Zoveel weelde Nigeria kent in de verdediging en het middenveld, zo node mist het killers als Amokachi en Yekini in de punt. “Helemaal juist”, zegt Stephen Keshi.
Twaalf jaar later was hij de aanvoerder van het elftal dat zich in Tunis tot Afrikaans kampioen liet kronen. De teller van Keshi stond op dat moment al op 125 interlands. Een beloning voor een speler die in België bij Lokeren en Anderlecht een mooie palmares bijeenspeelde, maar die zich op zijn eigen continent tot dan tevreden moest stellen met drie verloren finales – in 1984 (3-1) en ’88 (1-0) tegen Kameroen, en in ’90 (1-0) tegen Algerije. In ’92 werd hij met zijn land derde na een zege (2-1) tegen Kameroen.
Om maar te zeggen : geen voetballer geniet zoveel aanzien in Nigeria als Stephen Keshi. Niet verwonderlijk dan ook dat hij na zijn spelersloopbaan opgenomen werd in de technisch departement van de Nigerian Football Association. Zo kwam het dat hij als assistent van Jo Bonfrère, de Nederlandse bondscoach van de Super Eagles, mee deel had aan de finaleplaats in de Afrika Cup van 2000. Na negentig minuten stond het 2-2, maar in de strafschoppenreeks (4-3) bleek Kameroen uiteindelijk te sterk.
Een pijnlijke nederlaag was het, want dat jaar organiseerde Nigeria, samen met Ghana, zelf het toernooi. Met die organisatie was het land langs de voordeur terug kunnen keren op het internationale toneel, nadat het in 1996 om politieke redenen niet tegen Zaïre had willen spelen. Dat land werd in die periode bovendien geteisterd door het ebolavirus. De wereldvoetbalbond schorste Nigeria.
Dit jaar, twee jaar later dus, was Keshi nog altijd assistent-bondscoach, maar dan van zijn landgenoot Shuaibu Amodu. Een tegenvallende Afrika Cup werd het duo fataal. Nu ja, wat heet tegenvallend ? Nigeria legde beslag op de derde plaats nadat het maar één wedstrijd verloor, tegen Senegal (2-1) in de halve finales.
“Sinds we in 1994 de Afrika Cup wonnen, zijn onze dirigenten niet met minder dan een ereplaats tevreden”, zegt Stephen Keshi. “Aanvankelijk werden zij op hun wenken bediend, want twee jaar later wonnen we goud op de Olympische Spelen van Atlanta. In Sydney, twee jaar geleden, had dat ook gekund, maar tegen Kameroen werden we bestolen door de scheidsrechter. Het schot van Viktor Ikpeba was over de doellijn, iets wat de videobeelden voldoende hebben bewezen, en dat doelpunt had dus toegekend moeten worden. Nigeria stapte naar de Fifa, maar die verwierp de klacht. In hun ogen is het oordeel van de scheidsrechter wet. Sinds dat moment was heel het land uit op revanche, dat kan je wel denken. Daarom moest Nigeria tegen elke prijs de titel in de wacht slepen. En omdat we daar niet in geslaagd zijn, moest de technische staf het gelag betalen.”
Twee jaar geleden nog finalist in Lagos, nu derde in Mali : heeft Nigeria iets van zijn trots verloren ? Is het minder onaantastbaar dan Kameroen ?
Stephen Keshi : Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. Kameroen stak er in Mali helemaal bovenuit, dat is zeker waar. Maar in vergelijking met Nigeria heeft de Kameroense voetbalfederatie niet hemel en aarde moeten bewegen om haar beste spelers te kunnen opstellen. Dat komt omdat hun elftal uit een groep jonge spelers bestaat, die nog maar net kennismaken met hun mogelijkheden. Terwijl bij ons een groot aantal spelers al in de nationale ploeg speelde in de periode van onze eerste successen. En dat was toch al midden de jaren negentig. Ik beweer niet dat onze jongens verzadigd zijn, verre van, maar ze hebben geleerd om hun prioriteiten te stellen. En dan kan ik me goed voorstellen dat in een jaar waarin ze zowel een Afrikaanse landenbeker als een WK moeten spelen, sommige voetballers dat WK belangrijker vinden. Omdat ze op de Afrika Cup al alles meegemaakt hebben.
Shuaibu Amodu en ik waren ons daarvan bewust, en daarom hadden we voorzien dat de Afrika Cup een springplank was naar het WK. Helaas heeft het niet veel geholpen. Dan denk ik in het bijzonder aan de spelers die in de Premier League hun brood verdienen. Nwankwo Kanu en Célestine Babayaro zaten meer met hun clubs, Arsenal en Chelsea, in gedachten dan met de nationale ploeg. Maar die twee hebben zoveel kwaliteiten dat ze zeker in de WK-selectie zullen zitten. Ik blijf ervan overtuigd dat we het echte Nigeria op het WK gaan zien.
Het is misschien slechts een indruk, maar gezien de wedstrijden die Nigeria speelde op de jongste Afrika Cup lijkt het alsof ze goalgetters van het kaliber Daniël Amokachi of Rachidi Yekini mist.
Op dat punt geef ik u helemaal gelijk. Op het einde van de jaren tachtig en het begin van jaren negentig, konden we rekenen op twee buitengewone aanvallers. Jammer genoeg hebben we er zo geen in de huidige generatie. Nwankwo Kanu, Finidi George, Viktor Ikpeba, Victor Agali : Nigeria beschikt over een hele reeks goede aanvallers, maar ze zijn allemaal lichtvoetig. Veeleer mannen van de laatste pass dan pure afwerkers. In Mali konden we rekenen op de afstandsschoten van Julius Aghahowa, die in de uiteindelijke topschutterstand in de buurt kwam van de Kameroener Patrick Mboma. Alleen speelt die laatste in Sunderland, en daarvoor bij Parma, terwijl Aghahowa bij Shakhtor Donetsk in Oekraïne voetbalt. Daar moet ik geen tekeningetje bij maken, zeker ? Bij de reserven hebben we nog Yakubu Ayegbeni, die bij Maccabi Haifa zit en die op termijn de nieuwe Daniel Amokachi kan worden. Maar zijn doorbraak zal nog niet voor dit jaar zijn.
Het is echt jammer dat we vooraan weinig mogelijkheden hebben. Want in de andere linies hebben we een overvloed aan spelers. Voor onze openingswedstrijd in Mali tegen Algerije was het zo erg, dat we geen plaats hadden voor twee spelers die jullie in België zeker kennen : Babayaro en Rabiu Afolabi. In feite is het perfect mogelijk dat wij drie evenwaardige ploegen samenstellen, tenminste wat betreft de verdediging en het middenveld. Voor de aanval gaat dat jammer genoeg niet op.
Op het WK zit Nigeria in de zogenaamde groep des doods met Argentinië, Zweden en Engeland. Wat mag de wereld verwachten ?
In Amerika in 1994 waren we er voor het eerst bij op een WK. Toen was de loting ons nauwelijks beter gezind. We kwamen terecht in een groep met Bulgarije, toen nog met Hristo Stoichkov, Argentinië en Griekenland. En hoewel niemand ons een kans gaf, bereikten we toch de tweede ronde. Daar was Italië te leep voor ons. In 1998 zaten we opnieuw in een poule met Bulgarije, maar vooral ook met Spanje. En opnieuw werden onze kwalificatiekansen niet hoog ingeschat. En opnieuw plaatsten we ons desondanks voor de achtste finales. Daarin was Denemarken sterker.
Het spreekt vanzelf dat Nigeria het heel moeilijk zal hebben om dit jaar even goed te doen. Onmogelijk is het echter niet. Ten eerste omdat, zoals ik net zei, de spelers gemotiveerder zullen zijn op het WK dan ze waren op de Afrika Cup. Vergeten we ook niet dat een aantal spelers al een dagje ouder is, en dat dit WK voor hen de laatste kans zal zijn om zich op een hoog niveau te onderscheiden. Er zijn er nogal wat die al voor de derde keer zullen deelnemen aan een WK-eindronde : Sunday Oliseh, Finidi George, Jay-Jay Okocha en Viktor Ikpeba. Ik hoef je niet te vertellen dat zij zichzelf zullen willen overtreffen.
Je noemde al een paar keer Victor Ikpeba. Die kennen we natuurlijk ook nog in België, als ex-speler van Club Luik. In Mali kwam hij alleen in actie in de kleine finale. Hoe gaat het eigenlijk met hem ?
Viktor komt van heel ver terug. De dood van zijn vrouw Victoria heeft hem heel erg aangegrepen. Sindsdien heeft hij ook op sportief gebied heel wat tegenslagen gekend. Eerst bij Borussia Dortmund, en nu bij Betis Sevilla. Maar in Nigeria geldt hij nog steeds als dé sleutelfiguur in de kwalificatieronde voor de Afrika Cup, en dat door zijn vier doelpunten tegen Namibië. Door alles wat hij al betekend heeft voor ons, vond Shuaibi Amodu en ik dat hij erbij moest zijn. Zelfs al speelt hij nog niet op zijn beste niveau. Ik voorspel je, hij zal zeker nog van zich laten spreken dit jaar.
door Bruno Govers, ,
“Ik voorspel je, Victor Ikpeba laat zeker nog van zich spreken dit jaar.”
“Nigeria zal gemotiveerder zijn op het WK dan in de Afrika Cup.”
