Gustavo Colman, die vorig seizoen nog bij Germinal Beerschot speelde, kwam afgelopen weekend in Waregem bekijken hoe zijn ex-club probeerde recht te kruipen nadat die vorige week eigen beleidsdaden, zoals zijn vermijdbare transfer naar Trabzonspor, als een boemerang in het aangezicht had gekregen.

De Ratten waren zaterdag nog niet bekomen van de turbulente dagen waarin eerst de bekermatch tegen Racing Mechelen met 1-4 werd verloren, dan trainer Harm van Veldhoven de handdoek had gegooid en nadien Aimé Anthuenis snel weer was binnengehaald, nu als trainer. Drie verrassende, maar niet altijd onlogische wendingen.

Veelzeggend was dat Anthuenis de boel niet drastisch omgooide. Hij pakte de match tegen Zulte Waregem aan met mechanismen in de verdediging die vorig seizoen ook zijn voorganger gebruikte om toen de moeilijke start (9 op 27) uit te wissen. JusticeWamfor en Kurt Van Dooren werden weer mandekkers, Didier Dheedene kroop opnieuw in de rol van libero.

Als je daarbij de complimenten telt die na de 2-2 aan de Gaverbeek en de dagen voordien gemaakt werden aan Van Veldhoven zijn adres, heb je een mengelmoes die eigenaardig is bij een malaise (9 op 36) die normaliter striemende kritiek losweekt op de trainer onder wie het begon mis te lopen. Het verklapt dat de oorzaken nu elders liggen.

“We waren er samen misschien wel door geraakt,” zegt ex-trainer Van Veldhoven, “maar op een bepaald moment vraag je je af: denk ik aan mezelf ten koste van alles of zeg ik dat er iets niet klopt?

“Deze club moet een hogere ambitie hebben dan de tiende of twaalfde plaats in de eindstand. Met dat doel moeten voortdoen vond ik al onvoldoende. Voor mij was het dan ook belangrijk om in de bekercampagne wat te tonen.

“Ik voel nu ontgoocheling, omdat ik iets door omstandigheden niet kon afmaken. Het was een strijd vanaf de eerste training van het seizoen tot vorige woensdag, met allerlei moeilijkheden. We bespraken dat binnenskamers, daar wil ik het bij laten. Ik zal niet met modder gooien, wil niemand tekort doen. Dat zou heel onterecht zijn.

“Sommigen wijzen naar interne zaken. Er zijn fouten gemaakt. Alle mensen maken er, maar dat mag geen excuus zijn voor bepaalde dingen die dan toch nog gebeurd zijn. Dat kon niet, blijf ik vinden.

“Ik verwijt mijn groep niks. Af en toe begreep ik wel dat het voor sommigen lastig was. Ik ben een trainer die vooruit wil. Ik had ook die drang naar het voetbal dat ik wens. Het was misschien moeilijk om dat direct te bekrachtigen.

“Ik denk niet dat de jongens het vertrouwen in mij kwijt waren. Mogelijk was het andersom. Er hadden misschien te veel mensen zomaar vertrouwen in mij, omdat ik iedereen wil helpen. Alleman voelt zich daar goed bij. Maar je kunt lang praten. Op een bepaald moment moet iets zichtbaar zijn op het veld.

“Ik streed voor wat ik waard was, maar ik heb ook mijn eergevoel. Er zijn grenzen voorbij dewelke je dingen niet kan accepteren.

“Ik hou me vast aan bepaalde zaken, zoals de vraag om te blijven. Maar ik vond dat we hadden moeten reageren op het moment dat het nodig was. Ik voelde van iedereen veel respect, maar had dat graag teruggezien in daden. Hoe het komt dat die er niet waren? Het antwoord daarop zouden anderen mij moeten kunnen geven. Ik heb daar wel een uitleg voor, maar die vormt voor mij geen aanvaardbaar excuus. Daarover kan ik niet uitweiden, dan zou ik te veel mensen kwetsen. Ik heb hen een antwoord gegeven op de momenten dat het moest.

“Ik incasseer nu, maak mijn rekening. Dat vind ik voor mezelf het belangrijkste.

“Ik apprecieer dat ik achteraf werd bijgestaan en bedank ook de supporters heel erg, die me enorm steunden, zeker op het einde. Dat is niet evident op het Kiel en deed me enorm plezier, omdat er altijd veel kritische zaken waren. Ik heb gestreden voor ons allemaal, om het voetbal te brengen dat ik wil en dat zij verdienen. Velen snapten wat ik deed en wou betekenen. Als die mensen dat begrijpen, is dat een heel duidelijk signaal.”

KRISTOF DE RYCK