’, huilt Luc

‘Blij dat ik mijn been nog heb’

Eerst is er nog plaats voor hoop.

‘Zonder complicaties maakt hij een kans’

Dubbele beenbreuk moet niet fataal zijn

Daarna treedt het realisme in.

‘Ik vrees dat het gedaan is’

‘Dit kan het einde zijn’

En eind januari 2001 is het tijd voor de conclusie.

‘Luc Nilis stopt’

‘Onvoltooid en toch verleden tijd’

Zeven operaties in zes dagen moeten beletten dat Nilis een amputatie moet ondergaan. Daarna volgt een lange en moeizame revalidatie.

Genezen probeert Nilis onder andere via de Belgische kinesist Ivo Melotte. Daar laat hij zich tot drie keer per dag behandelen volgens een Chinese filosofie. “Aan hem heb ik erg veel te danken”, vertelde Nilis daar een jaar na het ongeluk in de pers over. “‘Je hebt niet alleen een blessure opgelopen, maar ook een trauma’, zei hij. Ik was doodsbang als er iemand in de buurt van mijn been kwam, panisch. Niemand mocht mijn been aanraken. Toen Ivo op een gegeven moment een stok pakte en daarmee mijn been wilde aanraken, schreeuwde ik ook: ‘Blijf eraf! Blijf eraf!’ Maar hij zei: ‘Neen, neen, laat je gaan.’ (…) Normaal geloof ik totaal niet in dat soort toestanden, maar nu … Uiteindelijk raakte hij met die stok mijn been aan en gaf er een soort trilling mee door waardoor ik, toen ik toegaf, in een soort hypnose raakte. Ik zag alles terug, de hele fase van het ongeval. Ik kijk altijd naar de keeper. Ik zie ‘m altijd vanuit mijn ooghoek of in mijn gedachten. Die keer keek ik ook, zag hoe de keeper op de lijn stond, en in een gemiste seconde stond hij opeens voor mij. Ik hoorde krak! De pijn … Ik zag alles tot in de details voor mij. Vreselijk, ik schreeuwde en weende, alles kwam boven. ‘Stop!’, riep ik, ‘Stop!’ Maar ik móést alles opnieuw beleven. En vanaf die dag is alles beter gegaan. Ik was minder bang, durfde meer, kon meer verdragen. En vanaf toen ging de revalidatie ook beter.”

Op 24 januari werd Nilis’ contract bij Aston Villa ontbonden. Voor de verzekering was hij voortaan voetbalinvalide. Na zijn spelerscarrière werkte Luc Nilis bij het managementbureau SEM en als technisch directeur bij Heusden-Zolder. Nu is hij spitsentrainer en scout voor de jeugd van PSV.

door raoul de groote

Niemand mocht mijn been aanraken.